Tivo moitos anos un concesionario xusto alí, onde remata o polígono; agora, xubilado, ás noites non pode durmir. Tantos rapaces que saían cantando roda. O coche noviño perdéndose en fumareda, bramido e bandazo. Era o pack daqueles tempos: eran os dezaoito, o carné de conducir, os avós de zapato enlamado soltando a billetada —directa do peto, enrolada nunha goma— e o GTI máis bravo que tivese na exposición. Logo non todos, que os había que aprendían ao primeiro susto, pero pasaba o que pasaba. Fora a enterros por compromiso e certo medo, como se lle tivera posto a pistola a alguén no peito para levar o de 250 CV. Cando o recoñecían mirábano con nostalxia e mesmo parecía que lle daban as gracias:
—Nunca tan feliz o vimos como cando lle diche as chaves. Polo menos foise facendo o que máis lle gustaba. E cos amigos detrás.
A xente, non querendo dicir nada nos enterros, acaba por dicir unhas cousas tremendas.
Agora, no polígono, longas son as noites de inverno, e perténcelles aos coches. Pasan por cunetas solitarias —estradas sen farolas que ao disiparse o cheirume a gasolina volven ser do xabaril, do corzo, da raposa— guindando latas de Monster e tíckets do McAuto a esvaecer: xa están aquí os vellos BMW. Brúen cun estrondo voluntarioso, pero dentado en achaques. O tuning de Aliexpress medio disimula que xa non son os tempos mellores, os da primeira propietaria e un pouco tamén do segundo, ata que case o tronza pola metade. Pero nunca antes lles tiraran unhas fotos tan guapas, nin puxeran un adhesivo no chasis co Instagram. No párking do centro comercial vanse pipeando uns a outros e fan estas quedadas.
O atestado policial dirá outra cousa, pero tampouco facían nada doutro mundo. Uns ceros no pavimento, algunha tensada do freo de man na rotonda, catro aceleróns mal contados, igual un simulacro de pique. Tampouco o pasarían tan ben se ninguén botou medio corpo fóra. Rompe unha treboada de azuis co gris do asfalto e a noite: a policía local, que non entende o variado do ocio xuvenil. Mándanos baixar cas chaves na man e estes obedecen ca capucha do xersei botada, as mans enfouzadas de Big Mac e cheirando a pechado. Case cero sorpresas: condución temeraria, trompos, reviravoltas, seguridade do tráfico, algún seguro que falta, homologacións que non están. Un axente barrigudo brama que estes que viñeron facer carreiras cos patinetes eléctricos é tan perigoso como ridículo.
—A metade deses coches tiñan que estar para chatarra e non circulando. Pero como a rapazada non ten un can...
Quen di isto é o mecánico que levan ás veces no Quen anda aí?, o programa de tarde da TVG. Fan tertulias cun médico, un avogado, un garda civil e mais un cura, e a cousa parece un debuxo de Castelao. Tamén asegura o señor do buzo que con tanto titorial de YouTube os chavales andan desgobernados a recuperar reliquias das palleiras, co perigo que iso trae. Agora os avós xa non compran un coche de 250 CV "para que o neno busque traballo", que agora van a Benidorm a vivir a vida, interrompe o cura.
Acordáballe telo visto escintilar, de nena, cando abría un chisco as portas do galpón o tío que estivera emigrado: toda a vida a falar do coche americano e nunca o sacaba, por se llo roubaban, non deixaba ver, por se o estragaban. Cando era claro que o fulano non ía saír do hospital aproveitou para fisgar no alpendre, e alí estaba: sucio pero inda marfil, enorme, afiado e desafiante: segundo Google, un Chevrolet Impala. Correu abrirlle unha conta do Instagram (@american_monster_abadin) e apuntarse con el ás quedadas, pero mentres escribe no móbil sinte detrás dela:
—Chama, ya quíteme un poco la cochambre antes de salir en las fotos!
Un acento pechado de Maracaibo. Sempre pensara que o tío estivera en América, así en xeral. Botou un pecado porque puxera no perfil que era de Detroit e xa tiña unha boa presada de followers. Pregoulle ao coche que non falase en público, que o ía limpar e sacar de paseo, que nunca máis esmorecería entre sachos enferruxados.
—Acepto pero nada conforme chama, que los Chevrolet somos de buena ley y no engañamos!
Aló foron para o polígono, deslizándose entre as corredoiras sempre estreitas de máis, e as raiolas do solpor quentábanlle a chapa e mais o orgullo. Chegaron xa de noite, era pobre a luz amarela dos farois, os outros coches cas defensas rachadas, xente a berrar e tocando. Ao Impala tremíanlle tódolos pernos —que é como se a un humano se lle incha a vea do pescozo— ata que deixou á piloto mangada, meteu directa e foi guindarse ao porto de Ribadeo. Ela creo que volveu en patinete.
