NON ACUMULO gran cantidade de vinilos aínda, pero case sete anos despois puiden escoitar como soa o primeiro que merquei nunha tenda de Lisboa por un euro ou 100 escudos, como dicía a antiga etiqueta. É un single, No more tears de Barbra Streisand e Donna Summer na cara A; na cara B está unha canción de música disco que non coñecía. Foi editado no Brasil, está moi gastado e debes escoitalo a 45 revolucións por minuto, ou Barbra soará como unha solista de orquesta en horas baixas.
Pese ás numerosas marcas na súa superficie, o vinilo funciona á perfección. Atreveríame a dicir que mellor que os completamente novos. De xeito inevitable, comecei a pensar en todas as persoas que dun lado e outro do Atlántico terían bailado ese disco. Agora eu, case cinco décadas despois da data que figura como de edición, recollo esas vivencias raiadas na negra superficie. A cantas historias de amor e desamor terá posto fin?
A sensación de voyeur que sinto, como escoitando todas esas relacións románticas ao tempo, é similar á que comparto de camiño ao traballo ao pasar por unha cafetaría acristalada que non agocha nada aos peóns.
Cada vez que albisco sen desexar unha parella pegada a ese vidro teño a intensa sensación de que están tendo esa última conversa, esa na que unha das partes retira as fichas e deixa a mesa da partida porque xa non lle interesa o premio. Quizais non son algo próximo ao amor, pero ese par de persoas en raras ocasións presenta os rasgos e xestos da definida felicidade. Todo isto refórzase pola miña teima de enmudecer ao mundo portando sempre auriculares. O resto do planeta móvese coa banda sonora que escollo.
Invádeme certa tristura ao ver o desinterese na mirada de quen está lonxe dese interlocutor á súa fronte explicando algo, ao ver a curva oposta á dun sorriso e tamén as mans separadas á distancia suficiente como para tocarse e que, contrariamente, optan por non facelo. Quizais o amor nada ten que ver con isto, quizais son os anos de vida compartida o xermen desa desidia. Ou pode ser simplemente que os meus ollos atopen o fin do romanticismo alí onde se pousan.
Teñen en común os poetas e literatos cos solteiros de longa duración ese anhelo dun outro corpo ao que amar de xeito incondicional, como se fose cura para un estado de ánimo alterado que causa a constante inmutable dunha soidade non desexada e, ao tempo, tan cómoda como inspiradora. Hai unha gran frustración en portar romanticismo e non atopar o recipiente no que poder baleiralo.
A diferenza do que acontece na cafetaría, o local no que merco o menú kebab número 1 con queixo para levar ten sempre as mesas desocupadas e algunha cadeira con xente á espera para marchar co seu pedido. Soa o teléfono con chamadas de novas comandas, pero ninguén escolle cear alí.
De novo, hai algo desalentador en ver como un espazo tan preparado e con ánimo de recibir visitas nunca é o adecuado para esa outra persoa. En certo xeito, un restaurante baleiro é como o corazón dun solteiro.
Nunha ocasión, en lugar de recoller a cea, recollín o xantar. Atopei atendendo nese mesmo lugar a unha muller, a esposa do rapaz que sempre despacha. Naquel mediodía debín ser o único que tivera a idea de encargar comida. Na ausencia do habitual ruído, soaba unha canción que ao comezar fixo que a parella cruzase ollares cun brillo especial. Tras a barra, houbo momentos de intercambio no que o compás de ambos se traducía nun vals improvisado entre salsa de iogur e carne de cordeiro.
No momento de pagar, sorrín e recibín de volta dous sorrisos avergoñados, aos que correspondín dicindo que non entendín unha palabra da canción, pero que os sentimentos son de certo universais. Contáronme que era unha balada kurda de amor sobre as pequenas cousas do outro que, ao sumarse, fan de cada un de nós un ser único que outra persoa ama sen vergoña. Viven moi lonxe do seu fogar, teñen dous fillos pequenos e cociñan mantendo a tradición, dentro do posible, e a mistura de condimentos para carne da avoa dela. Nese restaurante sempre baleiro, de feito, non pode coller máis amor.
Esquecín preguntar o nome da canción ou da cantante e quizais agora xa é demasiado tarde, fóra do momento preciso. De telo feito, buscaría o seu vinilo para mercalo e acompañar ao kebab neses momentos de fraqueza de espírito. Podería escoitar tamén esa letra indescifrable sabendo do que fala ollando cara ás parellas da cafetaría e quizais así deixen de romper todas en bucle ante min.
Mudo o vinilo e troco o tempo pasado polo actual, a música disco por esta nova canción lixeira e latina sobre amor, sensualidade e noites de festa. Escollo ‘Bellodrama’ de Ana Mena, útil para alixeirar a intensidade no aire. Quizais sexan estas as miñas baladas kurdas e aos discos, como aos corazóns, haxa que raialos para que soen mellor.
