Opinión

Soltero, 71 anos, busca femme fatal experta

Morreu A., o pai do meu amigo J. A. Non escribo un dos meus mellores amigos porque podería contalos sen precisar ecuacións nin cálculo infinitesimal.

Manuel de Lorenzo. EP
photo_camera Manuel de Lorenzo. EP

HAI QUEN PREFIRE os cans ás persoas. Os cans dánme medo; as persoas, ás veces. Quedo cos libros: contan cousas interesantes, son educados, non discuten de política nin che papan a neveira. Teño na casa 2.000 ou 3.000 sabios que soamente me requiren que os baixe do andel e os abra para escoitalos. As persoas somos irritables e ruidosas, aínda que saibamos abrazar.

Quixen dicirlle ao neto de A., que parecía derrubarse dentro de si mesmo, a frase que lle lera ao poeta Delmore Schwart: "O tempo é a escola na que aprendemos e o lume no que ardemos". El non podería entendelo. Ten 17 anos, esa idade na que resulta incomprensible que unha patrulla da Policía Local non recolla os teus seres queridos cando vagan desorientados polas rúas e os devolva á casa.

En Ribadeo enterramos no novo camposanto dende o Desastre do 36. Antes facíamolo debaixo do parador de turismo; onde había un retrato de Franco Pescador. Os meus tíos dicíanme que un submarinista lle enganchaba as troitas non anzós ao Ferrolanísimo. Estou certo de que ese mergullador existe, de que é un señor baixiño, que viste un bigote fino que peitea coa man dereita, engarzada cun anel dourado de escudo nobiliario falso. Non me explico por que ningún periodista teña buscado ese home para entrevistalo. Hai vidas clandestinas.

Tamén hai vidas soñadas. Esta noite soñei que era mago. O sombreiro de copa brillaba en charol e tiña unha capa escuro de veludo como a que abreigaba a Balzac da primavera incerta de París. O público ansiaba o meu número final: cando me deitaba sobre unha cama de cravos como un céspede de aceiro. Acabado o espectáculo, volvía ao camerino. Estaba cheo —diante do espello, na cómoda— de gaiolas azuis con grilos cantaríns que me facían máis feliz que os aplausos.

A xente debería pagar porque lle reescribisen a vida. Ninguén regresou para contala, así que é mellor deixar ese trámite solventado. O outro día lin no The New York Review of Books o anuncio dun ‘ghostwriting’ —negro literario— para escribir as memorias. E quen acorda de como aconteceron os anos? É unha oportunidade perfecta para inventar que un foi cociñeiro nun xaponés, traballador dunha plataforma petroleira ou faquir.

Hai quen persigue os seus soños. Abondoume con mirar a columna do lado na sección de anuncios para atopar un: "Empresario de éxito, sensible, de bo aspecto, solteiro, de 71 años, busca unha femme fatal experta cun corazón amable". Veño de escribir ao señor, non porque eu sexa unha muller fatal con currículo, senón porque me arrastra a curiosidade cara á experiencia que poida ter.

Todo lo demás era silencio non ten unha femme fatal, senón unha rapaza que sofre unha fatalidade

A primeira novela de Manuel de Lorenzo, Todo lo demás era silencio non ten unha femme fatal, senón unha rapaza que sofre unha fatalidade. O seu mozo, Julián, contémpla a Lucía mentres durme e soña "como si quisiese memorizar cada línea de su rostro. Por más que lo intentaba, no entendía qué clase de azar injusto era aquel que consentía el sufrimiento de alguien como ella".

Unha vez levei a Manuel xantar ao Papéame, un bar que serve hamburguesas tan xigantescas que tiveron que instalalo nas aforas de Lugo. Non lles cabía na cidade. Antón, tiña daquela 10 anos.
—Antón, quedei cun intelectual para xantar. Ti vés connosco. Leva a tablet porque imos falar de libros e vas aburrir.
Sentamos arredor da mesa, chegou o camareiro con tres pratiños voantes tripulados por carne de hamburguesa, pan, queixo e leituga.
—Mira, Manu, a Antón interésalle a fisica.apuntei. Non sei para que lle dixen que mirase nada porque Manu mirou a Antón e Antón mirou a Manu.
—Antón, sabes o que é o gravitón? —preguntou Manuel e eu empecei a sentir un desmaio, unha falta de vida, unha circulación sanguínea atoada, unha necesidade dun desfibrilador tan grande que me agarrei a un exemplar do Marca inopinadamente abandonado na barra para non caer. Eu —que sei que do fútbol tamén se sae— aferreime a un xornal deportivo para superar o trauma de comprender unha conversa entre un adulto de 35 anos e un neno de 10.


Manuel de Lorenzo é experto en azar. O azar é o modo en que se moven a vida e o mundo, é a Teoría do Todo. Se conseguimos ler o azar, podemos comprender calquera cousa; dende un diagnóstico médico a un burato negro. O novelista afirma que "el azar es exacto" porque un suceso conectado con outro conduce indefectiblemente a un resultado concreto. Se coñecésemos cada acontecemento do noso futuro ata no detalle máis pequeno seriamos quen de debuxar o momento e as circunstancias do noso pasamento.

Julián explícallo a Lucía en Todo lo demás era silencio:
—Todo lo que tú crees que ocurre por pura causalidad, de forma aleatoria, y sin embargo es el resultado de todo cuanto ha sucedido con anterioridad.
A pesar de ser amigo meu —un dos mellores—, Manu escribiu un libro bonito e sobrecolledor. As novelas boas de xente á que queres son agradecidas porque aforran mentir.

De Lorenzo citoulle a Antón as partículas fundamentais do universo, pero nin menciounou o azar. O azar! Que move o sol e as estrelas todas! O azar viaxa a través do tempo: as cousas non son, as cousas acontecen. E acontecen ao longo dos segundos, os séculos, os minutos. O azar é a escola na que aprendemos e a fogueira na que ardemos.

Había un rapaz principiante que escribía co estilo minucioso e brillante típico do sur dos Estados Unidos, pero a Delmore non lle gustaba

Hai persoas prudentes co futuro. Carlos Pardo, profesor de pintura na escola de artes de Lugo, nunca suspende a ningún alumno.
—Imaxina que suspendo a un e acaba sendo Picasso. Que diría de min? Son Picasso e Carlos Pardo suspendeume!

A maiores de ser poeta, Delmore Schwartz tiña mando na redacción da revista The New Yorker. Había un rapaz principiante que escribía co estilo minucioso e brillante típico do sur dos Estados Unidos, pero a Delmore non lle gustaba. Despediuno. Truman Capote presume en Los perros ladran (Anagrama) de que foi despedido por Delmore Schwarzt, nada menos.

Frank Sinatra era consciente da fuga aloucada que fai o tempo. Bertín Osborne, o simulacro de cantante, reveloume un consello que lle dera Frank: "Agora que es novo grava dous discos. Fai público un e garda o outro para quitalo cando sexas vello. O público sorprenderase daquela de que os anos non pasan pola túa voz".

A noite do 11 decembro de 1975 Sinatra deitouse sendo un crooner de voz lustrosa de 60 anos. Na mañá seguinte tiña mudara nun vello de 61. Tivo que abrir a caixa forte da discográfica para editar un dos discos gravados de novo.

O martes lin sobre Sinatra en O mellor de Mike Royko. Outra vez. Royko era un columnista do Chicago Tribune que evitaba morder a lingua por se se envelenaba. Escribiu un artigo no que se burlaba de que Frank. Libre eternamente de viagra, o cantante usaba perruca porque quedara calvo. A columna prendeu lume no corazón canso do artista, quen remitiu un comunicado feroz ao xornal.

Royko, impasible, reproduciu a protesta de Sinatra noutro artigo que incluía unha confesión de envexa: "Frank, cando ti te poñías garavatas anchas, eu poñía garavatas anchas. Cando vestías grandes lapelas e pantalóns amplos, eu vestía grandes lapelas e pantalóns amplos. Cando ti te citabas con Ava Gardner, eu citábame con Ava Grobnik. Somos moi parecidos".

O xornalista remata propoñendo unha aposta ao cantante: "Deixarás que che tire do pelo. Se non se move, darasme unha puñada nos fuciños. Se se move, regalarasme a gravación orixinal de The birth of blues. Sempre pensei que era a túa mellor canción".

Comentarios