Opinión

Europa era un parque

Disque é moi boa cousa botar unha soneca no medio do día. Seica a que máis presta é a de antes do xantar. A sesta do cabuxo ou do cóengo, chámanlle en vernáculo. Non son persoa de durmir na sobremesa. Cuestión de horarios. e de non ter medida. De estudante, cantas veces resucitaba non só de noite, senón ata tarde de máis como para devolver un libro da biblioteca. quen di de vinte a corenta minutos, di tres horas e media e a baba resesa do morro ao queixo; non acordar se é serán, noite ou a mañá seguinte.

parquePrestoume este domingo media horiña de ensoñacións cos ollos entreabertos. Foi no Champ de Mars de Lille. Á beira do río. Deitada nun banco. A cabeza repousada no colo del. Baixo un tileiro no que se filtraban as raiolas do sol oblicuo entre follas aínda máis verdes ca douradas, pero que xa apuntaban á outonía alí onde comeza Mittleuropa.

Unha boa sesta é mellor ao aire libre. Axuda que zoe o aire moderadamente nunha contorna arborada. Ou o cantar dun regato. As ondas do mar. Ruídos brancos dos que lles axudan aos meniños a entrar na fase REM do sono. O día deberá ser tépedo. Xusto no punto no que non resulta abafante nin pegañento abrazar outro corpo. Cando os peliños dos brazos comezan a encrecharse e percibes como se che pon a pel de pita.

Segundo estes parámetros establecidos por servidora e que non admiten discusión, a soneca de Lille do domingo pode ingresar con honras no top 3 de todas as da miña vida. Durante moito tempo pensei insuperable unha sesta que aconteceu en Cimadevila, municipio do Pino, en agosto de 1993, mentres faciamos o Camiño de santiago con polos que levaban un Pelegrín estampado, cuspidiños ao que viste Mariano Rajoy para percorrer o roteiro da auga de Meis. Había piñeiros de  escuro arume arpado que eu soñei coma os rumorosos da costa verdescente. Despois viría aquela viaxe a Portugal en setembro 2003 e o parque da Lisboa norte, coa súa herba fresca e os xogos dos meniños nas fontes. un repouso á sombra antes de subir ao comboio do Avante camiño do seixal.

O meu bosquexo de Europa, de Reikiavik a Budapest, está debuxado por xentes de todas as cores, idades, tamaños, aparencias e orixes que comen, len, xogan, troulan, aman, argallan pelexas de galos, dormen e se espreguizan nos parques. Nenas que ispen os pés no mes de maio e non os volven calzar ata o equinoccio de setembro. Adolescentes que mazan nos bancos con fame, como se o fosen prohibir pasado mañá, mentres os abrochos dos pradairos estoupan na festa de fin de curso. Pouco morreei de campo no tempo do instituto, amigas. Máis por carencia de oportunidades que por falta de gana, tamén é verdade.

Nos xardíns e nas áreas verdes mídese o pulso das cidades. Nos sitios desenvolvidos e que fan comunidade, ocupan os espazos centrais e máis privilexiados; facilmente accesibles a persoas de todas as idades que se desprazan a pé, en bici ou transporte público. Nada de lugares costaleiros a proba de desfibrilador nin de recunchos nos que non se pode chantar ningunha outra cousa; non sei, un edificio de oito andares ou unha, dúas, tres esplanadas de formigón cunhas palmeiriñas raquíticas nun maceteiro. As máis das veces, a intervención é mínima e os parques simplemente consisten en deixar medrar a vexetación autóctona; non existen os carteis de non pisar á herba. Tampouco os de prohibido xogar á pelota.

Quizais nun futuro non lonxano nin distópico, comer un bocadillo e repousar logo do xantar no mobiliario público da miña cidade non supoña unha rareza ou, peor, unha transgresión. e se o parque Rosalía garda para min unha soneca de top 3?
 

Comentarios