El tiempo
martes. 21.03.2023
El tiempo
Opinión
"Non pases tanto de min, que xa me chega con estar aquí aburrida en Lestrobe coidando das nenas". Como parella, Rosalía e Murguía tiñan un punto Kurt Cobain e Courtney Love.
José María Barreiro e Antón Pulido propoñen na Fundación Laxeiro de Vigo un diálogo dende as súas respectivas obras pictóricas para facer da cor e dos seus sensuais traballos unha homenaxe ao vello mestre, co que eles mesmos mantiveron unha fonda relación de amizade.
No es habitual, pero puede ocurrir que al salir del cine uno se encuentre tan cansado físicamente como si hubiese estado corriendo durante tres horas. De hecho, este es un tipo de cansancio por lo ajeno, de saber lo exhausto que es aquello que acabas de ver y agotarse por empatía. Salía de la sala tras ver Babylon, de Damien Chazelle, pensando en las agujetas que me esperaban.
Despois do Nadal toca explicar a pouca literatura que as leis deixaron viva no sistema educativo. Despois de décadas de desleixo, as miñas adoradas alumnas distinguen perfectamente os libros de literatura dos libros de ler , co que xa imaxinarán vostedes que non están moi dispostas a se...
A lista de deportistas que tiveron a honra de acender o lume olímpico é gloriosa: non só se esixe o triunfo atlético senón tamén unha especial significación dende o punto de vista social. Por exemplo, en Seúl 88 quen levou o lume por derradeira ocasión foi Sohn Kee Chung, gañador da maratón de...
Este 2023 cae en centenario de Manuel Murguía. Atendemos soamente a que fundou a Academia Galega? Actuamos honestamente confesando o seu supremacismo? Somos ateos dos nosos mitos. Supoño que lle botaremos a culpa ao espírito do tempo de Murguía, salvavidas biográfico.
Tiñamos dúbidas de que Bob Dylan publicase ningún libro máis dende a aparición do Volume I de Chronicles (2004), onde o Premio Nobel de Literatura traza con ambigüidade e intencionalidade críptica unha sorte de memorias non lineais.
A maridaxe da poesía de Baldo Ramos e a fotografía de Nachok pon nas nosas mans un deses libros que transmiten a emoción do amor polo ben feito, polo coidado por un produto no que a memoria das nosas aldeas aguantará mentres a nosa mirada se pouse nelas.
Resulta casi imposible a expertos, investigadores y personal médico determinar si Kusama padece una enfermedad mental determinada por la naturaleza o si fue provocada por su vida. Sí hay un consenso sobre el hecho de que todos los acontecimientos adversos que vivió en su vida, marcados por la constante de ser mujer y japonesa, avivaron una dolencia que provoca, entre otras cosas, alucinaciones psicodélicas percibidas a través de los ojos. El arte de Kusama, su larga historia personal y su dolencia son tres elementos inseparables, interconectados.
O pintor Antón Patiño bísbame na orella que é o centenario de Carlos Oroza. O chamán de Viveiro era un deses artistas que os británicos chaman albatros. Despregou tanto as ás que acabou cubrindo a súa poesía. Carlos Oroza desafiou o século de vida alimentándose de saborear a palabra e unha cullerada de sopa
Algunha mocidade anda perdida co tema do espectro político , entre ela a que me atura nas clases. Hai unhas semanas, namentres explicaba o contexto da literatura do século XIX, alguén afirmou que o liberalismo e o socialismo, total, eran o mesmo. Despois de corrixir o asunto, usei unha novidade...
Falar de aeroportos logo de todo o humor malo feito sobre eles e as estampas bohemias do cinema estadounidense antóllase complicado, porque toda poesía que se procure nesas arquitecturas da utilidade será quincalla. Pero, que facer senón nese anaco inevitable de tempo agardando salvo poetizar a...
A terceira achega do proxecto expositivo Camiños enche o primeiro andar do Centro Galego de Arte Contemporánea na visibilización de discursos artísticos que relacionan a nosa presenza co territorio, con aquilo máis inmediato onde a nosa pegada non sempre resulta a máis atinada.
Balzac diagonostica que as personas pasamos a vida perseguindo o pracer e o ouro. Engadiría a gloria. Pode encher un corazón dunha euforia máis sofisticada que un acelerón por conducir un Chevrolet ou inaugurar un hotel con encanto. Pero por riba do deleite e da American Express, tamén por riba do prestixio, sitúo os soños. Son esferas perfectas, sen fisuras.
Si nuestros deseos nos definen -y lo hacen-, está claro que he llegado a una edad muy discreta.
'Poemas inmóbiles de movemento estático' sae do prelo de Chan da Pólvora na esculca dunha poesía activa, que converte a súa faciana en parte do proxecto creativo, e converte cada páxina nunha manifesta tensión entre palabra e forma para goce e descuberta do lector.
Hai unhas semanas tiven a ocasión de presentar en Lugo o último libro de Xosé Manoel Núñez Seixas, que trata sobre a evolución da memoria na Europa do Leste, o territorio máis castigado pola Segunda Guerra Mundial, pois nel producíronse as meirandes batallas (Kursk), os cercos máis mortíferos (Leningrado, Stalingrado) e se instalaron os campos da morte, nomeadamente os da Operación Reinhardt.
En julio de 1984, un león macho de frondosa cabellera paseó a sus anchas por la plaza de San Marcos de Venecia. Simultáneamente, una joven rubia vestida de novia posaba para las cámaras mientras navegaba en una góndola. Mujer y bestia se encontraron a cierto punto. El animal rugió tras oler su entrepierna. Ella, Madonna (Michigan, 1958), ordenó parar el rodaje por el miedo que eso le infundió. Estaba grabando el videoclip de Like a Virgin e intentando ser alguien, aún no sabía quién.
O Marco de Vigo prolonga ata o mes de febreiro a mostra máis importante realizada en Galicia ao longo do pasado ano. Un enfrontamento co latexo da materia e da forma de Francisco Leiro, nun encontro do que é difícil saír indemne pola capacidade de evocación do escultor cambadés.
Os amigos dinme: “Tes que ver Harry e Meghan, tremendos pailáns!”. Póñolle ganas ao drama dos duques de Sussex, pero abúrrome.  Éntrame a culpa. Logo penso en que hai quen se aburre nun museo e xa se me pasa. 
Hai unas semanas meu fillo enfermou no medio dunha das librerías máis grandes de toda España, así que houbo que saír ás présas para un hospital. En tal situación, e coa perspectiva de pasar dous ou tres días metido nun cuarto, tiña trinta segundos para escoller unha obra que me acompañase moitas horas.
Uno espera el cese momentáneo de su actividad laboral por goce y disfrute, las vacaciones, con ansias y contando la caída de los días. Ahora que, tras tanto tiempo, llegan las mías de manera inesperada y me encuentro como un llanero solitario en un avión de vuelo nacional, afronto la realidad: ¿Y si me aburro? Como firme defensor del estado de reposo frente al sistema productivo que Lafargue y Bertrand Russell defendían, me aterra la posibilidad de ser desbordado por el exceso de quietud y tiempo que reclamo.
Álvaro Negro sorrí con moderación. As persoas que traballan en solitario tardan horas en adaptarse ás luces sociais. Pásalles como a aqueles pintores de Bizancio que sen encerraban durante uns días na escuridade. Despois emerxían como saíndo da auga tras ser bautizados. Os ollos, alucinado, iluminaban libros relixiosos.
A poesía é unha trampa cargada de pasado. Leo Radiante, o novo poemario de Manuel Darriba. Creo entender, intúo, atisbo. Noto un ruído de obxectos rotos, intencións frustradas, caixas de mudanzas. Ao fondo do val o sol vai asomando a cabeza, amarela coma un pan. O poeta nega suavemente, sen molestar.
O Museo de Pontevedra propón un amplo percorrido pola longa e diversa proposta escultórica de Silverio Rivas. Materia e forma dialogan baixo o ditado do artista nun proceso moi medido na procura do equilibrio entre esos elementos e que lle outorga o sentido pleno a cada peza.
En 1991, un trío de músicos se plantó en el escenario del auditorio de Charmouth. Era el concierto debut de aquellos jóvenes y en el público no se contaban más de 50 cabezas. Al terminar la primera canción, todos se fueron salvo dos mujeres. "¡No te das cuenta de que a nadie le gustas! Te pagaré para que dejes de tocar", dijo una a la vocalista. Así comenzó la carrera de PJ Harvey (Reino Unido, 1969). Su capacidad creativa, que abarca la pintura y escultura también, ha sido canalizada a través de múltiples instrumentos que domina de manera innata
EU SON COMA vostedes. Ben, supoño que non exactamente. Como poden ver na fotografía que acompaña este artigo, levo lentes —quizais vostedes ven ben—; non teño pelo, e vostedes, si; escribo artigos de literatura nun xornal, e vostedes ao mellor, non. Pero somos esencialmente iguais....
Corenta anos pasaron do seu pasamento e achegarse hoxe á obra de Guillermo Monroy supón recuperar o latexo dunha pintura que axudou a mudar a faciana da nosa plástica como membro de Atlántica. Cor e espazo promoven unha pintura única e con vocación de emocionar.