O pai xeral dos consagrados da Orde e Mandato de San Miguel Arcanxo, que na causa de Miguelianos ten a dobre posición de acusado e prexudicado, Esteban R.M., sostivo que o líder, Miguel Rosendo, recoñeceulle as relacións sexuais e argumentoulle que "colleu un demo" e que "a única forma como consegue controlar a ese demo era a través dos traballos".
Así o trasladou na quinta xornada do xuízo, que se celebra na Sección Cuarta da Audiencia de Pontevedra, onde este home, Esteban R.M., repasou varios sucesos a partir dos que empezou a sospeitar que podía "haber algo raro", momento en que decidiu "ir falar con Miguel" e finalmente marchar da Orde.
De acordo coa súa versión, o líder dicíalles "que de noite os demos dábanlle malleiras", polo que el quedaba algunhas noites esperto "a ver se podía axudarlle dalgún xeito". Así, "moitas veces" ía a capela rezando, e foi nunha desas ocasións nas que dixo que escoitou nunha das estancias conectadas á capela "xemidos, alaridos, berros".
"Nese momento víñame que era o demo, para non escoitar (recoñecer) que eran xemidos de relacións sexuais", apuntou, engadindo que, aínda que xa escoitara ruídos similares noutra ocasión, nese momento dividiuse "entre se era verdade (que se trataba de relacións sexuais), se eran tentacións do demo" ou se estaba "tolo".
Segundo mantivo, esa noite empezou "a unir moitas cousas", como as acusacións de que Rosendo intentara dar bicos ou que saían distintas irmás da súa habitación ou o seu despacho. Ademais, xa pola mañá, a consagrada Sandra (bastón do líder) díxolle nunha conversación: "O meu corpo a min non me pertence". "Era a peza que faltaba para darlle sentido a todo", asegurou.
CAMBIO DE PERCEPCIÓN SOBRE O LÍDER. A partir dese momento comentou que Rosendo caéuselle do pedestal" no que o tiña; e foi entón cando lle recoñeceu: "Todo o que pensas é verdade. Que por axudar a unha moza (que estivera tempo antes na Orde) colleu un demo, e a única forma como consegue controlar a ese demo era a través dos traballos".
"Eses traballos eran relacións sexuais. Non se me pasou pola cabeza os abusos, porque era máis que suficiente (con relacións): Todo o que pasara en 20 anos da miña vida era todo mentira", lamentou, engadindo que foi entón cando dixo que se marchaba da Orde e Sandra agregou: "Se Esteban vaise e lévame, voume con el".
A SÚA VIDA DENTRO DA ORDE. Esteban R.M., que renunciou a calquera indemnización que lle puidese corresponder como vítima, explicou que todas estas situacións ocorreron no marco dunha organización na que aos seus membros enchíaselles a boca" ao referirse a Rosendo como pai, e na que sentían "parte de algo especial, porque era unha persoa que falaba con Deus". "El era o elixido e tiñamos que axudarlle", resolveu.
Aquilo, explicou, derivou en que antes de tomar decisións (como comprar unha casa, investir en bolsa ou casar) consultábaselle ao líder, "en parte porque o seu consello era válido e tamén porque non lle parecese mal".
Neste contexto, recoñeceu que Rosendo non pedía "nunca directamente" que os membros deixasen a súa vida fóra da Orde, pero si lles facía "sentir mal", dicindo frases como que mentres eles estaban na rúa el estaba "na obra sufrindo". Tamén reparou en que chegou un punto en que o líder lle dixo que na Orde necesitaban que alguén fose ao seminario, xa que se non había sacerdotes na asociación non poderían estar integrados na Igrexa.
En relación con isto, aclarou que el era "relixioso por vontade propia", pero "non quería ser sacerdote". Así, quería manter as súas actividades (como axudar a limpar casas, acompañar a persoas que estaban a morrer) e "estar preto de Miguel e axudar a levar adiante a obra de Deus a través del."
ILLAMENTOS E PRESIÓNS. Neste punto, no que empezou a estudar teoloxía, reparou en que xurdiu un problema porque algúns conceptos Rosendo "explicábaos doutra forma" que podía supor "unha herexía". Iso, indicou, supúxolle sufrir "abroncamientos" e illamentos, que consistían en que Rosendo sentaba "de costas" a el e non se lle permitía asistir ás reunións.
Ditos illamentos e "abroncamientos" recoñeceu, ademais, que "eran día si, día non" con distintos membros da Orde, e a presión e abafo que chegou a sentir foi tan grande que chegou a realizar varios intentos de suicidio porque "non aguantaba esta angustia". "Houbo xente con presión que o pasou moi mal", remachou.
