Opinión

Esta pena que ás veces teño

Ás veces resulta moi complexo determinar a puntualidade. Nalgúns países é apreciada como unha xoia preciosa, noutros nin tan sequera existe un concepto arredor diso. Chégase cando se chega. De aplicar esta filosofía á Cultura sería moi difícil agrupar estilos ou xeracións

Falando disto o outro día con Grande Amore, artista mariñán que responde no seu día a día ao nome de Nuno Pico, chegamos á conclusión de que o rock non vai marchar e en maior ou menor medida será unha constante. Non así o punk ou o glam, que poden estar vivindo un renacemento. Botamos contas de cantas bandas ou cancións agora queren ter ecos daqueles anos combativos e saíron moitos. Saiu ata el mesmo.

Grande Amore forma parte de facto deste novo momento que viven as voces desgarradas, as guitarras sucias e os himnos á vida vivida intensamente. O seu disco debut e homónimo é un conxunto de sons que evocan tanto a Joy Division como a Iggy Pop. Ademais desde Galicia e en galego dialectal, sen caer nas tentacións de abrazar o anglosaxón para experimentar un sentimento de pertenza.

Foi larga a espera desde aquelas primeiras cancións que chegaron baixo o seu alter ego musical, desde ese himno que certa mocidade que vive en Santiago de Compostela xa ten almacenada na memoria a longo prazo chamado Todo ou nada. Pero case como se fose a contraparte do seu son actual, aquel pop queda lonxe e difuminado.

"Pasoume con esa canción que cando traballaba de camareiro fixeron a broma de poñela no pub, de que soase para a xente que viña bailar. Eu non quería, pero a base de insistir deixei que soase e agardaba que quedase o local baleiro. Pero gustou e mesmo bailábana. Ver aquilo fíxome darme conta de que estaba facendo algo mal", comentoume o propio Nuno sobre o seu cambio de estilo.

Grande Amore non ten pudor por expresarse e compilar esas emocións que a xente nova non é capaz de canalizar

Nesta inmersión ao rock de moi amplo espectro acudimos á presentación dunha oda á noite, á necesidade de gozar a vida como experiencia para xerar recordos, aos encontros furtivos en baños de discotecas e a segredos que nacen na escuridade. Boa conta disto son cancións como Vamos enchernos (e vamos falar de cousas) ou Fóra. Pero se se rasca sobre esta superficie case bucólica da nocturnidade, atopamos un fondo ben diferente.

Grande Amore non ten pudor por expresarse e compilar esas emocións que a xente nova non é capaz de canalizar, aínda que iso supoña rachar a gorxa e berrar porque o corpo llo pide, segundo el mesmo. Fala de si mesmo, dos seus amigos e dos sitios aos que vai, pero desde a máis extrema primeira persoa e coa que somos capaces de poñernos no seu lugar.

Por iso atopamos un certo pouso morriñento, un refugallo de existencialismo, cando nos fala dun desacougo que ten e ao que non pode definir pero que arrastra como Rosalía de Castro a súa negra sombra. Apunta na canción Esta pena que a veces teño que esta carga «nin me deixa estar triste nin me deixa estar contento» e se pensa demasiado estaríaa alimentando, como un monstro que habita na súa psique agardando pola ración de comida.

A complexidade das súas letras radica en que o sentimentalismo controlado e camuflado con escuridade tamén conxuga co humor tan clásico do punk, Grande Amore ri de si mesmo cando canta sobre a súa propia dificultade para cantar, cumprir anos ou as relacións socias baseadas no intercambio de chistes.

Pero Nuno, que fóra do musical é graduado en Filosofía, sabe que a un movemento dominante con determinadas ideas lle corresponde seguidamente un oposto frontal. Ademais de identificarse como «o último romántico» e «o cantante favorito do teu cantante favorito», tamén forma parte da banda Oh! Ayatollah e de Los Rastreadores xunto a Ortiga. Precisamente este dúo é a cara oposta ao son de Grande Amore, a música disco contra o punk unha vez máis.

Hai algo magnético na frescura de Nuno sobre o escenario, na súa capacidade de conversa co público sen terlle medo e sentir a temperatura emocional da sala

Case como unha versión actualizada e menos impostada de Pessoa e os seus ortónimos, o desdobramento de Nuno en tantas personalidades simultáneas pero que non se pisan fai que nos atopemos ante un artista versátil que pode, sen maior problema, homenaxear a música disco italiana xunto a Ortiga e poñer bágoas ao filo das pálpebras con cancións como Todos.xuntos.unidos.sempre en Oh! Ayatolah.

Fai só uns días que me acheguei ata o Auditorio de Galicia na capital do país para ver un concerto de Los Rastreadores, o seu disco é unha amalgama perfecta entre as propostas que tanto Ortiga como Grande Amore teñen para a música. A posta en escea foi sinxela pero efectiva e conseguiron arrincar emocións de butacas que, noutro contexto, só serían obstáculos.

Hai algo magnético na frescura de Nuno sobre o escenario, na súa capacidade de conversa co público sen terlle medo e sentir a temperatura emocional da sala para actuar en consecuencia. Abriu o concerto cunha versión acústica e moi sentida de Esta pena que a veces teño, soamente con guitarras e voz para falar dos seus monstros a xente que non coñecía. Deu moitas veces as grazas porque pode que aínda non o crea, pero é posible que teña nacido unha estrela. Ou, polo menos, un asteroide disposto a impactar.

Comentarios