Moito nos rallan con volver ao rural pero logo todo son sutís advertencias para que tiremos a idea da cabeza. Miren As bestas. Vale, facemos un pouco drama cando albiscamos detrás de cada valado desfeito por se son alí os Luís Zahera e Diego Anido —especialista en papeis arrepiantes: en O corno fai de mago— da parroquia, pero estamos programados na referencia. Tamén cando vemos unha alfombra xeométrica cabo dun longo corredor pensamos no Hotel Overlook e O resplandor. Esa non a reivindican os que soñan cunha vida illada, sen wifi nen veciños aos que dar os bos días. Stephen King queixouse de que Kubrick minimizase a compoñente sobrenatural da súa novela, pero admitiu o realismo sobre o que é a vida dun escritor. A de perder a cabeza diante dun teclado, non saír detrás da familia cunha macheta como Jack Torrance.
Borja, que é menos peliculeiro e máis hippy, en canto reuniu valor e cartos deixou a cidade pola aldea. Por integrarse e porque o gym quedaba a desmán foise apuntar no equipo de veteranos. Chegou con boa fe pero mal pe: en canto remataron de meterse con el por ser guapo e vir de fóra —fóra: antes vivía a media hora en coche— ocorréuselle preguntar cando adestraban. Riron un cacho ca extravagancia pero debeu lamentar O Bujías ter máis oportunidades que o partido semanal para coser a patadas ao rapaz, porque o regulamento do fútbol non contempla a falta cando se fai a un compañeiro.
Un home traballa no faiado do tremendo chalé que están a facer el e mais a muller nos Alpes franceses. Ela está no sofá tomando un viño cunha moza que a veu entrevistar. Ela é escritora. Por amolar, o fulano pon música a volume brutal e as mulleres acaban dicindo pois ben, deixarémolo para outro día que o energúmeno este ande de tranquis. Cabo dun cacho ven o fillo, que fóra dar unha volta co can, e atopa ao pai tirado e morto na neve, baixo da ventá do faiado. Así comeza Anatomía dunha caída. A película de Justine Triet está a levar todo canto premio se lle pon a tiro. En Francia andan revoltos porque mandaron outra aos Oscar: A lume maino, de Tran Anh Hung. Vai de Juliette Binoche cociñando, é bastante aburrida e xa non está en carteleira. Se Álvaro Cunqueiro estivese subscrito a Filmin vería O festín de Babette (Gabriel Axel, 1987) en bucle, pero esta tamén lle gustaría porque sae a cociña antiga, esas receitas decimonónicas imposibles onde todo leva salsa e por enriba dunha salsa volven botar outra e queda no fondo un rodaballo pedindo clemencia.
Volvendo á fría ambigüidade de Anatomía dunha caída, non nos sorprende que o morto fose tamén escritor, porque esa xente cando o vive moito xúntanse entre eles e logo a cousa acaba como acaba porque son egoístas e malos de levar; sorpréndenos o do tremendo chalé porque ninguén fai tanto carto escribindo. Resulta que a parella estaba sen un peso e foron á aldea ca esperanza de vivir do turismo rural. Un movemento bastante lúcido; evítanos as queixas sobre o precarizado do oficio e os "traballo na cultura, dádeme cartos e todo cariño" habituais. Que ela ten certo éxito cas súas novelas, pero hai que pagar as facturas facendo traducións e escribindo no catálogo do Carrefour. El nin iso: daba clases —como todos os escritores, que escollendo a sabia decisión de ter unha profesión viable escollen sempre a mesma— e envexaba como un enfermo a capacidade da súa muller para facer literatura á vez que levar unha vida medianamente funcional, facer a comida, levarse co fillo. No xuízo o fiscal quere demostrar que alguén capaz de quentar a cabeza con ideas truculentas ben pode ser unha asasina, e ponse a ler fragmentos dos libros dela.
Non recordo que tal cousa pasara naquel proceso a Isabel Pantoja, a pena exemplaridante que lle quixeron meter. Será que a intérprete de Marinero de luces (RCA Victor, 1985) non merece as atencións de fórmulas expresivas máis elevadas. Naqueles días escuros usaba lentes de sol e a un señor que aguilloaba ao público ás portas do xulgado. "Isabel! Isabel!" berraba desganado ata que lograba que o coreasen. A súa arte non pode conterse na música, como demostran os fans que nos concertos nunca saben as letras. Sempre negou que lles cobrase por ir cear con ela a Cantora, como se fose menos digno que Dalí, que facía exactamente a mesma performance, ou os escritores que van de bolos aos institutos e logo se queixan dese tempo perdido que poderían empregar en manufacturar máis produtos editoriais. Diante de Cantora sempre hai xente, e vén de lonxe. Isabel Pantoja pode dicirnos como é vivir no rural e que veña xente de fóra tocar o carallo.
