Iso de facer o que máis che gusta debe ser unha cousa ben bonita, abofé, a movida é dar con ela. Tiña razón Bukowski cando non/dixo —porque non é súa a frase— aquilo de atopa o que te arrebate e deixa que te mate. Pili Pampín leva cantando toda a vida, dende noviña. Facíao no restaurante que tiñan os pais. A clientela dicíalle "adiante, Pili, que ti o fas moi ben"; e Pili atacaba o seu repertorio de mexicanadas e canción española, e as tiras do churrasco facíanse máis saborosas e baixaba máis ledo o viño con gasosa. Está claro que á diva de Rois préstalle cantar e dar o show, pero que tamén guste da música, eu non o teño claro.
Estaban ela e mais Manolito El Pescador nun autobús, gravando un programa da TVG que non recordo, e para matar o tempo botaban uns cantes. Hai que dicir que a cultura musical de Manolito era extensa e incluía estandards italianos, algún francés, moito latinoamericano e tódolos españois de 1940 a esta parte, pero Pili non coñecía ningunha e tiñan que refuxiarse no seu repertorio. Non me sexan vostedes malos, que ten máis dunha canción. Miren a súa canle no You Tube, ou o do seu efervescente club de fans oficial, e bótenlle un ollo aos comentarios. Rebordan amor e obriga. Grazas por tantos bos momentos, grazas por acordarte dos emigrados, eu fun a tódolos teus concertos pero agora estou nunha residencia, esta canción tan bonita é que a que canta a señora que coido, ten alzheimer e xa non fala pero ás veces dálle por esta.
Pili Pampín está de actualidade. Quen contaba que internet e a segmentación dos contidos favorecesen a decadencia das grandes estrelas globais, que toda atención ocupaban, e ficasen as atencións público máis repartidas. A mala sorte que tivo Sara Montiel de morrer hai agora dez anos, por exemplo: cando foi a Hollywood tivo grandes sucesos, abofé, rodou Veracruz con Gary Cooper, bicouse con Burt Lancaster. Tamén fixo Yuma, que non é tan mala como a anterior —e iso que Sara fai dunha india que se chama Mocasines Amarillos—e inda se deixa ver inda que non sexa moito mellor que as vaqueiradas de serie Z que botan na 2 ao mediodía, pero quedou un pouco alí sen dar o salto.
O papel de estrela racial quedou, en exclusiva, para Sophia Loren. Sara odiábaa xa de antes, pero cando estivo en España gravando El Cid baixo a dirección do seu home, Anthony Mann, facíalle a vida todo o imposible que podía. Inventaba enfermidades terribles para que o director fixese esperar á italiana. Os dous fillos de Sara estiveron un tempo presentes na tele, pero xa non. Chamarse Thais Tous e José Zeus Tous igual axuda —a non estalo—. Co chaval tentou convertilo en nepobaby, unha parida para referirse aos famosos que o son porque os pais xa eran famosos. Probou como cantante cando esa é a sorte artística máis complicada que hai. Que inxusto é referirse a alguén sen talento como cantante!
En Galicia o de darlle alternativa artística á familia témolo asumido dende as eras xeolóxicas: o Luar encheu horas de espectáculo con Shaila Dúrcal e Lys Pardo, fillas de Rocío e Juan. Tamén Ana Kiro, a referente de Pili Pampín en tanto, levou alí a cantar á cativa. A nosa Pili rebentou o nepotómetro actuando coas fillas e mais as sobriñas, xuntando máis parentesco en escena que nalgunhas deputacións provinciais.
Dicíalles que a nosa feliz protagonista está on fire polas súas colaboracións cun dos outros artistas máis brillantes do país, Ortiga. Con el fixo un remix daquela canción —ao final téñolles que falar de "O galo, que cando canta é día, é día"— que acerta, entre outras moitas cousas, en suprimir as pasaxes máis paranoicas da letra. Unha melodía alegre cunha mensaxe pasiva/agresiva podería ser a nosa bossa nova, pero ben que xa non escoitamos "unha vella dixo á outra/ polo buraco da porta/ ti goberna a túa vida/ que a miña nada che importa" ou "teño un amor mariñeiro/ bonito como unha rosa/ teño medo que mo leve/ algunha nena envidiosa". E menos mal por ese sinistro e lírico "o río cando vai cheo/ leva carballos e leva follas/ tamén podía levare/ tódalas linguas marmuradoras". Que dende esa pintura victoriana da Ofelia morta non levamos ben esas escenas!
