Eu sempre quixen ser cazador. Con un día me chegaba. Antes de que o prohiban e haxa a quen lle interese. Pola estética, basicamente: o recendo da gasolina e a tapizaría húmida dos 4x4, a aspereza das cartucheiras, a ferruxe tranquila nas escopetas. O aire frío da mañá. A brétema que se desfai no alto dos eucaliptos mentres no tronco retumban os ouveos dos cans. Para esta ocasión que non ten data xa teño o modelo escollido. Pantalón de camuflaxe, chaleco reflector, unha gorra que no último momento escollerei; ando entre a verde do Xacobeo e outra de Beretta, esa servirá para darmas de entendido e romper o xeo. Como vou ser o novo tocarame apandar cas bromas e piques, as bromas e piques que se lle fan a un home armado que non coñeces. Xa verán que pasa algo raro porque me cantan as présas e non dou apertado o gatillo, ou tiro para o aire como os duelistas precavidos de antano. Porque, escoiten, eu non sería quen de dispararlle a un animal. Igual a un xabaril si, polo chiste de revivir unha pintura barroca ou sentirme fidalgo de novela de Otero Pedrayo, pero a pena que me ía dar ver o bicho sangrar sería tremenda. E, dende logo, xamais a un raposo. Son tan riquiños! En fin, que teño que buscar unha escusa para vivir un día de caza sen necesidade de ofender aos cazadores, que xa dabondo teñen comigo que os imaxino como personaxes da miña película. Que seguramente espero que esmagando nós a herba mollada, escopetas no ombro, falemos da aliñación do Madrid e a falta de gol de Rodrygo, e logo a conversa deles serán os proxectos de Elon Musk ou as teses de Prisciliano, quen sabe.
Ao mediodía, xa cos cans –agardemos que todos os que comezaron a xornada, ou poreime moi nervioso– entrando de volta nos remolques, festivos e mollados, seguramente estarei contento porque cazar non cacei, pero vivín unha cerimonia dende a primeira fila da súa extinción. Non é que desexe a súa fin, pero agás escenario apocalíptico, o da caza ten os días contados. Existen esas persistencias sorprendentes que nos conta no Táboa o profesor Gago, de lugares e seres poderosos que non dan morto nin en millleiros de anos, pero o habitual son as desaparicións fumegantes e os nacementos afortunados. Como o do Arde Lvcvs, que leva dúas décadas e xa é tradicional, como o amor do vigueses pola súa propia cidade.
Se baixando do monte inda me aturan, irei comer cos cazadores. Moi mal tería que ir a cousa para que non caese un cocido. Do futuro destoutra cerimonia xa lles falei a vostedes, e de como creo que vai sobrevivir, inda que reconvertido, ás tendencias da cociña sana e libre de produtos animais. E iso que ao cocido roubáronlle a metade da súa tempada, pois se agora é prato de inverno, antes érao tamén de verán. Cunqueiro fala de cocido con salsa de tomate –imaxinemos que para limpar o padal entre carne e carne– e até con pementos. Agora cando o tempo mellora o suficiente para chantar unhas brasas na intemperie os galegos tiramos máis polo churrasco: é a nosa fast food. Don Álvaro apenas fala del. O coitado cando podía comelo non era popular, e cando a finais dos 70 comezaba o idilio el estaba a dieta. De todos xeitos coñecíao da Arxentina, cando ía de bolos, e pouco lle chamara a atención. Era unha cousa primitiva, todo ao lume, nas súas palabras. O pai de Castelao mandouno castigado de neno cos gauchos, isto foi na Pampa. Alí, nun exercicio de crianza responsable, aprendeu o cativo a pelexar e facer o asado. Peor era o de Ringo Starr. Este zoscoulle ao fillo a Keith Moon, algo lixeiramente mellor que facelo con, non sei, Antonio Anglés, porque o fulano vivía entre sobredoses.
Así a todo non consta que desta experiencia resultase a introdución do churrasco en Galicia. Ese descoñecido honor correspóndelle seguramente a Juan García Naveira, o do Pasatempo de Betanzos, cando estivo na Arxentina de guardés dunha inmensa quinta. Alí botaban fóra aos indios a tiros, para a quinta do veciño. O seu homólogo era un pouco bruto, que usaba balas cadradas, e insultábanse no florido estilo local. Co tempo alguén botou unha palabra en galego: eran os dous do país. Amizaron e ata mataron unha res. Don Juan, máis fino, andaba en masonerías, tuneou o bravo asado, que alí é sempre de vaca, e de volta a Betanzos deu a primeira churrascada ao noso estilo: con porco, ensalada; seica un prebe. Feliz no verán guindaba os osos ao estanque, no que nadaban carpas carnívoras. Os indianos e as súas excentricidades.
