Blogue | A lume maino

Fina e a filla do campaneiro

A escritora fina Casalderrey, a ilustradora Lucía Cobo, a mestra Fátima Ruibal e o editor Fran Alonso na presentación de A furgoneta branca. GONZALO GARCÍA
photo_camera A escritora Fina Casalderrey, a ilustradora Lucía Cobo, a mestra Fátima Ruibal e o editor Fran Alonso na presentación de A furgoneta branca. GONZALO GARCÍA

A FILLA do campaneiro de Moraña esmiuzou con tanto agarimo as lembranzas da súa nenez no Grupo escolar con dona Fina e don Mariano, "antes ós mestres chamabámoslles de don e dona", dixo, que a ver quen foi quen de non evocar para os adentros ó profe de seu que lle deixou unha fonda pegada nos tempos da escola.

Durante a presentación do novo libro de Fina Casalderrey, ‘A furgoneta branca’ (Xerais), que tivo lugar esta semana no auditorio do Museo, Fátima Ruibal, alumna da escritora de Xeve, relatou con acento de leite melado que as súas clases eran un contacontos que non remataba nunca naquela casa de dous pisos que facía as veces de colexio. A cociña convertérase na aula permanente de Plástica e o salón na de Matemáticas e Lingua, que tamén se impartían de conto en conto. Naquela contorna verde de finais do século XX, a escola construíase sobre historias marabillosas. "Era a educación por proxectos antes de que se inventase a educación por proxectos", engadiu Fátima.

Mirándoa cos ollos tenros cos que unha alumna busca a aprobación da súa profesora, lembrou Fátima, hoxe tamén mestra, aquela obriña de teatro que Fina puxera en marcha coa súa clase, unha peza de apenas dez minutos de duración, dividida en dous lances. Unha obriña que se levaba a cabo na corte dunha aldea e na que había unha vella velliña, que interpretara a filla do campaneiro, e que iniciaba a escena cunha vaca morta. Tempo máis tarde, rememoraba a alumna coa voz quebrada o fantástico descubrimento que fixo cando nas súas mans caeu o ‘Cousas’, de Castelao, e de súpeto, viuse de novo naquel escenario: "Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis", escribira Castelao. "Lance primeiro: Érguese o pano e aparece unha corte aldeá. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ao redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada (...)". Fátima entendeu que detrás daquel xogo penduraba o fío que une ós cativos e cativas coa lingua da terra e ó propio Castelao.

Son estes días nos que os colexios se visten coma se fosen bailar. Sacan lustre ás súas apostas para atraer a novas familias como bolboretas á luz. Normal, coa escaseza de rapazada da que adoecemos. Todos os centros tratan de amosarse como a mellor alternativa para a formación dos máis pequeniños. E a min véñenme á cabeza aqueles profes da antiga EXB que me foron amosando os camiños. Eles e elas, coma Fina en Moraña, traballan coa materia prima máis delicada e a que ten máis posibilidades, pequenas esponxas capaces de absorber canto teñen diante, as que agochan a verdade do mundo. Os mestres van creando o contexto no que medran as súas cabeciñas e despregan as ás das súas arelas.

Hoxe fálase do método Singapur, da escola Montessori... Eu non o vivín, pero quedo co método Fina, ese que pasa por ollar pola ventá para un cabaliño, poñerse nos zapatos dun neno e contar unha historia.

Antes de marchar para o Museo, a autora de literatura infantil gravou co móbil ó protagonista do seu conto e ata lle sacou unhas palabras en voz grave e ton cálido, sospeitosamente recoñecible. "Cantos nenos hai na sala?", preguntara a compañeira de don Mariano ó comenzo da presentación. Media ducia de cativos levantaron a man. O que non sospeitaba é que tralo relato da alumna de Moraña, o patio de butacas se encheu de rapaces que ollaban para Fina con esa mestura de admiración e agarimo coa que se observa ás mestras.

Comentarios