Marcos Rodríguez Pantoja, o cordobés abandonado nun monte que pasou doce anos entre animais salvaxes, vive hoxe na aldea de Rante (Ourense), na que toca o órgano, pasea e aúlla. Na pandemia, durante o confinamento estrito, ha botado de menos aos lobos, e ao seu nobre comportamento, máis que nunca.
Coñecido como o Neno Lobo de Sierra Morena, este home de 72 anos non necesita redes sociais para evadirse e o móbil utilízao en contadas ocasións.
No bar próximo á súa vivenda todos saúdan e coñecen a este septuaxenario amante das cancións de Antonio Molina e do cine. Saben a súa historia de corrida: que morreu a súa nai, o seu pai foise con outra muller e vendeuno, que o cabrero co que despois conviviu faleceu ao pouco tempo, que conviviu cunha manda de lobos durante máis dunha década ata que foi descuberto pola Garda Civil; e a chegada ata terras galegas da man dun policía xubilado.
Marcos, que ten certo receo sobre o xénero humano, pois, conta a Efe, sufriu malos tratos, enganos e abusos, subsiste coa súa pensión non contributiva e co conforto que lle ofrece a boa xente. Encántalle ir aos colexios e falar aos nenos da súa historia vital, a cal foi obxecto de estudos antropolóxicos, de libros e incluso foi levada á gran pantalla.
O confinamento sorprendeulle en Hellín, en Albacete, onde recibiu a axuda do seu colega, a cantante Rosalez, pero non se afixo a permanecer alí entre catro paredes
A pesar de non ter estudos "oficiais" de música, -é el o que o aclara-; manexa moi ben o teclado do seu instrumento predilecto e demostra a mesma maña na rehabilitación do fogar que ocupa.
A pesar diso, a súa adaptación á vida "humana" non fixo que se esqueza de como se aullaba, cando non camiñaba erguido, nin usaba roupa -cubríase con peles- e tampouco cubertos. Emociónase e móstrase orgulloso dos sons, os cales non dubida en reproducir, que utilizaba habitualmente na súa infancia salvaxe, seguida dunha adolescencia nos mesmos termos.
O confinamento sorprendeulle en Hellín, en Albacete, onde recibiu a axuda do seu colega, a cantante Rosalez, pero non se afixo a permanecer alí entre catro paredes e cun clima distinto. Por iso colleu un taxi e volveu á súa casa de Rante, onde podía ver o verde e respirar con certo alivio.
O de Marcos é un dos poucos casos documentados de menores criados no monte. Gerardo Oliveirais viu na súa historia a trama perfecta para a súa película Entrelobos (2010).
Non lle gustan a Marcos Rodríguez Pantoja as fábulas que colocan o adxectivo "feroz" tras a palabra "lobo" pois el trabó amizade con esa especie. "Eu crin que ían matarme alí mesmo, cando todo empezou, pero non. Quiteille a carne a un cachorro e unha 'mamá loba' deume un lapote. Me arrinconé alí, pois non tiña saída, así que simplemente mirámonos. Foi o día que máis medo pasei pero tamén o máis alegre da miña vida cando me aceptaron", recorda con nostalxia.
O primeiro prato no seu punto, unha sopa con pito, lanzouno polo aire. "¡Porque non sabía que estaba quente! E metín a man e queimeime"
Di en cambio que as penurias comezaron para el cando chegou á civilización e, polo tanto, ás convencións sociais. Cando aterrou nesoutro mundo, que é o de todos, apenas sabía falar nin utilizar utensilio algún e incluso mordía para defenderse. Tivo que aprender e tamén a "currar" para gañarse o pan. Foise dando conta de que a xente se aproveitaba del "non en poucas ocasións".
Hai experiencias que aínda recorda con temor. Non sabía, por exemplo, o que era cortarse o pelo; ata tal punto chegaba o seu descoñecemento que pensou que o barbeiro quería acoitelarlle. Tampouco coñecía o que eran uns zapatos e caíase. E moito menos comprendía por que se necesitaba diñeiro para comprar comida.
"Paseino moi mal cando me trouxeron. Foi une etapa terrible", rememora. O primeiro prato no seu punto, unha sopa con pito, lanzouno polo aire. "¡Porque non sabía que estaba quente! E metín a man e queimeime".
Agora, logo de máis de corenta anos vivindo entre a chamada humanidade intelixente, aínda estraña á súa outra familia e pregúntase por que tiñan que separarlle dos lobos, cos que agora podería comunicarse pero xa non se lle achegarían, porque "cheira a humano e se perfuma. "Era unha vida moito mellor que esta ,"sentencia alguén que nunca sentiu só entre os animais aos que acompañaba a buscar comida e cos que sorteaba todo tipo de situacións.
Para coñecer a un lobo, basta coñecer a Marcos; e para coñecer a Marcos, basta con achegarse a Rante
Pasou Marcos por Madrid, Mijas, Mallorca e Fuengirola ata que o axente retirado Manuel Barandela, o seu protector, pensou que estaría mellor no norte. Cando se produciu o deceso do "seu xefe", como se refería a Manuel, os veciños, enternecidos co seu relato, cedéronlle unha casa, desde a que Marcos ten a súa propia visión desta urxencia sanitaria.
"É unha guerra sen canóns", a cal atribúe, como outros males, a unha cotidianidad frenética, a unha tensión, que non acerta a comprender mentres, outra vez máis, reivindica a súa paixón, a súa inextinguible amor pola natureza e por quen moran nela. "Os animais peléxanse, pero só por fame e pola comida. Os seres humanos, por outras cousas", reflexiona.
Para coñecer a un lobo, basta coñecer a Marcos; e para coñecer a Marcos, basta con achegarse a Rante. Na fachada do que é o seu domicilio pódese ler: "Quen me busca, atópame" O neno de Sierra Morena".
