Opinión

Mucho que decir, poco que contar

Os enterros son máis vistosos que as vodas. E que unha coroación real. Aquel solitario gaiteiro, cando desaparecía a caixa da finada raíña Sabela, afastándose por aquel corredor de pedra!
A raíña Isabel II
photo_camera A raíña Isabel II

Polo que sexa, dille porque os protagonistas non dan xogo na cámara, non hai na TVG un programa que vaia dos nosos funerais. Dende logo non será por escatimar contidos que apelen á tristura; doutro xeito non teriamos o comeback de O Faro, esa serie ca que exportamos baixón de sobremesa polo mundo adiante. Di un dos responsables deste O Faro: o reencontro que os medios técnicos de agora non teñen nada que ver cos de hai catorce anos. Está moi ben se os interiores xa non parecen desas casas onde as persianas sempre estaban baixadas para que o sol non estragase o parqué. Tamén que se Lucía volve ao cárcere a súa cela non semelle o cuarto dun rapaz atormentado. Dixo María Mera, que cada vez é un si máis grande, que accedeu volver facer de Patricia se a personaxe non era tan pánfila, sempre manipulada polos homes.

Casamos! (TVG) resulta bastante menos triste que O Faro pero tampouco é de botar foguetes, inda que haxa festa e boten arroz a pancadas. Aparece xente que un día se coñece, decide casar e entón móstranos os preparativos e mais o evento. O drama sempre bordea, porque igual temos a maldición bíblica os galegos de que a felicidade nunca pode ser completa nin parecelo, e este drama latente adoita operar a dous niveis. Un explícito: as dificultades económicas ou laborais que afrontou a parella; unha diferenza de idade mal resolta ou unha relación con idas e voltas no tempo. E logo outro narrado dun xeito moi sutil, como cando non aparecen os pais de alguén porque "vivimos un tempo cos meus sogros, pero..." ou se denotan soidades compartidas travestidas de namoramento. Xa nin falar de obsesións que acaban por ser aceptadas, eses "estivo detrás miña quince anos, e a forza de insistir...".

Outro dos acertos de Casamos! é o guionizados que están os diálogos e os pensamentos dos protagonistas. Falan espontáneo, claro, cando van seleccionar a roupa e aquilo non lles convence por non seu do seu estilo –como se algún tivesemos un estilo en moda nupcial: igual Liz Taylor comezaba a telo, por pura práctica, á quinta ou sexta vez de casar– ou cando narran o primeiro bico que se deron no Bar Marcia, e a canción de Fito Cabrales que estaba a sonar. Teñen tatuada unha estrofa cada un no brazo e cando camiñan da man pódese ler enteira; unha cousa! Pero cando falan dos seus sentimentos, do que lle piden ao futuro, adoitan ler o que outro lles escribiu. Os concursantes de La Isla de las Tentaciones (Telecinco) cando se dan conta de que a parella fixo isto ou aquelo sempre din: no tengo palabras. E calan porque, literal, inda que saiban o que queren dicir non saben como facelo. 

Eu seguía a unha poeta do Instagram. Tiña un punto de vista orixinal e un ritmazo deses propios de quen non é que faga poesía, senón que é poeta. Autopublicaba as súas movidas e a xente compráballas ata un punto que a sorprendeu. E entón postea "ogallá tivese palabras para expresarme". Seica foi a súa versión do intelijencia dame el nombre esacto de las cosas, pero o unfollow que lle caeu. Ninguén di que sexa fácil: a primeira vez que escoitei a alguén falar como nos libros foi a Eva Moreda. A autora de Para toda a vida (Aira) ou Rapazas de polar (Morgante) parece que ten un teleprompter diante e na cabeza un guión que ti descoñeces pero do que participas.

Falar como nos libros non é tirar dunha escolma de palabras raras do Xerais, e perdón polo de escolma. Cando no Galicia Noticias vemos a xubilados contarlle a esa elite do reporteirismo como se desfixeron de criminais ou resolveron situacións insólitas, adoitan facer unhas narracións coloridas e concisas, concisas para o estándar do galego idoso. E cando cambalean na resposta "e vostede, que xa ten noventa anos, que faría se lle quitasen o coche?" tiran polo tremendo, que adoita ser o máis sensato: "pois... prefiro morrer".

Na morte de Arsenio Iglesias falouse case máis do seu uso da palabra que dos seus logros deportivos, así que imaxinen o nivel. Un le esa rolda de prensa, a de perder a liga no último minuto, que comeza cun priscilianista "mucho que decir, poco que contar" e que parece un apóstolo traducido do grego ou César escribindo sobre as Galias: "Yo siento una gran tristeza por esas gentes de la calle..." E remata cun "me entiendes? Yo no sé ni qué decirles" que soa aos artistas que un día cansan e calan para sempre. Rossini, Rimbaud, Roth. Arsenio.

Comentarios