A morte dun poeta

O seu libro cae moito no selectivo e inda ben o atopas, se levantas as novidades todas, nos andeis das librarías que non son de franquía. A directora da residencia ten a voz collida pola alerxia. Prende o ordenador, busca o contacto que deixara o usuario e marca o teléfono para darlle a noticia. Mira, no entanto que pasan os tons e ao outro lado deciden se collen ese número descoñecido por se é spam ou cousa seria, que os apelidos non coinciden; outro que pasou da familia, igual foi o revés: tanto ten.

Este poeta (importante, pero non famoso) morto quente de abril e agora praza libre na residencia de anciáns, entrara a desgusto e saltando mil listas de espera. Outros vellos sen tanto mérito patriótico quedaron cun ‘haber estudiao!’ e a porta nos narices. Mediara unha chamada dende Santiago. Agora chegan os amigallos e todo o deixan pingando cos paraugas. O poeta, coitado, andaba achicado (noventa anos, pouca broma) e xa non facía as coñas de sempre nin lles pedía, aqueles cos que tiña máis confianza, que lle meteran unha puta no cuarto.

Pois ben, a facer o papelame. Avisar ás exmulleres e fillas do defunto (algunha non colleu por si era de cambiar a compañía da luz) e xa que estamos todos, lembrar historias co mestre. O derradeiro poeta labrego! Ese que alindou as vacas de cativo, ai que cousa auténtica! Así lle saíu tremenda sensibilidade cara a Terra e tamén cara ao Amor, que moito falaba de facer o amor. Tamén a amizade era temática grata para o bardo. Na residencia collía rebotes enormes cando lle suxerían ir botar uns contos cos demais usuarios (de que vou falar con estes vellos catatónicos?) unha man ca horta (pero ti, besta, pensas que un intelectual fai esas cousas?) ou se incautos lle amosaban no móbil a foto dun novo ligue (saes cunha gorda? Pero insensato, entón que recordo vas ter dela cando a vexas vella e inda máis gorda?)

Se non estaba repunante de todo e esmorecían as conversas de tetas e cús, estes amigos preguntábanlle se inda escribía poemas. Corenta anos sen publicar, pode ser? Dende que lle regalaran a praza de profesor no instituto e a consagración lle quitara as ganas todas de traballar. Eles non perdían a esperanza. El volvía falar de tetas e cús ou a describir a vida do neno labrego nas frías veigas e o canto da laverca. Os amigos tolos de contentos porque era como lerlle versos novos no seu libro vello.

Escritores no cárcere

Razoaban: moito e ben se escribiu sempre na reclusión, e un asilo non debe ser diferente dun cárcere: Miguel de Cervantes, Oscar Wilde, Celso Emilio, Céline (Brassillach, outro colaboracionista, tivo menos sorte que unha prístina cela danesa: fusilárono) todos escribiron xeitosos cando presos. A compañía vale que pode non ser a mellor, pero o caldeiro achega o que máis piden os escritores: tempo a esgalla e nada máis que facer. No caso das mulleres inda son máis libres que fóra porque non teñen que coidar de ninguén.

Cando algún saía fumar un cigarro (e volvía co paraugas a pingar no chan, e despois Gladys coa fregona detrás) atopaba nos condiscípulos a mirada dos colegas de Cristo na última cea: alguén aquí nos vai traizoar. Quen máis inocente parece roubou, ou chantaxeou a cambio de ben sabemos que, os inevitables papeis inéditos do noso poeta agora morto para sempre. Quen máis quen menos tiña preparado facer unha antoloxía, un documental, unha expo, para cando lle desen o Día das Letras Galegas de hoxe en dez anos. Ah, que igual llos legou ás fillas? Si, e aos nenos de África tamén. Como se lle ía ocorrer a tremendo moinante. Vale que igual a súa lírica non é moi actual, pero escribir o tipo sabía. Se Delgado Gurriarán tivo o seu día das letras (que o seu poema máis logrado di "preta de arrecendo bravo, oh preta! Teu corpo é todo berro a chamar polo macho!") entón vale todo. Total a rapaza dos instis vai pensar o mesmo da poesía en galego e os premios gánaos quen os gana.

En fin, que xa enterran ao poeta, ao poeta que morreu na primavera. Nunha leira, como el quixera. Xa sae o sol. Están os amigos formados, de Quechua e pantalón cargo. Fan un burato pequeno con mans inexpertas. Con respecto collen a urna e métena dentro. Ai, que non colle (quitala e cavar de novo non vai quedar serio) así que afúndena co pé. Fai crac. Pasan dúas peregrinas en shorts. Todos din: que bonito, como lle gustaría. Pasan os axentes forestais. Teñen que dar explicacións. Que se estamos a enterrar a un poeta e tal.