O novo secretario de Estado de EE UU, Mike Pompeo, é un "falcón" ultraconservador que probou a súa lealdade e sintonía co presidente Donald Trump durante o seu ano e tres meses como xefe da CIA.
Esa proximidade ao mandatario pasoulle factura no seu proceso de confirmación no Senado: estivo a piques de ser o primeiro nomeado a xefe diplomático rexeitado polo comité de Exteriores e foi confirmado no pleno da Cámara pola segunda marxe máis baixo dun secretario de Estado no último medio século.
Apoiáronlle 57 lexisladores de 100, un resultado moi distinto dos 94 que obtiveron Hillary Clinton e John Kerry durante a Presidencia de Barack Obama ou do amplo consenso sobre Colin Powell no mandato de George W. Bush, que fixo que non fose necesario nin contar os votos.
Os senadores demócratas temen que Pompeo, lonxe de conter os impulsos de Trump, alente os seus instintos máis belixerantes e perigosos.
Incluso un destacado republicano, o senador libertario Rand Paul, mantivo o seu rexeitamento a Pompeo ata que Trump convenceulle no último momento por compartir que a guerra de Iraq foi un erro e que Estados Unidos debe saír do conflito en Afganistán.
Pompeo intentou sacudirse a súa fama de "falcón", á que chegou a aludir na súa audiencia no Senado, asegurando que aposta polas solucións diplomáticas con Irán e Corea do Norte.
Trata así de deixar atrás as súas posicións anteriores, favorables a un "cambio de réxime" en ambas as nacións, que espertaran unha gran preocupación entre os lexisladores.
A sombra dun pasado intolerante co colectivo LGTBI e as comunidades musulmás
Tamén prometeu, a pesar do seu historial contrario ao matrimonio entre homosexuais, promover no mundo o recoñecemento dos dereitos do colectivo LGTBI (lesbianas, gais, transexuais, bisexuais e intersexuales).
Cando foi nomeado xefe da CIA, tamén lle perseguiron outros comentarios do pasado: uns nos que acusaba aos líderes das comunidades musulmás de EE UU de ser "cómplices potenciais" de terrorismo polo seu suposto "silencio" ante os atentados no país.
Con todo, para ese cargo logrou unha confirmación folgada no Senado (66-31), polo que algúns lexisladores republicanos apuntan a que as dificultades que tivo para converterse en xefe da diplomacia non teñen tanto que ver coa súa cualificación para o cargo como co rexeitamento dos demócratas a dar calquera apoio a Trump, un presidente moi impopular, en ano de lexislativas.
O resultado de Pompeo, con todo, é o segundo peor que obtivo no último medio século un candidato a secretario de Estado, unha marca que ostenta o seu predecesor, Rex Tillerson, quen foi confirmado en febreiro de 2017 por 56 votos fronte a 43.
Pero o máis difícil para Pompeo comeza agora: ten por diante o reto de devolver ao Departamento de Estado a relevancia que perdeu desde que Trump chegou á Casa Branca.
Un dos primeiros signos de cambio que se espera é o nomeamento de postos diplomáticos clave, como o de embaixador en Corea do Sur, que seguen baleiros ao ano e tres meses de mandato.
Preparará a reunión entre Trump e Kim Jong-un
A súa primeira gran misión tívoa antes incluso de ser confirmado no cargo: reuniuse en marzo en Corea do Norte co seu líder, Kim Jong-un, para preparar a reunión que este manterá con Trump proximamente.
Pompeo, de 54 anos, deuse a coñecer a nivel nacional en Estados Unidos como azoute de Hillary Clinton cando a demócrata era a xefa da diplomacia e el un congresista de Kansas e férreo membro do comité de investigación sobre o atentado no consulado estadounidense de Bengasi (Libia) de 2012.
Formado na Academia Militar de West Point e graduado en Dereito pola Universidade de Harvard, chegou á Cámara de Representantes en 2011, como parte da onda do movemento ultraconservador Tea Party.
Entre 1986 e 1991, serviu nas Forzas Armadas estadounidenses, algo que para os seus defensores redondea o que se considera unha carreira de servizo público exemplar en Estados Unidos: en uniforme, no Capitolio, nos servizos de intelixencia e, a partir de agora, no corazón da diplomacia norteamericana: Foggy Bottom.
