Blog | Nube tóxica

A conta atrás

A Constitución e mais eu somos Saxitario e cumprimos corenta anos. Agárdanos un outono de suplementos semanais a lembralo

Grease, a Constitución e mais eu somos de 1978. Tell me more. EP
photo_camera Grease, a Constitución e mais eu somos de 1978: "Tell me more". EP

AS MIÑAS compañeiras de escola, de instituto e de facultade, algunhas das persoas que me acompañan desde o inicio dos tempos, están, paseniñamente, cumprindo corenta anos. É como unha lenta ladaíña que segues a través do Facebook e que che pon unha sensación rara entre o diafragma e o estómago, que oprime o aparato respiratorio e o dixestivo.

Coido que nunca me vin a min propia como unha muller de corenta anos. E debería afacerme á idea, que me quedan, como quen di, unhas ducias e telexornais e uns poucos luares. Como vou cumprir corenta anos se estou ao canto dun peso de engancharme, outra vez, a Operación Triunfo? De que maneira, se querería que a versión de Skam do Estado español das autonomías non me decepcionase, se discuto nas redes sociais que a obra de teatro de Harry Potter é un fanfic?

Cando cheguei aos trinta xa era unha señora do Sintrom e recuperábame dunha trombose; deixara de fumar e as cañas de despois do traballo. Cría que, á forza, o dos corenta non ía ser tan triste. Non tes tu (así na variedade luguesa oriental e septentrional) fe, que diría a miña Belén López, tamén de corenta primaveras.

Argumentaba Ángel Vaqueiro, nesa súa xenial sabedoría sen fin que botamos de menos todos os días, que unha pode mudar de vida mentres a súa idade non supera o número de pé. A servidora, xa que logo, se lle esgotan as oportunidades. Ben deito de que nas botas de inverno sempre calzo máis, por iso dos calcetíns gordos. Non me queda outra que asumir que xa non farei un Erasmus nin a revolución nin desenvolverei ningunha destreza artística salientable nin vivirei unha aventura septentrional nalgún lugar de invernos longos e seis meses de lucerío de Nadal, dous mil ou tres mil quilómetros ao norte do norte de Vigo.

Nunca entendín a xente que asegura non arrepentirse de nada. Tan infalibles son, con tan ínfima marxe de erro veñen de serie, como para crer que nunca mancaron a ninguén, que na vida escolleron uns pantalóns pitillo que lles fan o cu gordo ou que non deberan ter deixado pasar a promoción da panificadora do Lidl? Pois dá ata medo.

As que cumprimos corenta este ano compartimos data de nacemento coa Constitución, o réxime do 78 e a Cultura da Transición. Aventuro un outono de reportaxes a contar a boa nova do ben que o fixeron –a envexa de Europa e do mundo civilizado– e a asentar a idea da reconciliación á que eles lle poñen o adxectivo de nacional. Probablemente, cando se achegue decembro –a Constitución e mais eu somos Saxitario– algún suplemento semanal sairá cunha galería de persoas do meu tempo –científicas, políticos, artistas de variedades, deportistas, socialités–, guapas, delgadas e fotoxénicas, que falarán dos seus éxitos e das oportunidades baixo o paraugas na monarquía parlamentaria.

Como son moito de poñer o carro por diante dos bois, xa vos digo, amigas, que nesas historias exemplares a min faltaranme os medos e as inquedanzas. A sensación de estar atrancadas na desafección, nos empregos lixo institucionalizados nos noventa, nas bolsas que se prolongan en estiramento vertical e nos contratos de aluguer que medran ata o infinito e máis alá. Sospeito que esquecerán o desemprego, como houbo que volver andar os camiños das migracións dos pais e dos avós a Alemaña, Suíza ou o Reino Unido. Estou certa de que obviarán unha infertilidade social que non é capaz de distinguir entre as decisións conscientes e respectables de non querer criar e a escolla sobrevida de renunciar á proxenie por falta de acougo, tempo, cartos e redes de apoio.

Feliz aniversario a todas.

Comentarios