Entón miran os compañeiros para min, non porque me vaia indignar a desfeita patrimonial senón porque con esas palabras máxicas xa se me ilumina a cara imaxinando. BMWs vellos, fendidas as defensas, facendo ceros á noitiña. Botan un cigarro, que non acaban, e guindan as bolsas do Burger King onde están as cabezas labradas.
A poesía di que o froito da vide recolle todo que pasa sobre ela: unha nube solitaria que vai como pedindo perdón, as derradeiras raiolas do solpor que pillan a dous bicándose na area, aquel ventiño mareiro que nestas noites de verán leva o suspiro dunha serea porque aí, dende que se inventou o GPS xa case non naufraga ninguén. Diríalle estas cousas a Luís, o adegueiro, porque estas viñas acenden a imaxinación dos que non sabemos nada serio sobre o viño, pero xa estará farto de escoitalas. Pásasme pola cabeza que aquel recendo a gasolina e salvaxismo daríalle un toque de amargura ao seu albariño, que tan dados son de pecar en lixeireza. Pero non temos confianza e nada lle ía sentar peor que insinuar contaminación, por moi metafórica que fose. Os articulistas parece que soltamos as nosas movidas con autoridade, como se fosemos relevantes ou algo, pero nas ocasións importantes prometo que sabemos estar calados. "Entón, Luís, non hai relevo para adega?". Pregúntalle Moisés, que foi quen nos convidou a esta cova de prodixios cando este cambalea falando do futuro. "Os fillos..." e córtase cando parece que vai dicir "son imbéciles".
Agora pésame non ter confianza con el, porque lle diría que mellor así: o probable é que os fillos acabasen por estragalo todo. Que estou farto de ver nas librarías de vello restos de coleccións, toda unha vida enteira para reunilas, agora dispersas. Ou pódencha facer peor, Luís: cando morras e xa repartan o que lles interesa, logo vanche baleirar a casa uns fulanos rarísimos e van poñelo todo no chan dunha feira. Iso vino no mercado dos Encants de Barcelona e é do máis triste que hai. As bibliotecas da xente ciscadas, cos seus marcapáxinas nas follas, as adicatorias: algo sumamente violento.
Un pensa que é rico, que tivo certo éxito na vida, cando pode comprar todos os libros que quere. Logo dáse conta que ocupan unha barbaridade e que a riqueza verdadeira é ter espazo para tanta morralla. E xente que te queira e se interese por ti malia todo o tempo que lles estás a quitar en favor dos libros. Un compañeiro do Táboa, non direi quen para preservar a súa seguridade xa que Lugo semella o Santo Andreas do GTA, colleu un tremendo local para os libros. E para montar un estudo, claro, e darse ese luxo sempre inmerecido que é escapar da familia coa escusa da cultura.
Serge Gainsbourg casara, antes de ser famoso e cando andaba escribindo para cantantes de jazz e chanson, cunha señora italiana moi rica e moi guapa. Como iso de vivir en parella non lle acababa de chistar marchaba para o seu piso de antes, dicía que alí tiña o seu piano de sempre, vello e raro de atopar, e que só lle daba xeito traballar con el. A señora italiana moi rica e moi guapa deu atopado outro igual, chantoullo no casoplón novo e igual tiña esperanza de que así non escapase. Hai nada finou Jane Birkin, que tamén estivo casada co lerchán de Serge. Antes ela estivera con John Barry, o da melodía de James Bond. Gainsbourg sempre que o vía achegábase a el cantaruxando o "papa, rapa, papá...". A Jane deulle unha mala vida que flipas. Ao final, unha das múltiples veces que colleu as nenas para fuxir da casa foi a definitiva e alí quedou el, alcoholizado e rodeado dunha chea de trangalladas inútiles. Conta ela no seu Munkey Diaries, 1957-1982 (Monstruo Bicéfalo) que vivían nunha especie de museo absurdo e calquera alteración puña ao tipo como unha fera.
Os coleccionistas son xente da peor especie e nese pecado levan a penitencia. Charles de Gaulle, por seguir en Francia, tiña unha teima -unha follie- cos autógrafos de celebridades. Pódese ser máis pailán? É imposible desfrutar coleccionando e agás que sexas o barón Thyssen, tanto esforzo vai ter un valor obxectivo próximo a cero. E non volvo falar dos fillos. Pero si dos acios de Luís, que estarán a quentar baixo o monte do Facho, en Cangas do Morrazo. Que como dicía Cunqueiro citando a Montaigne: "Tomar o sol, ler un libro, tomar un pouco viño. Iso é todo".
