Vigo nunca foi un plató frecuentado para as longametraxes do século XX. Henry Vorins rodou o seu melodrama shakespirián Maruxa en 1923, pero pasaría medio século ata que Jaime de Armiñán filmase Mi querida señorita. Foi en 1971, cando decidiu meter unha carga explosiva no edificio da moral católica e antiga que mantiña a ditadura.
Paul Bowles afirma que o seu pai quixo matalo, que o mantivo uns segundos vestidos de horas colgado dunha ventá, ao frío e ao baleiro. Linllo en Memorias dun nómada, que descoñezo se se publicou en España. A ver, que despois matiza confesando que non pode acordarse porque era un bebé.
O luns estiven vendo unha película en branco e negro, Zorba el Griego. Quero dicir, que dei acendido o televisor en 2023 para poñer un filme de 1964 que están ambientado en 1930.
Mónica Alonso parecía tan sosegada como dicía que estaba. Falamos no MIHL de Lugo, onde ela ingresaba na Academia de Belas Artes. "Non podo estar nerviosa, Jaure. Sinto o amor de tanta xente que nada pode saír mal". Na Idade Media crían que a águia era o unico animal que podería mirar aos ollos do sol, tan amarelo
O día 5 de novembro gustaríame estar en Londres, pero tócame izar estas velas do periodismo local, o que máis acerta nos cambios de vento. O martes estiven en Ribadeo. Recuperei na casa Apuntaciones sueltas de Inglaterra, onde o xornalista ilustrado Leandro Fernández de Moratín fai crónica dunha viaxe a Londres no ano 1867.
Van emerxendo tribos ocultas das augas escuras do río, que dicían os Radio Futura. Terrae son un dúo formado nalgún lugar fluvial do país antigo, pero Galicia é o país dos mil ríos, segundo a contabilidade detallada que nace da topografía de Cunqueiro.
Convivín coa primeira xeración que foi á universidade. Tardei anos en sabelo. Acabaría o bacherelato e faría unha carreira. Pensaba que era o normal. A miña familia levaba xeracións camiñando sobre a liña marcada. Non me atrevín andar cara a atrás. Presenteime en Santiago en 1983. Entendín a circunstancia trinta nos máis tarde, cando lin El lugar de Annie Ernaux.
Unha persoa acaba definida polo seu enterro. Tardei anos en comprendel. De feito, foi o luns, na despedida a Saleta Goy cando puiden ver a fotografía definitiva de quen foi a muller sobre a que tanto escoitara falar. A viúva de Manuel María era un tema de conversacion literaria. Os sabios seguen pesando a influencia na obra e na figura do seu home.
Alicia Pena foi socorrista. Salvaba bañistas para que non os chamasen afogados. Agora salva persoas para que non se afundan nas súas frustracións. Debuxante de cómic, publica este mes Gallina clueca, sobre a experiencia erma da maternidade asistida. A moeda non cae sempre da cara da maternidade.
Luís Rei Núñez vive a desmán. Vai entregando libros de tanto interese como recepción opaca. Luís aceptou o seu tempo e o seu lugar, así que aproveita o verán para solearse entre Pontevedra e Muros. "Gústame a praia. En Pontevedra non vou porque hai moito coche. En Muros vou cedo pola mañá e teño calas para min so"
Pompa e Boato vive con Croque, Chaval e Muchacho. Samuel Merino bautizou os catro. Impúxolles un nome, coma cando se apoiaba unha espada bruñida nos ombros dun heroe para chamalo cabaleiro. Marcoulle o principio dunha vida nova.
Os petroleiros nunca regresan a porto. Devalan en equilibrio sobre a liña verde do horizonte. Podes velos pasar ignorándote no seu anonimato. Onte sentín un barco varado no centro de Santiago. Fixo soar unha bucina, grave e poderosa, que expandeu o anuncio de que zarpaba como unha botella de aceite en cristal que cae dende a mesa da cociña.
Todos os camiños da música galega levan a Chicho. Así que volvo marcar o seu número como cando falei con el por Ortiga ou como cando falei con el por Los Rastreadores. Agora foi a quenda de preguntarlle polo novo disco de Boyanka Kostaya, Ranaeira. Aprendín o número de memoria. Empeza por 6..., etc.
Luís García Mañá ten unha memoria do resplandor que deslumbrou o noso país nos anos 50. Despois dunha vida intelectual dedicada á fronteira portuguesa, atende á raia asturiana na novela Non é de Taramundi para falar do tren da Pontenova a Ribadeo.
Otero Yglesias debe ser convocado. Pasaran anos sen velo. Lugo son 67 casas atadas por unha muralla, pero tardas en ver a Jesús. Abriu unha exposición na sede lucense da Xunta, así que decidín convocalo a un café. El vive na Calzada da Ponte, unha rúa que inclina o peito cara ao Miño; dentro da cidade, a un salto de río de chegar ao campo
Blanca e máis eu falamos da Coruña. Ela habítaa: "Un sempre escribe sobre si mesmo, e cando escribe sobre a súa propia cidadela lembrada". A Coruña é a miña cidadela frecuentada dende neno. Sobre A Coruña ás veces soño que, na maior fondura da notie, esperta o vento de Riazor e botase a correr polo Orzán ata chegar canso a Lugo, onde queda durmido.
Nuco Pico é músico. Sen embargo érguese cedo. Uns días para preparar os concertos, os da casa, baixo o nome de Grande Amore. Outros días para preparar os de Chicho, como asistente de Ortiga. Vive da música: de interpretar e de conducir. "Ao posto chámano road manager, que soa moi ben, en realidade son chófer2.
Hai unha exposición Galicia Futura, que anda polo país. Marta Pazos fixo a obra Campo de Figos. É un cuarto púrpura con figos plantados nas paredes dunha habitación. Ao entrar na instalación pensei en que podería ser unha ilustración en tres dimensións polas cores e polo tamaño dos froitos.
Xavier Queipo deume unha envexa belga. Cóntame que en Bruxelas as reformas domésticas teñen un día de finalización a partir do que, se non están rematadas, se van descontando cartos. "Penalizan o atraso". Xavier anda nas inmediacións da xubilación como funcionario da Unión Europea. Regresa a Vigo.
Hai un día en inverno en que o Sol desparece polo horizonte do Ártico como se fose comprar tabaco. Non chaman á policía sueca nin escriben unha novela de misterio porque saben que volverá cando pasen dous meses. Ten esa cousa. Eloy Domínguez contoume o luns que fletan un barco para ir despedilo.
O martes era Entroido. O fillo de Alberto e Mara, Xoán, ten cinco anos. "Está obsesionado cos superheroes. Quería disfrazarse de Spiderman, pero vai mal tempo". Chovía sobre o cemiterio de Carballo cando Alberto foi onda a tumba da nai. A tía levara unhas flores.
Agora noin lembro se visitei unha ou dúas veces a casa de Julián Hernández. Recordo que tiña unhas leitugas para sementar, o que se fai na primavera, e recordo que Joe Hardy morreu aos poucos días de reunirme coa voz de Siniestro Total. Mesmo ten agora, cando a banda anuncia o derradeiro concerto neste maio
Irene Olarte empezou a pintar alcachofas. Son máis complexas que os limóns. Os limóns son ovalados e lisos. As alcachofas teñen follas, que implica distintas superficies, rugosidades e sombras. Non é tan fácil, supoño; eu debuxo con frescura: igual que aos 5 anos. Por iso pregunto por Irene a Xermán Refojo, para saber cómo nace un artista.
Os Patinadores Austríacos teñen tanto de verdade como de mentira. Son patinadores porque son rapaces que xogan ao hockey sobre un lago xeado, pero é improbable que sexan austríacos porque hai unha camioneta dos anos 40 estacionada xunto ao lago, coas rodas medio cubertas de neve, que carga caixas de Coca Cola.
Coas novelas malas pasa como cunha relación que non funciona: nunca sabes se facer unha versión nova ou empezar outra. O habitual é tomar a decisión equivocada e volver intentalo
As luces están mal repartidas. Vigo nunca durme, coma o Nova York de Frank Sinatra; Beirut camiña ás apalpadas. Brais Lorenzo chega de Vigo e cóntame que, ás veces, as luces de Vigo tamén se desmaian causando que o Nadal perda a conciencia por uns minutos en todo o planeta.
A miña muller atopou "un cadáver" na miña mochila. Lévoa para transportar libros lixeiros por se teño un momento para ler. Ese momento é coma O Unicornio do Courel: existe, pero ninguén cabalgou nel. Gústame o recendo a mazás cando abro a mochila, pero a que extraeu a muller da mochila parecía máis un coche coa carrocería escurecida nun desguace.
En internet hai xogos para ser alcalde, para ser adestrador ou para amar e desamar —o esforzo que máis nos ocupa e o máis danino para o corazón—. Non hai ningún xogo para lograr entrar nunha academia da lingua. A min esa carreira paréceme apaixoante. A min e a outros tres
Daniel dime que o seu fillo fala moito. "Da mañá á noite". Estou en La Modernita tomando café. Na mesa de enfronte tres vellos comen callos e esquecen os viños que pediron Teñen un historial médico de moitas páxinas que poñer ao día. O fillo de Dani ten dous anos, pouco historial puido escribir nese tempo.
O outono sorpréndeme en camiseta. Non me inmuto. Abondan cunha brisa fresca e unha néboa que pinga para que a miña muller atope unha excusa para cambiar o levísimo edredón de verán pola pesadez esteparia do edredón invernal. Pésame coma se unha banda de gansos estivese pisoteándome toda a noite.
