Tres participacións nos Xogos Olímpicos (Seúl 88, Barcelona 92 e Atlanta 96), a cúspide do deporte mundial e, en especial, no atletismo; catro no campionato do mundo (Tokio 91, Goteborg 95, Sevilla 99 e París 2003); tres máis en campionatos de Europa (Split 90, Budapest 98 e Múnic 2002), innumerables vitorias, un consumado especialista no mundo do campo a través. Campión de España de cros en 1989 e 1995, campión de España de 10.000 metros en 1989 (28.54.34), 1991 (28.10.27), 1993 (28.25.53), 1995 (29.29.15) e 1996 (27.49.10), campión de España de medio maratón en 1992 (1.04.13) e 2003 (1.04.40) e internacional 41 veces con España durante case vinte anos, desde 1987 ata 2006. O legado de Alejandro Gómez
Hoxe, a vida do que foi un dos mellores atletas galegos da historia, quizá o mellor fondista nesta pequena esquina no nordés da península ibérica, apágase lenta e inexorablemente, un cancro galopante (tumor no cerebelo concretamente) detectado o pasado día 8 levoulle ata o hospital. A situación é terrible. Desesperado, Gómez apágase. Ameázalle o ataque da súa enfermidade nun lugar do cerebro onde é imposible ser operado.
Houbo tempos mellores. Aínda os pode vivir. Din que un cultiva o que sementou e o que fixo durante toda a súa vida Alejandro Gómez
Ás veces, os campións, rivais no mundo do deporte, acaban sendo amigos. Foi o caso de Niki Lauda e James Hunt, os dous campións do mundo de Fórmula 1, cuxa amizade ata a morte do inglés foi inquebrantable, dentro dos circuítos e fóra deles, como excepcionalmente explica o filme de Ron Howard "Rush", sobre todo un canto á amizade.
É o caso de Alejandro
Foron anos e anos de sufrimento á beira, quilómetros e quilómetros de penalidades. Como niki Lauda e James Hunt, só Martín Fiz e Alejandro Gómez saben o que pasaron na súa carreira deportiva para chegar a este momento, unha encrucillada decisiva.
É de esperar que o vitoriano poida viaxar pronto ata Vigo para abrazar ao seu amigo e que ambos, xuntos como outrora, poidan recordar os bos vellos tempos, aqueles en que Alejandro tapábase coa súa querida frazadita, a manta que lle regalou a súa avoa para quentarse cando aumenta un frío –quizá baixo a choiva, quizá baixo a neve– que só coñece o que corre un cros invernal, a mesma manta en que o vigués sempre acollía aos seus amigos, entre eles a Martín Fiz.