Galicia quere derrapar

Só saben destas quedadas os rapaces que van cos seus coches facer catro trompos e pegar catro aceleróns polas rúas baleiras do polígono, a policía local que de noite en noite aparece para meter un algo de susto e algunha multa se están inspirados, e hoxe eu, que como ando aburrido, e nos grupos de whatsapp onde se organiza isto quero ir ver a movida. En plan ir á verbena máis pola orquestra que polas ganas de bailar.

Tampouco é algo tan secreto. Ás veces sae nos medios. Sen gran dramatismo, sen moita fanfarra, recítanse as infraccións denunciadas —sempre as mesmas: exceso de velocidade, condución temeraria, manobras perigosas— como se fosen enfermidades alleas, catástrofes naturais lonxanas ou procedementos administrativos doutras deputacións provinciais. Non hai nas voces desas autoridades nin na locución deses presentadores unha miga de épica, escintileo de emoción. Falan co calmo deber cumprido, sabendo que haberá casas e despachos onde respiren aliviados e asentirán coa cabeza porque a orde foi restaurada e a desviación, corrixida. Aparecerán algúns vídeos difusos, gravados de lonxe, imposibles pola noite, onde a ninguén se lle ve. Apenas as luces públicas, tan regulares e sobrantes entre as naves pechadas e os camións durmidos, e as dos coches, envoltas na fumareda do pneumático queimado, a danzar violentas sobre o asfalto.

Non é tan secreto e ben se lle ve pola xente que hai. A beirarrúa, que está machacada polos camións,  cos farois tronzados —tamén polos camións e máis por algún chafallas ao que se lle foi a man noutra quedada menos concorrida— bule hoxe de xente. Fuman levando a brasa do cigarro ao interior da carapucha botada, e inda que lles brilla a pantalla do móbil non aseguro se son homes, mulleres, moi novos, algo vellos, queimados pola vida ou medrados a moito tardar.

Coches, pois non hai moitos. Será que inda é cedo ou que nas canles axeitadas, esas das que os turistas e os calqueras estamos excluídos, deuse noticia que roldaban os gardas. Inda con esas, e como mal non fai, algún motivado acelera en vacío para dar ambiente e lembrarnos que non vimos a este lugar ruín e desolado a papar frío. Pero o público ten alta esixencia e non se impresiona coa boa fe dun Golf 1.6 de hai vinte anos. Algunha lata de Monster que vai para o ceo nocturno a modo de saúdo acompañado dun berro, pero con máis cortesía que entusiasmo. Con vinte anos este Golf non é dos máis antigos. É mesmo relativamente moderno. Aquí todo o matriculado con menos de dous lustros é novo, non suscita moito interese e ata case parece que está mal visto. Aparecen por diante nosa, moi amodo e coas luces do interior prendidas —porque isto funciona así: hai unha pasarela, que é a rúa máis longa e recta do polígono, pola que van desfilando os coches que queren, e os espectadores ou próximos participantes agardamos observantes— un par de Porsches, un Cayenne —dos do trinque, non daqueles que foron emblema da burbulla inmobilaria— e mais un Panamera en versión normaliña, algo dunha vulgaridade absoluta. Son dous rapazolos que conducen con chalequiño e a unha soa man, adornada de bandeiras. Hai unha desaprobación no aire porque calquera sabe que hai que guiar o volante ca máxima liberdade de movementos e sempre, agás no momento preciso no que a cambias de marcha, cas dúas mans ao volante. Agora pasa un BMW M4, tamén do trinque, nesa cor gris que parece que non os fan noutra, e o levan uns xitanos solemnes. Gábaselles o gusto, os ollos e as orellas e o peito agradecen esa presencia e eles van como moi contentos, moi liberados dos nosos prexuízos.

Xa empezan a cantar algunhas rodas algo máis lonxe, onde calman o medo escénico os novatos, e o ritmo xa non é tan de paseo, e soben as revolucións e xa arrecende a goma e gasolina este aire de inverno. Pero non aparecen os reis da festa. Os coches vellos. Os traccións traseira. Todos sabemos quen ten un BMW E30, 1990 seica, de dez propietarios anteriores, que case ardeu cada vez que lle fedellaban no cableado, que ten no taller o seu hábitat natural. Pero que cando o sacan, e brilla a estrada porque está húmida, e o deslizan derrapando pola rotonda dúas, tres veces seguidas, iso é máis patrimonio e máis beleza que o pórtico da gloria. Pode o compraran levando a un implacable negociador, seica un dos xitanos de antes, e que o vendedor fose un en aparencia inxenuo e coidadoso xubilado, pero que en realidade complementa a pensión facendo ese papel cando alguén quere coar un exemplar queimado en wallapop. Pero hoxe non é o caso, porque ben se sabe que o que derrapa como ninguén é Guardia Civil e agora estará cos compañeiros, axustando a gorra, camiño do polígono.