En 1904 un irlandés sae pasear por Dublin dende as oito da mañá ata a noite, cando volve á casa. James Joyce contou esa andaina. A falta de moscas voando que o distraesen, escribiu unha novela de mil páxinas sobre ese vagar tras o título de Ulises.
As ganas que tiñamos de Annie Ernaux en galego. O acontecemento son cen páxinas; que marabilla poder ler a unha Nobel nun par de sentadas. Imaxinen con Proust.
Inés Mosquera xorde como unha nova voz da nosa poesía con Papoulas amarelas, un conxunto de poemas que miden unha vida en relación ao seu tecido familiar, coa figura da avoa como gran referencia nos afectos e na aprendizaxe da liberdade.
Segundo o meu mapa de antípodas, as de Perú están entre a China e o Xapón, o cal resulta curioso polos contactos culturais entre o país andino e os xigantes asiáticos: a finais do século XIX o Perú recibiu miles de culíes —traballadores semiescravos chineses— e, cando estes deixaron de cruzar o océano, miles de xaponeses foron detrás, os máis coñecidos os minami, dos que nacería a coñecida familia política dos Fujimori.
A finales de los 60, una joven de 18 años con pelo afro se sentó en una peluquería de Nueva York. André, el peluquero, la rapó, dejando un corte militar recto, y afeitó sus cejas. Lo que se reflejó en el espejo pasó a ser ambiguo. Así surgió la artista Grace Jones. Es difícil explicar cómo un cambio de aspecto cimentó y catapultó la carrera de una veinteañera con aspiraciones a modelo, pero, entre los 60 de los 90, la estética se convirtió en un lenguaje y un mensaje propios. Jones asumió los riesgos necesarios en momentos adecuados para avanzar en un tablero adverso desde sus inicios.
Estaba diante do Centro Galego de Arte Contemporánea, en Santiago. Pensaba entrar pola cafetería, pero está pechada. Hai un escaparate aberto e lúcido. Detrás, dúas mulleres abren unhas bolsas azuis e flexibles. Collen mazás e anacos de biscoito do cátering. Botan a comida nas bolsas. Míranme. Unha queda parada. Outra a anímaa a seguir.
Con frecuencia atópome criticando que certos filmes deberían durar menos, que algúns discos deberan quedar en EP, que moitas novelas serían mellores contos e que esa serie de tres temporadas daría unha boa miniserie. Todo ten a súa xusta duración e chegar ao tempo exacto require de artesanía vital. Coa mesma frecuencia coa que critico tamén afronto acusacións por explanarme en exceso, por alongar as frases, por subordinar demasiado e engadir eses adxectivos voluptuosos que mudan, que expanden, que distorsionan. Precisamente, por facer isto.
Nese imprescindíbel labor de achegar textos doutras literaturas á nosa lingua a tradución ao galego da man de Jesús Castro Yáñez de A antropoloxía da auga da canadense Anne Carson, é un salientábel fito pola significación para nós que posúe ese texto.
A cultura galega está indignada. Falan de situación inaceptable. Un berro, concretamente emitido por seis persoas, esixe a reedición dun dos nosos libros máis divertidos, imposible de atopar. Falamos de Galicia feudal de Victoria Armesto. A nosa Totora.
Levo toda a miña vida académica e laboral, agás un par de anos illados, rodeado de mulleres. É algo lóxico en España, porque as carreiras de Letras teñen unha maioría de rapazas e o mesmo vai camiño de acontecer no ensino secundario –se non pasou xa–. Polo tanto, cando chegan datas coma o 8M,...
O viúvo da profesora Agnès Lasalle asasinada San Xoán de Luz quixo despedila bailando no enterro. Elexiu L-o-v-e, na versión de Nath King Cole. Daba os pasos en solitario pero sostendo as mans do seu amor no aire. Os danzantes non pesan, están fóra da realidade, do tempo; mesmo da morte.
Materia, emocións e lírica enguedéllanse na proposta poética de Antonio Seijas coa que gañou o Premio de Poesía Cidade de Ourense. Un debut no verso que sorprende pola súa madurez e por construír todo un universo arredor da fin do mundo, mais tamén da finitude humana.
Cando a Olga Tokarczuk lle deron o Premio Nobel de 2019 —correspondente coa edición de 2018, adiada por un escándalo na Academia Sueca— os lectores españois sentímonos un chisco perdidos. A súa fama chegara á Península Ibérica... pero non os seus libros, con algunha digna excepción. Pouco a...
Una mañana de 1923, cuatro niños escaparon de la escuela anexa a la catedral de Llandaff, al sur de Cardiff, y se escondieron en una tienda de dulces cercana. Allí, los niños colaron, en un despiste de la dueña, un ratón muerto en un tarro de caramelos. Al enterarse, el director de la escuela les propinó una paliza por la travesura. Este hecho marcó para siempre a uno de los menores, el escritor Roald Dahl (Reino Unido, 1916-1990).
Lois Patiño premiado. Outra vez. Agora na Berlinale. O tour de recollida de galardóns do cineasta vigués suma prestixio en cada parada. Xa pasou, volverá pasar, con Óliver Laxe. Pepe e Jorge Coira bátense con éxito nas plataformas, o outro extremo do cinema. Este país filma ao mellor nivel de Europa.
A investigadora Sagrario Abelleira non sabe quen son e, sendo sincero, eu tampouco souben desta muller antes do 2021. Nese ano, fixo un descubrimento pequeno, pero capaz de mudalo todo; ao tempo que derruía unha parte da miña narrativa vital. Non tiven máis remedio que desculpar á investigadora por ter coñecido e divulgado a verdadeira data de nacemento de Rosalía de Castro, o 23 de febreiro, e non o 24, o día que compartimos como aniversario xuntos tanto tempo.
Dez anos de traballo arredor da idea da maternidade, asumida como un enfrontamento consigo mesma, afastada de idealizacións e obrigas sociais. Andrea Costas propón unha valente reflexión, íntima e aberta, comprometida con ela mesma e a súa contorna familiar.
Agás que leves unha revista punkarra e saques a Mahoma na portada, a única manifestación artística coa relevancia necesaria para alporizar á xente allea ás polémicas culturais é a moda
Hai un tópico literario latino que os estudantes aínda teñen que aprender, pois non os imos librar tan facilmente de Jorge Manrique: é o do Ubi sunt, en galego Onde están ou, para formulalo mellor, Que pasou con...?. Eses puntos suspensivos poden encherse con calquera elemento que traia á...
O pai do meu sogro non entendía os chistes. Tiña unha intelixencia amplísima, pero extirpada de ironía. Para lograr velo sorrir, tiña que meter a palabra Franco nas bromas. Calquera gracia que falase do militar iletrado que o condenara a morte por pensar en republicano revelábase coma o chiste do ano.
Ni prejuicios, ni distancia ni tristeza. Tras acabar el primer tomo de los tres que recogen los diarios de José Jiménez Lozano, empiezo los famosos, larguísimos, de otro escritor castellanoleonés.
O fotógrafo Xulio Gil presenta no Museo de Pontevedra varias series que amosan a diversidade do seu traballo nos últimos vinte anos, unha obra chea de símbolos e de compromiso cunha contorna da que xorde o seu maxín creativo cheo de suxerencias para o espectador.
No medio das pandemias, os globos de espionaxe, Ucraína ou a guerra na rexión etíope de Tigrai, sobrevive aínda o conflito entre Israel e Palestina. Só hai que agardar, xa que podemos asegurar que en calquera intre regresará tristemente ás novas. Namentres iso ocorre, Israel segue a avergoñar a...
En 1959, dos jóvenes hablaban en el instituto sobre música. Uno es un apasionado de lo extraño, el otro es su traficante de curiosidades. "Te gustan las cosas locas, creo que te va a gustar", le dijo mientras lo llevaba a un club en Santo Amaro. Le puso la grabación de un hombre que cantaba desafinado y contrariamente a su orquesta. El curioso, un Caetano Veloso de 17 años, acababa de conocer a João Gilberto, padre de la bossa nova. Decidió ser músico. Caetano Veloso es a todas luces el cantante brasileño vivo más importante del mundo y si se cuentan a los muertos, tampoco se aleja del podio de importancia e influencia global tiene poco peso para Veloso, un poeta que canta siempre a Bahía, su familia, su amor, sus hijos.
A recuperación dun mural de Urbano Lugrís, que se pode visitar na entrada do Museo Centro Gaiás da Cidade da Cultura, permite coñecer a interpretación do mito xacobeo a cargo do pintor coruñés nunha mostra máis do seu maxín e universo plástico particular.
Empecei a ler Los libros de Jacob. Na edición española ten 1.064 páxinas. Aínda me falta un longuísimo tramo. Vou na 1.001. A sorpresa está en que Olga Tokarczuk numerou esta novela ao revés. Remata na páxina 1. Non se trata de La flecha del tiempo de Martin Amis, que ía cara ao pasado. O tempo avanza, como o facía ata que o desmentiu a física cuántica.
As preguntas son o motor da nosa sociedade, aínda que non tanto as respostas. De feito, as respostas poden ser falsas, quedar obsoletas, ser incompletas ou, no peor dos casos, ser insatisfactorias. Hai certo tipo de persoas que sempre ten preguntas sen ser xornalista, persoas como os nenos, os adultos infantiles, os curiosos, os rexoubeiros –que son distintos dos curiosos– e, por suposto, os idiotas. Estes últimos fan as preguntas esixindo ter a razón.
Hai uns poucos acontecementos na historia universal que serven para explicar ou xustificar case que calquera suceso. Quizais o máis socorrido sexa a caída de Roma, en particular dende que Edward Gibbon, o escritor e esteta inglés do século XVIII, pertencente ao círculo do magnífico Samuel...
Acéndense os focos, recenden os perfumes. Xa desfilan os invitados, que están impresionantes. O Lalín Arena vístese de festa para acoller a Gran Gala do Cocido. Actuarán Omar Montes e a París de Noia.