DEIXARA O coche nun deses aparcadoiros subterráneos labirínticos do centro. Coas presas, nin mirei o número da praza. Saín a fume de carozo, atravesei dúas portas, subín e baixei escaleiras e crucei dous corredores e cando quixen desandar o camiño na procura do paraugas que esquecera no maleteiro xa non fun capaz. Así que, como non quería chegar tarde ao Teatro, saín ó trebón máis agardado do ano canda unha muller moi amable que se ofreceu a abeirarme da chuvia.
Catro horas e un dioivo despois volvín polo coche. Apuraba o paso na medianoite, coa lúa bailando na pedra mollada ó son dos meus pasos, nunha noite queda, só interrompida polas sombras que se albiscan no camiño. Andaba ás présas, cun descosido na alma e unha batería de porqués dando voltas na cabeza, como un rebumbio de paxaros ó abrente. No meu pensamento resoaban as palabras que escoitara minutos antes.
Non sei se foi o cansanzo ou a treboada. Se a crudeza da súa realidade ou o poñerlle nome propio e ollos ás súas historias. Pero non fun quen de configurar na mente o mapa do aparcadoiro, o camiño cara o meu coche. Estiven percorrendo eses espazos baixo terra durante un anaco. Primeiro, devagariño. Ó final, a correr. Pensei que afogaba neses corredores sen final. E subín de novo á praza para coller aire.
Nunca antes tivera a necesidade de abrazar a unha muller de cariña desdebuxada, de ollos espelidos, que miran arredor temerosos e tan tristes. Pero é que Aquela muller tIña o colo baleiro e parecía non saber onde colocar as mans. É o que acontece cando a unha nai lle matan un fillo. Que lle queda o regazo orfo e as mans baleiras. Ata que estende os brazos e te amosa a culpa por «non ter protexido» ó seu bebé.
–Non podes botarte a culpa! –dis ti alporizada. Dis ti que levas media tarde buscando as palabras axeitadas para chegarte á súa dor amodiño, sen amolar, que tratas de dicir algo que arroupe ou algo que amaine un pouco o temporal da súa existencia. Dis ti, que che gustaría arranxar o mundo cun desexo nunha columna.
-Ai non, que va-. Di ela cun sorriso que non é tal. -Púxenllo en bandeixa-.
E rásgate a alma. Outra vez.
Aquela tarde a escritora e xornalista Montse Fajardo presentara libro. Pasara os últimos nove meses percorrendo os mundos invisibles de sete mulleres, escoitando historias durísimas, de humillacións e labazadas, tratando de recoller da maneira máis sinceira e ó tempo máis respectuosa, os seus testemuños de mans levantadas, insultos, abusos... ‘Invisibles’ veu a luz entre sons de esperanza ó carón de sete cadeiras sen ocupar. Coa autora, a concelleira Carme Fouces trataba de soster a emoción no acto público, dixo, máis difícil da súa andaina política.
Tardei uns minutos en dar comeu coche. E mentres atravesaba aquela sorte de túnel sen ventás nin portas, recordei o sorriso novo dunha das protagonistas. Tan fráxil e tan forte. Terapéutico. A mirada doce e esquiva doutra das mulleres que prestou a súa realidade a un libro con vocación de mudar o mundo. A saudade e o loito dunha terceira. E a dor de tantas outras protagonistas do 25-N. Valentes, xenerosas. Supervivintes.
Algunhas páxinas de ‘Invisibles’ contan só un par de parágrafos e o resto fica sen palabras. Entendín ó fin por que. Eses ocos mudos, eses brancos na páxina son os silencios que arrodean as mulleres que tratan de recompoñer as súas historias.
