Opinión

Domingos feitos para chorar

Johnny, non estou de acordo con esta manobra de peche dos Burning. Ti es o único Cifuentes a quen votaría, se eu tivese nacido na Elipa. E sabemos cal é o teu programa, pasar de todo e apertar os dentes. Pero baixamos de novo á Riviera de Madrid, un santuario desta adición sen cura que é o rock, o sábado pasado, onda o Manzanares

O RÍO BAIXABA turbio e resignado, pero no manancial da diversión aínda é posíbel renacer, no desexo, ah, a promesa da eterna xuventude. E fomos verte e ver os Burning: incomprensibelmente, por derradeira vez? Dime que non é certo, Johnny. Porque nós fixemos a nosa parte, tío, sempre quixemos arder no incendio. Todo este tempo, Johnny. Dime que volveremos ao centro da noite sen Céline, naquel concerto nas Pontes, cando dixeches: "¡Buenas noches, As Pontes, os gastáis unas chimeneas de puta madre!" Dime que a Alba volverá poñer o teu fular e as túas gafas e imitarche e a leria de ir ao camerino do Jaime Urrutia, no teatro de Viveiro, a tortilla e as botellas de Etiqueta Negra nun caldeiro do polbo. Dime, Johnny, que choraremos da risa véndote na Capitol de Santiago, con eses pantalóns imposíbeis propios dos T Rex. E que os ionquis volverán danzar diante de nós no Playa Club da Coruña ao son de Es especial. Non pode ser certo que Burning rematase. Pero sei que non o soñei. Baixamos dende o Café de Chinitas polo sol de Oriente, arrecendo castizo e vellas fotos de Lady Di, xa cálidos polo gin entre guiris zombis que pululaban ao pé da catedral da Almudena.

A plenitude do outono caía envolta en luz e o sol inflamaba de vagar os nosos corazóns. Non hai resplandor que te poida cegar cando xa vas cego, coidas a túa dor. Acendemos dentro o xenio da lámpada que brilla só para nós. Cada vez encaixamos menos, parecemos boxeadores facendo sombras, tentando baterlle a todo e a nós mesmos, golpes ao aire no ring do tempo. Fíxose a penumbra: calor e ventiladores, o chan da Riviera estaba pegañento e acolledor coma sempre, acomodámonos ao lado da barra das palmeiras. Anacos de vida trémula abandonados na escuridade. Todos nacemos ao mesmo e o mesmo medo. Pero comezastes a tocar e unímonos desa forma simple e profunda, cunhas poucas palabras que nos salvan, arrincadas da forxa dese piano de pantera, entre a maraña de guitarras e o saxo. A pregaria informe que terma de nós, poesía imperfecta escrita coma cun taladro. Caeron as cancións e volviamos estar no atraco, mover as cadeiras, a barra do bar, facer a noite apoiada nun farol, daban as seis da mañá e ti sen poder durmir, queridísimo Eric Burdon, como un furacán, os Stones e toda a pesca... E o teu inglés de Carabanchel, jumpin’ jass flas,...  pero era verdade.

Entendo que viaxastes duro, Johnny, que non é doado que se che morra o Pepe Risi nos brazos, que o voso primeiro cantante apañase unha mala viaxe... O concerto seguía o seu curso, apoiamos os cóbados no oasis da barra. E escoitamos a confesión do Oriol Llopis, a vez aquela que saíu correndo ao voso encontro a empregada do hotel, nos setenta, coa xiringa na man: «Oigan, se han olvidado esto, y a lo mejor lo necesita el enfermo...» Vale, Johnny, corenta e cinco anos de ruta, dous mil concertos, duascentas cancións... Termaches do grupo, traballaches o tríceps nos agudos do piano, honraches a memoria dos que se foron e déchelo todo en cada concerto, sen te mover un chisco da baldosa dos Stones, de Lou Reed e T-Rex, da milagre de ¿Qué hace una chica como tú en un sitio como este? Vós non erades fillos de Haro Tecglen, nin tomastes clases con Deleuze na Sorbona, pero adorouvos Tierno Galván. Vós nacestes fillos do cinto industrial: a Madrid dos torneiros, dos buscavidas, da xente da construción, a xente da Mercedes, a cooperativa de taxistas de teu pai, o rock and roll da clase obreira, un soño de estrelas acariñado nas madrugadas de Malasaña, nos discos que traían os pilotos á base de Torrejón. E os quilómetros de furgoneta coas dúas casetes do Risi, a Biblia: Cosas lentas de los Stones e Cosas rápidas de los Stones. Tes razón, non podes subir ao escenario vestido coma se viñeses de arranxar unha lavadora, pero iso non che dá dereito a claudicar. Ao noso lado, un gordo de Jaén preguntábase chorando a quen ía ir ver agora. A Riviera ruxía pero non te vou enganar, vin melenudos chorando, facianas desconsoladas entre os máis novos e a proba do algodón: vin chorar o puto camareiro. O mesmo que estivo regando a nosa tristeza de costas ao escenario todo o concerto. Non che mentirei, Johnny. Cando acabou o incendio, xurei en todo e botámonos fóra da Riviera, é o que hai. Supoño que a cervexa e o gin axudaron, pero sentimos bágoas verdadeiras. Fóra, a vida seguía allea o seu curso. Mirabámonos uns aos outros, cos ollos acendidos polo blues, delatando aínda a paixón por vivir, o lume que nos move. Emocionoume a quietude das árbores do parque, indiferentes ao outro lado da avenida, reparei nunha matogueira. Entendín que acabara Burning.

Erguín a cabeza e busquei algo entre as luces da cidade, vernizada para ti. A tempestade marabillosa, arder para aplacar o incendio. Meu pai chamaba por min dende o taxi.

Comentarios