Copiar da natureza
PODERÁ HABER famentos na familia humana. Hai millóns. Os alimentos que fabrican teñen data de caducidade. Unha porcentaxe salientable acaba no lixo. Na natureza non hai caducidade. O ciclo da vida abrangue tamén a morte. E logo máis vida. O eterno retorno reconstrúe todo e todo acaba por rexenerarse. Xamais no lixo.
Primavera. As pradarías medran sobre materia orgánica. Millóns de sementes, vermes, bacterias do chan. Ou ese milagre rexenerador que é unha miñoca. As árbores espertan coas cores da vida. Extraen nutrientes das follas mortas, materia viva reciclada pola alquimia dos fungos. Se a deixan, a natureza aproveita todo. Repara as desfeitas dos verquidos, os velenos químicos, as cores negras do lume.
Fronte á natureza, o consumismo humano emporcalla a terra, o río que da de beber. A tecnoloxía que axuda, chintófanos que fan a vida máis fácil, levan dentro o verme da obsolescencia programada.
Vimos de celebrar o Día dos Océanos. Os que saben, avisan de que o cambio climático afecta ao rumbo dos ríos mariños que fan habitable o planeta. Que a acidificación desertiza áreas enormes dos mares. Que temos no corredor da morte aos arrecifes de coral. Que a voracidade humana está a crear un sexto continente de plástico. O bípede humano actúa como un letal virus no planeta. Compórtase como un hámster xirando a roda da irracionalidade: fabricar, usar tirar, e volta a dar voltas nun ciclo alucinado que impide ler proverbio cree: "Cando o último árbore sexa talado, o último río envelenado, o último peixe pescado, daquela descubriremos que o diñeiro non se come". Os cartos son así de líquidos e medran no imperio do efémero.
A natureza éche mestra sabia. Leva millóns de anos recreándose no infinito ciclo da vida. Nuns poucos miles de anos os humanos proclamáronse reis da creación. Con dereito a matar, destruir, depredar. Reis espidos que non saben vivir despacio. Comidos polas présas están a facer invivible boa parte do planeta. Ameazando a vida de amplas zonas. Transformando a millóns de seres humanos en prescindibles. Expulsando dos seus hábitats e abocando á extinción á metade dos grandes vertebrados. Hai xa un contador en marcha que marca a data de extinción de numerosas especies vivas animais e vexetais.
A nai natureza, a dos peitos farturentos, atarefada co presente non pode preocuparse do futuro. Permite vivir e beber, comer e respirar, agasalla coas paisaxes. O sistema económico neodepredador éche unha blasfemia contra esa nai nutricia. O seu exemplo invita a programar unha dieta de adelgazamento ao Gargantúa humano, á súa voracidade pantagruélica. Para que aprenda a traballar nese taller de reparacións e reciclaxe. Para que en comuñón coa natureza, copie dela.