EDWARD VIVE nun no medio do todo e da nada, nunha casa circundada por un bosque na esquina máis alta e á dereita de Maine, o estado máis católico e francés de Norteamérica.
—Trato con máis con cervos, coiotes e mapaches que con persoas —asume. Mira pola ventá as últimas lembranzas escuras do inverno. Todavía en abril, o mes máis cruel, o campo de Maine transita entre a pálidez sepulcral da neve e a loucura colorida da primavera.
—Chamámoslle a Estación da Lama porque a neve está desfacéndose e chove arreo —infórmame.
Deixara as botas pintadas de barro na entrada. Eu tamén quitara as miñas cerca do monte de monos para o frío, equipamentos de soccer, bandoleiras para os cartuchos da caza e unha caña de pescar afogada polo seu propio sedal. Baixo toda esa morea hai unha moto de neve á que ten cambiar o faro dianteiro. A benvida, unha cea temperá, non ten mellora: queixos levemente ácidos de Maine, un tinto pinot noir de California, bogavantes locais que eles comen con manteiga derretida en limón e un chourizo que logrou que eu lle perdoase a procedencia italiana. A carne de cervo, que Edward cociñara con cebola e un recordo de pementa negra, estaba deliciosa.
Pareceume agasallo abondo, pero o meu amigo aínda se gardaba unha xenerosidade maior. Retiroume o prato para pousarme diante unha pedra arxilosa e cativa dunha cor entre chocolate e herba do golf. Non reparei no seu valor ata que a observei. Tiña unhas marcas paralelas mínimas que se curvaban ata converxer. Era unha delicadísima vieira minituarizada por un ourive celta no século II.
—Ten millóns de anos.
Ergueu o brazo como un guindastre e xirouno para indicar:
—Todo isto foi un océano.
Impresionoume. A súa casa, de madeira pintada en gris perla, atópase a centenar e medio de quilómetros da costa.
Ao día seguinte vin o noso océano, o Atlántivo, polo reverso de como o vexo actualmente. Edward conduciume a Cape Elizabeth, onde os norteamerianos atesouran o faro máis antigo do seu país. Era branco e orgulloso por inconsciencia, coma un muíño quixotesco. Dende ese lugar tratei de ver o destello da Torre de Hércules, pero se interpuxo unha nube grande e lixeira. A miña intención en Cape Elizabeth era visitar a casa natal de John Ford, pero non deuime reparo homenaxear un cineasta que morrera nun sitio tan vulgar e bronceado como California.
En Estados Unidos os automóbiles son novos, grandes e tranquilos como as súas estradas e os seus condutores
Durmín nunha granxa da familia de Edward, tan afrancesada e apostólica coma eles. Achegueime a ela nun coche que alugara. En Estados Unidos os automóbiles son novos, grandes e tranquilos como as súas estradas e os seus condutores. Pedín a Edward a chave da granxa.
—Que chave? Aquí non temos chaves. Non as precisamos.
A casa era da madeira rodeada de dunha plantación inmensa de abetos. O meu amigo véndeos polo Nadal. Na fronte das ringleiras verdes había unha pedra branca que lembraba un tal Jerry, finado en 2003. Unha bandeira pintada de barras e estrelas custodiaba a súa breve memoria colgada enriba a xeito de palio.
Cando o ceo foi volvéndose Coca Cola empecei a concienciarme de que durmiría so e desprotexido nunha casa de madeira que non podía pechar. Empecei a temer ataques variados, pero non sei se me metía máis pánico imaxinar unha panda de coiotes errantes ou representarme un toleirán cun machado que pretendese talarme polo pescozo. Deiteime nunha cama alta e cómoda, protexido por cristos e mensaxes alentadores sobre a bondade humana. Tras dúas horas identificando cada ruído que sentía pola súa orixe e procedencia relaxeime ata o sono. Non sei por que me preocupo tanto pola vida: ninguén sae vivo dela. Nin os crentes.
Ao espertar o sol entraba polas ventás. Eu flotaba en claridade e sosego. Pero non tardei dez minutos en sentir a porta abríndose. Decateime de que, ás veces, os asasinos madrugan para sorprenderte cando menos os esperas. As malas persoas durmen poucas horas. Precisan ter o día por diante para facer o mal.Véuseme a cabeza á frase de ‘It’, a novela de Stephen King:
—En Derry ninguén pode sentirte berrando.
Eu atopábame nun lugar de Maine onde Cristo perdeu a sandalia, nunha granxa voluminosa e lúgrube.
Derry é unha cidade de Maine imaxinada polo novelista de terror. Eu atopábame nun lugar de Maine onde Cristo perdeu a sandalia, nunha granxa voluminosa e lúgrube. Alguén abrira a porta. Probablemente estaba armado. Probablemente non me gustasen as súas intencións.
—Bo día. Son Ronald! —anunciouse.
Un fogonazo de desconfianza apagou o cuarto. Ronald é o nome do paiaso de McDonalds. O seu aspecto é cuspidiño ao de Pennywise, que protagoniza a obra de King. A imaxe que me quedou gravada é velo entre a reixa da boca dun sumidoiro. Asomaba os ollos incendiados e os dentes punzantes de patacas fritidas.
—Tróunxenche o almorzo! —anunciou Ronald cun truco tranquilizador.
A pesar do pánico, tratei de ser racional e comprobar se trouxera o machado ou o esquecera na casa. Asomeime á porta do cuarto. Atopei un velliño de ollos alegres e a boca riseira. Ofreceume un sanwich de tortilla francesa ás finas herbas e un café americano: diluído e de tamaño grande. Sentou ao meu carón mentres eu almorzaba. Sinaloume a pedra e a bandeira, afora, tras a ventá, entre as árbores do vindeiro nadal. Explicoume que o Jerry homenaxeado no xardín fora soldado na Segunda Guerra Mundial. Sentíase orgulloso de que saíra daquel sitio que non rexistraran mapa ningún para combatir o fascismo xaponés. Nada menos que por mar.
—Papá estaba na Armada. Foi un dos soldados que formaron na cuberta do acorazado MSS Missouri o 2 de setembro de 1945, cando o ministro xapón Mamoru Shigemitsu e o xeneral Douglas McArthur asinaron a paz.
Hai veces nas que o pasado é curto, pero está cargado de futuro.
Aliviado por recibir unha visita amable convencinme de que os meus temores sobre leñadores de Maine carecían de base. Foi tal o ánimo de superar os meus medos infantís que dei reunido que comentín a soberbia de ir coñecer Bangor. A cidade na que vive Stephen King quedábame a unha hora en coche.
Bangor ten 30.000 habitantes, pero eu vin tres ou catro nada máis. Supoño que a funeraria local terá varios empregados, pero non a dei localizado. O ceo pesaba tanto en gris que ameazaba con derrubarse. As rúas están lavadas con auga de fregar.
Visitei a tenda oficial do escritor. O escaparate era dun aluminio ruín. Dentro montaran unha escena do libro Cementerio de mascotas estrando terra marrón claro sobre a que había lápidas coa forma de polo de cola que teñen as tumbas irlandesas. Pet sematary volve estar de moda pola película que inspirou. Comprei esa novela e a camiseta da novela ‘It’ na que se le a frase de que en Derry son xordos ao crime.
Nese instante vin unha luz ao fondo dun túnel e os momentos máis importantes da miña vida foron proxectándose na miña cabeza como se fose unha película.
Antes de cobrarme, o dependente quixo darme unha sorpresa. Os norteamericanos son certamente amables. Abriu un armario abaixo e quitou, non se dificultade, un machado tan grande que o xigante de Big Fish podería deixar Maine co aspecto ermo de Castela nunha semana. Nese instante vin unha luz ao fondo dun túnel e os momentos máis importantes da miña vida foron proxectándose na miña cabeza como se fose unha película. O dependente interpretou a miña parálise como fascinación.
—Sei o que estás pensando —presumiu—. Tes sorte. Si, é o machado que usa Jack Nicholson na película ‘El resplandor’, baseada no libro do noso autor favorito. Como non hai clientes, vou deixar que te fagas unha fotografía co machado.
—Non, non; grazas. Marcho que teño que marchar —dixen alegando a excusa universal.
Saín correndo. O libro e máis a camiseta quedaron atrás. Escapando pola rúa cara ao coche soamente podía ver os anuncios que colgaban nas farolas: eran de gatos perdidos e teléfonos aos que nunca chamaría ninguén. Había ducias.
