ESTA SEMANA comprendín que envellecía. Vale que antes xa percibira algúns sinais. Esa ciática, aquel sprint interminable, as mañás dos domingos paseando polo Rato. Pero este foi o definitivo. Esta semana, dicía, descubrín un finísimo cabelo branco que saía disparado do mesmo centro do lóbulo da orella dereita cara ao infinito, coma o foguete que engala, salvaxe, desde Cabo Cañaveral na procura dun universo inabarcable.
Funme do baño lentamente e marcha atrás e, cando regresei aos dez segundos, o espello devolveume de novo esa revelación existencial en forma de filamento córneo. Poucas cousas nos fan tan conscientes da inevitable decadencia humana coma un pelo fóra de lugar. E talvez escribir nesta columna sobre iso, e non sobre a Lei Celaá, sexa outra delas.