As provincias galegas sempre foron enormes centros de poder político e electoral, exercido especialmente a través das deputacións. Por iso, aínda que as próximas eleccións en Galicia serán, sobre o papel, as autonómicas, resulta fundamental para os partidos afrontalas con ese prisma dun territorio que en realidade son catro. Cada un coas súas propias dinámicas, número de escanos e particularidades, como se acaba de ver en Ourense coa aposta de Democracia Ourensá por condicionar ao inquilino/a de Monte Pío ou o nacemento de Democracia Galega. é o exemplo máis recente, pero non o único, xa que hai partidos meditando a estratexia de presentarse nunhas provincias e non en todas -como Sumar- e incluso outros que sopesan alianzas puntuais por zonas. En resumo: que a batalla territorial, polo menos polas urnas, xa está en marcha en Galicia.
1. A Coruña ► O parafuso máis frouxo da maquinaria popular
A provincia de A Coruña sempre é clave nas autonómicas pola simple razón de ser o territorio que máis escanos reparte no Hórreo, con 25, un terzo xusto do total. E atendendo ás enquisas e ás propias sensacións, parece a praza onde máis traballo ten por diante o PPDEG se quere manter a Roda na Xunta.
A última enquisa de Sondaxe disparou as alarmas entre os populares ao rebaixar de 14 a 12 as súas actas na Coruña, a única circunscrición onde perdería algunha. Se este dato súmase a que os resultados electorais das municipais do PP foron os máis discretos alí, só maquillados pola reconquista de Ferrol, teñen algunhas razóns os populares para preocuparse de face a 2024.
é certo que é unha provincia con peso do voto urbano, o que máis lle custa ao PPDEG, e onde tanto BNG como PSDEG están fortes, ademais de ter ben engrasados distintos bipartitos. E por se isto fose pouco, a provincia atlántica é dos poucos terreos abonados para a esquerda agrupada en Sumar. Así que Diego Calvo, líder dos populares, terá que redobrar esforzos para demostrar que o seu ascenso na Xunta non lle está restando eficacia no orgánico.
2. Lugo ► O efecto Besteiro no bastión de votos do PPDEG
A batalla polos 14 escanos da provincia de Lugo preséntase moi atractiva esta vez. Nela, medirase a resistencia do que actualmente se pode considerar o principal celeiro de votos do PP en toda España -atendendo á porcentaxe de apoio nos xenerais de xullo- fronte ao empuxe de dous candidatos lucenses: Ana Pontón e José Ramón Gómez Besteiro. Especialmente do último, xa que a nacionalista, politicamente falando, é máis ben coruñesa.
O PP parte cunha vantaxe que xorde da singularidade do partido en Lugo: non ten o que se poderían considerar grandes referentes mediáticos, máis aló da líder Elena Candia, que ten que exercer ademais desde a oposición no Concello. Pero si ten un exército de formigas electorais: políticos extremadamenete traballadores en campaña como a propia Candia, José Manuel Balseiro, Paco Conde...
A esta maquinaria é á que ten que enfrontarse sobre todo Besteiro, que saíu trasquilado do seu territorio nos xenerais e chegará ás autonómicas con afán de desquite. Ten traballo por diante, porque o PP parte con 9 escanos que aspira a conservar e o PSDEG suma 2. Por iso, na capacidade que teña Besteiro para volver ser profeta na súa terra e erosionar a maquinaria electoral do PP lucense está boa parte do futuro electoral en Galicia. Porque ao final as eleccións van de escanos e a esquerda ten que sacarlle cinco a un PPDEG que, no caso de Lugo, xa demostrou que xamais regala nada. Uns e outros terán que suar cada voto lucense.
Como guinda provincial, os populares confían en que Sumar convértase nun aliado inesperado que divida o voto da esquerda, aínda que a día de hoxe non está claro que a plataforma de Yolanda Díaz váiase a presentar nesta provincia ou a forma en que o fará.
3. Ourense ► A transición do baltarismo e o incerto Jácome
Falar de política e de Ourense é falar por falar. No territorio máis impredicible do taboleiro galego calquera teoría ou previsión, por sólida que pareza, pode fracasar estrepitosamente nas urnas. E agora con máis razón.
A provincia afronta uns comicios nun escenario inédito de postbaltarismo. O PPDEG asume que quizais teña que pagar unha peaxe pola súa transición, xa que por moi modélica e exprés que resultase, sempre deixa feridas polas que se desangran votos.
Luís Menor porá todo o seu esmpeño como novo referente provincial, pero falta por saber o grao de implicación de Baltar e os seus. O exbarón provincial deu un paso á beira, pero parece que algún movemento se lle está atragantando, como a designación de Vitoria Núñez como reponsable local do partido. Hai quen especula incluso con que a órbita do baltarismo estaría detrás do impulso de Democracia Galega, o novo partido do exedil de DO Telmo Ucha, aínda que os tiros poderían ir doutra banda.
O caso é que a confirmación de que haberá papeleta de DO nas galegas, algunha tensión recente entre PP e Jácome no Concello por modificacións de crédito, a irrupción do novo partido e os restos do baltarismo enredando por detrás déixanlle a Luís Menor un reto maiúsculo na provincia. Traballará para debutar con bo pé, pero o obxectivo de sacar un noveno escano, neste contexto, parece agora máis complicado que antes. Ao seu favor, iso si, ten un posible efecto divisor de Sumar e o estado semicatastrófico no que se atopa o PSOE ourensán, que continúa moi dividido e sen un referente claro.
4. Pontevedra ► A Deputación contra a trituradora viguesa
A provincia de Alfonso Rueda foi, nos tempos recentes, unha hemorraxia electoral para o PPDEG. Con todo, isto cambiou nas últimas convocatorias electorais. Sexa polo efecto Roda ou por outras causas, o certo é que os populares refozaron o seu peso político na provincia non só por recuperar a Deputación, senón porque alí gobernan moitos concellos potentes e poboados. Hoxe, o PPDEG ten unha forte estrutura política en Pontevedra coa que confía en manter ou incluso mellorar os resultados do ano 2020.
Enfronte está, basicamente, Vigo. Parece que, por primeira vez en moito tempo, hai unidade entre os "cabaleiros" e máis implicación do alcalde de Vigo nun proceso electoral que non sexan as municipais. O PSDEG -e indirectamente o BNG- aférrase a esa trituradora electoral que é Abel Caballero para conseguir un efecto similar ao das eleccións locais que desarme ao PP e a Roda e facilite a reconquista da Xunta para a esquerda. é, en realidade, como un duelo Roda-Caballero.
