O 'Camiño' da superación persoal do marinense Javier Amado
A historia de Javier Amado é o claro exemplo da superación e do desenvolvemento persoal. Hai un ano, este veciño de Marín e usuario da Asociación Xoán XXIII perdeu á súa nai, María, e, desde entón, meteuse nun túnel que parecía non ter saída. Aos seus problemas de mobilidade sumouse a súa o desánimo e a apatía, dúas cousas que lle levaron a afastarse das cousas que antes o facían feliz.
Javier deixou de participar nas actividades da asociación e empezou a entrar nunha burbulla da que non era capaz de saír. A súa relación cos seus compañeiros ía a menos e as súas ganas de rexurdir tamén.
Pero todo cambiou en maio, cando desde o colectivo pontevedrés animáronlle a saír a camiñar. Ao principio eran traxectos moi curtos. As rutas transcorrían por orillamar e cada día, tanto Javier como o seu monitor, Quique Abelleira, púñanse un obxectivo novo. Primeiro era chegar á ponte de A Barca, ao día seguinte ao das Corrientes, despois ao Burgo, e así ata o último, a pasarela da Illa dás Esculturas.
Aos poucos Pontevedra foise facendo pequeno e as metas de Javier ían en aumento, así que desde a Asociación Xoán XXIII decidiron pór en marcha un novo proxecto: Obxectivo Santiago.
"É unha iniciativa que se fai para mellorar a calidade de vida de Javier, para axudarlle cos seus problemas de mobilidade pero tamén co seu estado anímico", explica Quique Abelleira.
A partir de entón, cada semana, este marinense e un grupo de compañeiros da asociación realizan unha etapa do Camiño de Santiago. Entre eles, os seus dous bastóns, Quique Abelleira e Pancho de la Barreira, un bombeiro de Vilagarcía que, voluntariamente, converteuse na man dereita de Javier. A experiencia comezou a mediados de setembro en Pontevedra e, xuntos, levan xa sete tramos.
De media diaria, "se ten moitas costas, facemos uns 6 quilómetros por etapa, senón, se Javi vai ben podemos chegar a facer 11, case o dobre".
A pesar das dificultades, "Javi lévao moi ben, aínda que sempre ten que ir agarrado de dúas persoas e vai con paso curto, pero grazas a esta experiencia, mellorou mogollón a súa autoestima e o seu estado anímico, cambiou por completo a súa actitude, tanto como persoa como coa contorna".
Tanto é así, que grazas a este Obxectivo Santiago, Javi está a empezar a ser o que era antes do falecemento da súa nai, relacionándose máis cos seus compañeiros e recuperando o ánimo perdido.
"Este proxecto engloba tanto a idea de mellorar a súa capacidade física, como de superarse e que vexa que intentando facer as cousas, os retos conséguense. Pero é que ademais, tamén temos a intención de axudarlle a que interactúe máis cos compañeiros. En cada etapa, grazas a ir acompañado dos seus compañeiros e de voluntarios, Javi está a aprender a relacionarse máis coa xente", afirma o seu monitor.
Este é o claro exemplo de que, con esforzo e dedicación, conséguense as metas. De feito, é que este proxecto lles ensinou, tanto a Javi como a Quique, que os retos están para superalos, xa que nin sequera eles se imaxinaban, cando empezaron a camiñar, que chegarían ata aquí.
"Se mo preguntas na primeira camiñada, dígoche que non somos capaces de facer isto. Ao principio era moi complicado, Javi non o pasaba ben e cansábase moito pero o conseguimos. Agora cada etapa que cobre, valórao mogollón e ve que o pode facer", afirma Abelleira.
Ademais, Javi conta co apoio da súa familia e amigos, "que lle dan moito ánimo e iso reconfórtao e gústalle". Algo vital para que este marinense siga conseguindo todo o que se propoña.
"Teño moitas ganas de chegar xa a Santiago. A experiencia vai moi ben e nin eu mesmo me esperaba todo isto", explica Javi. "O que máis me está custando son as costas cara abaixo, ás veces póñome moi nervioso", recoñece este peregrino.
A pesar diso, nesta ocasión as ganas superaron aos medos e Javi está ansioso por chegar á capital galega e dedicarlle esta camiñada á súa nai. "O último día vou pór unha vela pola miña nai na Catedral".