Cando acaba unha xornada comeza outro momento para cada un de nós. Un ámbito de soidade no que non poucas veces o que facemos é enfrontarnos a nós mesmos, sen intermediarios, sen escudos, envoltos por unha escuridade sobre a que proxectar todo aquilo que encheu o noso día ao tempo que serve de territorio para o onírico e para materializar un silencio no que se multiplica o balbordo de nós mesmos e todo aquilo que se pode chegar a converter nun intenso diálogo, con todo o que ao longo dos anos se sedimentou no noso interior, e non sempre con felices consecuencias.
Concha Martínez Barreto (Fuente del Álamo, Murcia, 1978), traballa nun dos funcionais espazos do Museo Marco de Vigo a partir desa idea de abrir unha fiestra a ese espazo da noite, a un momento no que se poden enguedellar soños e pesadelos, pero tamén horas que se suceden e nas que o noso cerebro, coas súas caprichosas decisións, afastadas das nosas vontades, xeran toda unha serie de situacións que non sempre son sinxelas de xestionar, que provocan en nós desacougo, medo, dúbidas, mesmo terror... un carrusel de imprevisíbeis imaxes e sacudidas ás que non sempre é doado respostar pero cuxa xestión é parte da nosa identidade. Para todo iso a artista propón unha sucesión de pezas que se moven nos soportes nos que adoita traballar pero que aquí atopan un compromiso maior, ao ser pezas ideadas e adaptadas a propósito para a súa ubicación. Pinturas, fotografía, escultura, instalación... cada unha delas serve para activar unha resposta visual a aquilo que nos suxestiona pola noite, sendo todas elas unha sorte de debate, ou mellor dito de tensión activada dende contrarios: o que se amosa e o que se agocha, a calma e a vertixe, a intemperie e o acubillo, luz e sombra... en definitiva, Concha Martínez Barreto, fai deses encontros o axóuxere que axitar con cada unha das súas pezas, todas elas cheas de contundencia, todas elas cheas de inspiración e resoltas de maneira engaiolante para un espectador ao que lle custa moito deixar unha para pasar á seguinte.
Se as súas súas pinturas son abraiantes, capaces xerar unhas atmosferas cheas de inquedanzas nas que a partir da representación de nenos e nenas un intúe esa presenza do medo, daquilo que semella inminente como chanzo previo a un terror que modifique por completo esa escena, noutras son as miradas as que se inteveñen, como eses niños cheos de simbolismos, ou unha instalación que a xeito de árbore semella ser repouso para os paxaros pero no que se converte é nunha trampa mortal. Seguimos pasando polas súas obras cando ao realizar un xiro atopamos un elemento que nos inqueda, como en tantos e tantos contos infantís que formaron parte da nosa educación, unha atraínte casa cunha fiestra iluminada. Todo o que está ao noso arredor comeza a perder interese, aquela casa tan feitiña convértese nun imán que semella chamar por nós. Cunha crecente curiosidade así o facemos, asomándonos a esa ventá para atopar algo esperado e o que alí atopamos é toda unha subversión do que pensabamos asexar, unha escena doméstica, un instante cotiá, pois non, no interior desa casa vemos un inmenso exterior, unha paisaxe que de novo xoga con esa confrontación entre interior e exterior, entre o aberto e o pechado, entre o que agardamos e que nos sorprende. O que pensabamos un lugar seguro, un espazo de protección convértese nun lugar aberto, abofé que cheo de perigos, de sobresaltos aos que enfrontarnos, mesmo un con que tampouco contabamos, unha casa, si, unha casa semellante á que acabamos de atoparnos na nosa visita á exposición. Nese momento estamos xa nas mans de Concha Martínez Barreto.
Unha moi recomendable mostra que vén a completar todo o espazo expositivo do Museo Marco, xunto á obra de Lluís Lleó, ampliada nas súas datas ata o 29 de outubro, e a recén inaugurada adicada a Juan Giralt, e que de novo nos volve a poñer esa triple alianza ante o que é unha das mellores programacións artísticas en Galicia nos últimos anos.
