Naceu como o xermolo dunha posible novela ou mesmo dun relato curto, pero chegado un momento aquela idea orixinal na mente de Diego Ameixeiras, alentada pola escrita do uruguaio Horacio Quiroga, ao que lle tomou prestada, mesmo para o seu título, esa palabra que xa formará parte de nós, dende esta lectura. Os Suicidantes (Xerais) viuse entón dirixida cara un soporte máis visual que lle aportase unha maior contundencia fronte ao lector e o certo é que así foi. O traballo conxunto entre Diego Ameixeiras e o ilustrador Tomás Guerrero deu lugar a esta historia grafica na cal cada páxina se converte nunha labazada que nos alerta ante esa situación, ante unha posibilidade dun futuro que poría ao ser humano nunha delicada e, agora, impensable situación.
Individuos substituídos pola produción industrial nun capitalismo extremo que converterá ás persoas en seres cheos de angustia, un malestar tan intenso que fará que moitas persoas opten pola súa desaparición, para o cal será precisa a contratación –ante a prohibición do suicidio– dun corpo de eliminadores, os suicidantes, que farán ese traballo para que o suicidio propio non leve consigo o castigo aos familiares daqueles que opten por saír desa escena de brutalidade e angustia que envolve a unha sociedade datada no ano 2051 e, pese as dúbidas iniciais, asentada nunha Compostela que lle outorga unha nova dimensión ao relato.
Esa cidade apostólica, dunha espiritualidade de campá e pedra, permite que esa sensación de abatemento e destrución xeral provoque unha certa tensión coa propia idiosincrasia de espiritualidade da cidade de Santiago.
O traballo de guión de Diego Ameixeiras verase reflectido dende a man de Tomás Guerrero quen opta por toda eliminación da cor, facendo dese duro contraste do branco co negro, un xeito de expresión, ou mellor dito de expresividade das persoas que tamén se dotan dun fondo traballo no relativo aos seus retratos, aos seus rasgos físicos que van definir á perfección as súas intencións.
As habituais situacións de páxinas enchoupadas en sangue teñen nesa eliminación da cor unha intelixente aliada porque sen perder a súa forza e contundencia non producen cansazo nin aversión nun lector que transita por eses escenarios, ben recoñecidos de Compostela, cada vez máis contaxiado por ese desacougo dun tempo escaso de sentimentos, completamente nas mans duns poucos cun único sentido mercantilista. Ese recoñecemento de diferentes ubicacións, aínda que con evidentes e lóxicas variacións, dota ao relato dunha cercanía co lector, que ve como podería transformarse o noso mundo de levar ata o extremo todo este proceso especulativo no que xa estamos inmersos ata o pescozo, pero no que só unha certa humanidade e o respecto aos sentimentos tiran un pouco das bridas de certas bestas.
Curiosamente esa capacidade sentimental é a que permite albiscar aínda unha certa esperanza e mesmo rebeldía. O sentimento de amor dunha suicidante, Marion, por outra persoa, vai ser a única físgoa de incerteza, o derradeiro lugar para unha esperanza que xa moitos perderon entendendo a morte como a única liberación posible fronte esa gran dor, ese estourido dos medos que todos levamos dentro, a insatisfacción, o incendio na alma, e ata a ausencia de horizontes. Todos estes elementos enchen unhas páxinas feitas tras numerosas reunións e intercambio de opinións entre Diego Ameixeiras e Tomás Guerrero, nesta primeira colaboración entre os dous pero que, ante o resultado, e por cadansúa maneira de entender a creación e despois plasmala, ben dende a palabra ben dende a imaxe, non sei porque teño a impresión de que non será a última.
O certo é que Os suicidantes acada iso tan de valorar nunha obra como é o de motivar ao lector a posicionarse, a facer dos seus pensamentos parte do propio relato, recibindo unha mensaxe que xorde dun discurso cheo de violencia e escuridade, pero que como obra tamén é capaz de xerar beleza, e nesa dialéctica entre o violento e o fermoso esta banda deseñada ocupa un sobranceiro lugar nos produtos culturais dunha Galicia que cada vez máis nos sorprende pola diversidade das súas producións e, desta vez, por unha alianza de futuro.
