Os 25 senderistas vigueses rescatados na madrugada deste luns xunto ao seu can cando facían unha ruta en Cantabria ían "moi ben ata que nevou máis do previsto" e a neve "borrou o camiño", polo que decidiron quedar no sitio e avisar ao 112, a cuxos efectivos facilitaron as coordenadas do lugar, pero lles localizaron —dixeron— grazas ao can, que "alertou onde estabamos con ladridos".
Desde que as condicións meteorolóxicas, marcadas tamén porque "pechouse a néboa", impedíronlles avanzar sobre as oito da tarde —cando aínda quedaba "un bo anaco" de camiño, na Jaya Cruzá, na contorna de Palombera— ata a chegada dos servizos de urxencia pasaron preto de cinco horas esperando. "Cantamos, bailamos e fixemos ximnasia", explicou este luns, en declaracións á prensa, Gerardo Fernández, guía deste grupo de Vigo que se dedica á educación ambiental e que congregou nesta actividade a persoas de entre 24 e 72 anos, das que unha delas —a máis maior— tivo que ser evacuada en padiola porque "non lle respondían as pernas" e hospitalizada por esgotamento, pero non por hipotermia, que non sufriu ninguén ao levar todos roupa de abrigo e de reposto.
"Saímos con boa climatoloxía, aínda que nevaba un pouquiño", relatou este home aos medios de comunicación, aos que explicou que como non lograban atopar o trazado para continuar o traxecto, circular e de máis de 18 quilómetros en total, e tendo en conta que "a xente estaba moi cansa", optaron por deterse e alertar, que é "o ideal" en circunstancias así.
"Non se vía o camiño. Tiñamos que parar. É a primeira norma de montaña. Paras, esperas e chamas", comentou unha das mulleres rescatadas, que admitiu que se lles fixo "longo" estar cinco horas de pé no sitio, sobre todo porque facía "moito frío" —chegaron a estar a -8 graos, aínda que a sensación térmica era de -12 ºC, e había moita humidade—. Pero nolo tomamos bastante ben", remachou outra senderista, que coincidiu coa anterior en que o vivido foi "un susto" e "unha experiencia máis", polo que afirmaron que volverán de excursión.
O responsable do grupo asegurou que non pasaron "medo, en absoluto", e os integrantes do mesmo destacaron o acertado da decisión que tomaron: "cando desparece o camiño e cando baixa a neve na montaña, hai que quedar" no sitio, neste caso baixo o pico A Concilla, a uns 1.700 metros de altitude, debaixo dun nevero desde o que se vía varrer a neve co vento".
Así, o guía apuntou que intentaron animarse uns a outros, "cantando e bailando", pois "unha sabíase todo o repertorio (de cancións) dos 80". Neste sentido, detallou que a xente maior "gardou moito máis a calma" e quen máis se asustou" foi precisamente a moza máis nova, que é diabética e estaba preocupada por tomar a súa medicación.
Da ruta, indicou que era "sinxela" no tramo percorrido, e que é "difícil" a partir do sitio onde quedaron e ata o final, pois se avanza por un "pedregral" e, ademais, "faltaba señalética".
"A RESCATADOR POR PERSOA". Sobre os servizos de urxencia, Fernández considerou que "tardaron" en chegar e que a pesar de que levaban GPS localizáronlles polo can, que lles alertou onde estabamos con ladridos".
Pero recoñeceu respecto diso que os efectivos "pasaron o seu" para acceder ao lugar, xa que por exemplo "tiveron que cortar tres árbores" que había sobre o camiño, e baixáronlles case a rescatador "por persoa".
Tanto el como os integrantes do grupo aproveitaron para agradecer o "incrible" traballo dos rescatadores, que se portaron de marabilla" e tratáronlles "xenial".
á marxe da muller evacuada ao Hospital de Sierrallana, o resto do grupo foi trasladado de volta ao hotel no que se hospedaban ao redor das cinco da madrugada.
