O Tribunal Supremo desestimou o recurso dun home condenado a 14 anos e 11 meses de prisión imposto pola Audiencia Provincial de Pontevedra por un delito de tentativa de asasinato en Vigo, cos agravantes de parentesco e disfrace, por entender que non houbo arrepentimento na súa actuación, e confirmou a sentenza.
A sala do penal do alto tribunal rexeita, nunha sentenza emitida o pasado día 29 de novembro, aplicar o desistimiento activo e a atenuante de reparación ao home que, despois de agredir á súa exparella, abandonouna no coche a 30 metros da entrada de urxencias do hospital cun coitelo cravado no pescozo.
O 12 de abril de 2015, segundo a sentenza, o home dirixiuse ao domicilio da vítima en Vigo, con quen mantivo unha relación de convivencia durante tres anos, “coa intención de acabar coa súa vida”. Coa cara tapada e con luvas, para evitar ser identificado, esperou a que saíse e, xusto nese momento, deulle unha puñada na mandíbula e asestoulle unha puñada no costado.
Despois, segundo a sentenza, arrastrouna polas escaleiras e tras tirala ao chan cravoulle o coitelo no pescozo con tal virulencia que o mango rompeu.
O acusado accedeu ás súplicas da vítima, que suxeitaba o coitelo coa man, e levouna en coche cerca do hospital Povisa e, unha vez alí, persistiu no seu inicial propósito de acabar coa vida da muller, e abandonouna a pesar de que estaba grave e semiinconsciente, aínda que a vítima fixo un último esforzo vital e logrou aproximarse ata o hospital onde foi atendida.
O Tribunal Supremo estima que á vista das probas practicadas “non hai dúbida razoable sobre o feito de que o acusado non culminou a súa inicial acción de axuda e deixou á súa sorte á vítima que non morreu nese momento por dúas circunstancias postas de relevo na sentenza: o esforzo titánico que fixo para sobrevivir no último momento e os seus coñecementos médicos que lle permitiron actuar de forma correcta evitando a hemorraxia”.
“Non pode afirmarse que o suxeito activo abandonase a progresión delituosa da súa acción, en tanto que causou lesións mortais á súa vítima e deixouna abandonada á súa sorte e, desde logo, non evitou de forma eficaz o resultado de morte por unha acción positiva de desistimiento, ao interromper o seu propósito inicial de axuda abandonando á vítima", engade o texto.
O alto tribunal sinala que o home accedeu aos rogos da victima baixo a promesa de que non o denunciaría se a axudaba, e levouna ás inmediacións dun centro médico, pero lonxe de culminar a súa inicial intención de axudala, deixouna desamparada a unha distancia entre 30 e 50 metros sangrando, co coitelo cravado no pescozo e semiinconsciente.
Os maxistrados sinalan tamén que non hai razón ningunha para dubidar das manifestacións da vítima, que mereceu o máximo crédito do tribunal, que foi “firme, precisa e persistente e, sobre todo, que o seu testemuño foi corroborado por probas testificais, periciais e incluso pola declaración do propio condenado".
O Tribunal Supremo considera conforme a dereito a cualificación xurídico-penal de asasinato en grao de tentativa e asegura que tamén é correcta a aplicación do agravante de disfrace ao terse utilizado un medio hábil para dificultar a identificación, aínda que neste caso concreto non se puido evitar que a vítima o recoñecese pola voz e a indumentaria.
Tamén na sentenza, contra a que non cabe recurso, rexeita aplicar as atenuantes de arrepentimento do acusado e a prestación de auxilio á vítima posto que “o autor non completou o seu inicial propósito de prestar auxilio indirecto á vítima, porque a deixou a unha distancia considerable do lugar no que podían axudala, de forma que só un esforzo descomunal e extremo da propia vítima evitou a súa morte”.
