Blog |

Series, pesadelos e papel hixiénico

A corentena debería servir para calcular que a sociedade é máis feble do que nos parece a diario. Aparece un virus e todo o que estaba organizado precisa de revisión. Deberiamos calcular que precisamos máis sociedade, máis organización, máis colectivo; que a cultura é máis útil do que se vén dicindo nos últimos trinta anos. As cousas importantes agora parecen máis útiles que nunca. De papel hixiénico vou ben
plot

Tras comprobar que Franco é a palabra máis buscada no diccionario virtual da Real Academia Galega dubido entre ler Atchung-panzer!, dese intelectual blindado da destrución que era Heinz Guderian ou memorizar os postulados da Escola de Chicago para volver convencerme de que o que está pasando agora é culpa deles: desa idea propia dunha serie de HBO de facer desaparecer o estado minutos antes de ter unha necesidade desesperada del. Estou coa torpeza pechada, pero a HBO lévame a pensar que un maratón de series é unha opción entre libro e libro. O esnobismo que me queda descarta as xa vistas pese ao sentido nostálxico de que calquera tempo pasado xa pasou: West Wing, Canción triste de Hill Street, Band of Brothers, The Wire, Homeland, Hierro, Chernobyl, Westworld, House, Fariña, The Virtues, Fillos do Terceiro Reich, Berlin Alexanderplatz, The Village, Informer, Mr Wilson, Luther, Fauda, La peste, Narcos, The Sopranos, Kung Fu, The big bang theory, The terror, Twin Peaks,... agora que repaso xa levo moito tempo pechado.


Unha das grandes fatigas da televisión por cable é escoller. Estou fatigado de ver que a gran serie do momento está nos telexornais e que ten tantos capítulos dedicados ao virus que case pasa desapercibido que un fillo desherda a un pai. Sucedendo nunha monarquía é un argumento de Shakespeare habería que discutir algún día por que Shakespeare ten máis cine que miniseries como o Rei Lear. Tamén descarto dun só impulso todas as series sobre a Transición, incluída Patria. Como en España, vou un pouco ao chou.


A conxura contra América
Agora case todo parece distópico, é o peso da cultura. Estes días desembarcou (HBO) a superprodución da adaptación da novela de Philip Roth coa dirección de David Simon (The Wire, The Deuce). Elenco cinematográfico, produción de época e a idea de fondo de que os Estados Unidos de América flirtean co fascismo: o que era distópico para Roth é hoxe unha realidade con Trump. A miniserie promete máis concentración que outra das grandes distopías con ambientación similar: The man in the high castle, que foi estirando as temporadas sobre a novela de Philip K. Dick.


Hunters

América contra o nazismo. Este é un dos grandes argumentos épicos do cine, da literatura e da televisión dos últimos sesenta anos. Para Hunters (Prime video) a batalla continúa en forma de xustiza por conta propia. O que reclama a atención da serie é o mesmo que ten levantado certa polémica sobre as súas maneiras. Un grupo de xudeus cazan nazis dos campos de concentración que viven nos USA camuflados. O Holocausto está presente e hai recreacións non históricas da vida en Birkenau. A serie non quere ser realista e a combinación de xéneros é ambiciosa aínda que chocante. Suma o thriller cos superheroes, suma o drama cun sentido do humor macabro, suma a idea moral da vinganza xustificada pero criminal e aínda entra nas conxuras explicando que algúns dos nazis que chegaron aos Estados Unidos foron aproveitados polo goberno para os seus plans. Suma tantos elementos que algúns deles poden restar parte do que os espectadores esperan. Ten unha vantaxe: Al Pacino está convincente e xa hai tempo que non se podía dicir.


A moza do tambor
A John Le Carré séntanlle mellor as series que a literatura. Tamén lle sentan mellor as series que as longametraxes. A nova adaptación da novela que ten o Mosad como protagonista —hai algunhas conexións culturais do meu encerro polas que quizais deba preocuparme, «una libra de clavos y un formón..»— avanza máis na acción que en desenvolver a incerteza do mundo da espionaxe. La chica del tambor (Movistar) xoga con esa idea da espionaxe como arte escénica, baseada na farsa e no engano. Quizais non alcance a torturante ficción de Tinker, taylor, soldier, spy que a BBC fixo con Alec Guinness como Smiley en 1979, pero na súa narración respalda a idea de que a vida dun espía é máis incerta cá dun astronauta.


The Mandalorian
Disney sempre triunfa, pero non creo que sexa para ben. The mandalorian (Cuatro, Disney+) é outra demostración do plusmarquismo audiovisual. Importa máis a marca que o argumento. Non é unha mala serie, entretida por capítulos, pero pásalle o mesmo que ao resto das entregas de ‘Star Wars’: o escenario é máis importante que a historia. Teñen os guionistas en corentena.

Comentarios