1-0. O xeonllo de Diego Costa salva a unha débil España

Un tanto de Diego Costa, de fortuna co xeonllo tras despexe do rival, foi o castigo co que o destino respondeu unha formulación ultra defensivo de Irán que se lle atragoou a España, que pon luz ao seu camiño no Mundial 2018 e xogarase o liderado de grupo ante unha Marrocos xa eliminada.

Unha selección para a que estar nun Mundial xa é un éxito, como Irán, ten dúas opcións antes de encarar o duelo ante unha das sinalada favoritas. Afastada da valentía, optou polo camiño máis rañicas, o de afear o fútbol. Buscou instalar a desesperación a unha España que encarou un exercicio de paciencia e sufriu abondo.

A rápida circulación nunha posesión insultante, de picos do 85%, o movemento nos últimos metros e unha precisión que faltou adiante eran clave. España necesitaba un tanto que abrise un duelo incómodo. A inspiración de Isco, Iniesta ou Silva nun último pase que tardou en chegar.

O exame á paciencia non podía empuxar á desesperación nin á dúbida. As faltas para frear o seu fútbol foron continuas, a dureza para non acceder alén do muro. Unha defensa de seis que protexía a seguridade da súa portería. Hierro esperaba ese partido, dez xogadores defendendo por detrás do balón, e apostou por Lucas Vázquez buscando abrir o campo.

Reaparecía Carvajal nunha defensa que a recado con Lopetegui sería de tres desde o inicio. España, lonxe de estar cómoda co son de vuvuzelas na bancada que lle trasladaba ao éxito de Sudáfrica, torcía o xesto co paso dos minutos. Incómoda para asociarse en curto na zona de perigo, sen espazos, e errática no desprazamento en longo cando buscaba o balón en longo.

Son encontros nos que o seu 9 sofre. Faltábanlle centros desde os costados para rematar e iso que o regreso de Carvajal aumentaba a profundidade na dereita. Pero a continuidade que desexaba España, que ata os 25 minutos non disparaba a porta cunha falta centrada de Silva, era freada con perdidas de tempo e lesións finxidas.

O soño do gol para Irán distanciábao un puñado de metros. O balón parado era a súa esperanza. E aí emerxeu a cabeza do centenario Piqué. A falta de fluidez de España despexábase nalgunha aparición de Isco, con Silva tendo nas súas botas as poucas accións de disparo. Unha tesoira arriba, outro disparo ao muro.

A necesidade obrigaba a máis a España e arrincou o segundo acto envorcada. Piqué primeiro, un disparo de Busquets para a palomita de Beiranvand e outra para Isco cambiaban o escenario antes de que o seu corazón quedase conxelado. Só a balón parado podía facer dano Irán. Dun rexeite naceu o disparo seco de Ansarifard que máis da metade do estadio cantou como gol.

Era o inicio do castigo. Na seguinte acción Iniesta rompía polo centro, atopaba a Costa e o seu movemento provocaba o despexe do balón ao seu xeonllo para que entrase á rede pegada ao pau. O que no pasado se lle negou, en Rusia chégalle ata de rebote.

Foi cando Irán si quixo. Coma se fora outro equipo comezou a xogar e a chegar. Meteulle velocidade e provocou un estraño nerviosismo no rival. O seu castigo foi maior tras saborear o gol soñado. Ezatolahi superaba por baixo a De Gea, que aínda non fixo unha parada no Mundial, e o colexiado anulábao por man.

Visto o panorama o triunfo era un ben prezado para España, que tras perdoar o segundo en acción de estratexia con remate de Ramos e Piqué en boca de gol, vía como un remate a pracer de Taremi non atopaba porta na recta final. Koke daría máis forza na medular e o final deixa máxima igualdade con Portugal. Todo está en xogo nunha última xornada na que os de Hierro se miden a Marrocos, a única xa sen opcións.