Grego ou inglés, exquisito o cogombro

UNHA vez aceptado que o sandwich é un invento inglés, que é moito aceptar aínda que todo o mundo dea por boa a lenda do cuarto conde de Sandwich, haberá que convir en que un dos sandwiches máis británicos, polo menos da alta sociedade inglesa, é o cucumber sandwich ou sandwich de cogombro.

Sucede que o cogombo atópase moi a gusto con elementos de sabores pronunciados, que contrasten co seu insipidez. Maticemos: non estamos a dicir que o cogombro sexa insípido, porque sabe a cogombro, que é un sabor incluso dominante, senón que o cogombro, por si só, ten poucos alicientes. A alguén se lle ocorreu engadir unha loncha de salmón afumado ao clásico sandwich de cogombro e deuse conta de que a cousa gañaba o seu. A partir de aí fóronse buscando combinacións, ata que alguén deu coa que a min me parece a mellor de todas: a que liga o cogombro, en rodajas sutís, cos filetes de anchoa en aceite de oliva tan típicos do noso litoral cantábrico.

Paréceme moi boa idea. Logo de todo, Santander (e non digamos Bilbao) é unha cidade moi ligada a Inglaterra por vía marítima. Combinar o seu produto mariño máis emblemático, a anchoa en aceite, co moi británico cucumber sandwich estaba ao alcance de calquera padal situado nunha cabeza pensante. A combinación, xa digo, é fantástica.

Pero unha vez postos a combinar cogombro e anchoas non hai que pararse no sandwich, nin sequera no bocadillo feito con pan de verdade. Para o que lles imos a propor haberá que pensar na tradicional relación que hai entre o Reino Unido e Grecia. Non é cuestión de facer unha lista, pero Grecia foi a paixón de ingleses tan ilustres como Lord Byron, que ata morreu alí.

E o amor de Byron por Grecia contaxiouse a moitos dos seus compatriotas. Tanto, que decidiron establecerse en Chipre, berce de Afrodita, alá por 1878 e quedaron ata 1960. Tempo suficiente para descubrir algunhas particularidades da cociña helena e tomar contacto (non moi apreciado por padais ou pituitarias británicas) con cousas como o allo ou o iogur.

Allo, iogur... Con iso como base, os gregos fan unha cousa chamada tsatsiki que, segundo a textura que se lle dea, pode ser unha salsa para peixes grella ou unha deliciosa sopa fría. Con iso como escolta do ingrediente principal: o cogombro, tan grato aos súbditos da súa Graciosa Maxestade.

SÁNDWICH LICUADO

¿E se o melloramos? ¿E se licuamos o sandwich de cogombro e anchoas? Imos a iso. Purguen tres ou catro cogombros (mergúllenos en auga cun chorro de vinagre e déixenos aí un intre) para evitarlles a tentación de repetir; logo de todo, un cogombro non é Leo Nucci.

Tritúrenlos coa amigable compañía dunha cebola doce e un dente de allo. Engadan medio vaso de aceite virxe de oliva, un chorrito de bo vinagre e auga (mellor sen cloro) ata lograr unha textura líquida.

Mesturen todo isto con tres ou catro iogures, gregos, por suposto. A man, para que o iogur non se disocie. Salpimenten. Metan esta sopa na neveira: debe tomarse fría, aínda que non xeada. E aquí está o punto: piquen en daditos mínimos un cogombro. Dividan en trocitos pequenos uns bos filetes de anchoa en aceite de oliva. Usen estas menudencias a modo de tropezones, e leven a súa sopa fría de cogombro e iogur á mesa. Cando coincide a cucharada cun trocito de cogombro e outro de anchoa, a sensación é magnífica: a anchoa anima ao cogombro dun modo extraordinario, en tanto que o cogombro matiza e suaviza a potencia da anchoa. Un delicioso entrante estival que mellora moitísimo ao orixinal.

Xa ven. Do mar Exeo ao río Támesis, pasando, por suposto, polo golfo de Biscaia e a costa cántabra. Un prato, como se di agora, multicultural. Un prato que, aínda que non teña ningún elemento xaponés, é un perfecto exemplo de fusión culinaria. Un saboroso encontro entre os mares Mediterráneo e o Cantábrico, dous dos mares que abrazan a nosa Península, tamén produto de fusión de pobos e, naturalmente, de cociñas.