A FUNDACIÓN Gonzalo Torrente Ballester de Compostela acolle a obra parisina de Darío Basso. Son pezas creadas entre os anos 1987 e 1992, cando o artista -nacido en Caracas en 1966- viviu uns instantes esenciais ao longo dunha traxectoria que os anos confirmaron entre as máis interesantes da plástica galega. Son obras dunha grande expresividade, cunha importante carga matérica que anunciaba novas linguaxes e xeitos de expresión. Case trinta anos despois Darío Basso segue a propoñer retos, novos camiños e experimentacións que, lonxe de afastarse do que acontece fóra do estudio, converten a nosa realidade en semente para esas novas obras. Así aconteceu ao longo dos pasados meses. Un tempo que cada un de nós tentamos manexar da mellor maneira posible ante un estado de estupefacción e asombro fronte ao que acontecía nunha sociedade asolada polos efectos dun inesperado virus.
Ese tempo de compresión e descompresión. De horas pechado nunha vivenda ou nun estudio, xunto co que significou progresivamente superar esa situación volvéndose relacionar coa contorna deron lugar a novos proxectos, a novas pegadas nesa xa longa traxectoria. Así é como en setembro inaugurou un gran mural de 195 metros cadrados na fachada da sede da Deputación de Pontevedra en Vigo, sendo, precisamente os bosquexos dese mural os que centran unha das dúas mostras que amosa en Vigo, esta primeira no interior desa mesma sede, e a chamada Peche aberto na Galería Dua2.
Na primeira delas 23 bocetos levan a construír a idea do mural, á recuperación da mirada do artista nas súas carreiras a carón do porto vigués vendo as pegadas do óxido nos barcos. Insinuacións, formas, rastros do tempo que comezaron a sentirse como unha inspiración ou un alento que depositar nunha peza.
A segunda delas, artéllase a partir das miradas dende a fiestra, esa fiestra convertida en respiradoiro ante a frustración, ante un peche que necesitaba ser aberto. Entre Bouzas e Aldán esas miradas espallábanse no infindo da natureza: ceos, mares, estrelas e atardeceres que converten cada día na ría de Vigo nun tesouro, nun horizonte diario de esperanza ao que suxeitarnos precisamente cando esa esperanza se sente máis ameazada.
Acolle a fundación, expresamente adaptado á singularidade dunhas obras con formatos moi diferentes
Volvamos a Compostela, a aquel inicio dunha obra, o atopar unha esencia, unha identidade como creador. Un intre dunha especial relevancia e tamén intensidade á hora de recoñecerse como artista. E é xusto nesa mirada, tantos anos despois, cando todo recupera o seu sentido. Aí quixo Miguel Fernández-Cid, impulsor da mostra-nesta primeira aposta á que seguirán citas na identificación deses momentos esenciais para calquera artista sen os que a súa obra posterior non se podería entender- amosar esa significación formal asomándose dende París, ou mesmo Roma, a un momento moi importante da plástica europea nos anos oitenta.
É o que acolle a fundación, expresamente adaptado á singularidade dunhas obras con formatos moi diferentes, que van das nove grandes pezas matéricas sobre lonas, ata tres pinturas sobre papel e oito gravados. O propio Darío Basso levaba moito tempo sen enfrontarse a eses traballos, abofé que fronte a eles lembraría aquel tempo, a exposición ‘Magiciens de la Terre’, celebrada no Centre Pompidou en 1989 na que se estableceu un diálogo entre artistas contemporáneos occidentais e outros pertencentes a diversas culturas do mundo afastadas dende o xeográfico, e tamén dende o temporal. Tamén lembraría Darío Basso as súas confidencias con Miquel Barceló, José María Sicilia, Miguel Ángel Campano, José Manuel Broto ou a nosa querida e sempre lembrada Berta Cáccamo e, por suposto, lembraría como se enfrontou a esa nova obra chea non só de materia, senón tamén dunha poderosa poética que se mantén aínda en pé, capaz de emocionar e motivar ao espectador na procura da veracidade da pintura, desa xestualidade capaz de transmitir a esencia do pintor.
Aquí se completa de xeito máis íntimo cunha serie, a de gravados, esencial neste momento tan concreto da súa obra e que se podería prolongar á plástica do momento. Unha carpeta que se chama Ojo, prologada por Calvo Serraller e que nos permite mirar cara unha obra, cara un tempo, cara unha identidade, como a de Darío Basso e que chega ata hoxe.
