Espiritualidade para principiantes

AÍNDA QUE é un pouco cedo para falar de vacacións de verán, a terceira temporada de The White Lotus trouxo de novo a sensación estival adiantada e as ansias de chegar a ese tempo-espazo particular de descanso. Aínda que se sitúa por debaixo da súa predecesora, esta entrega afonda na relación espiritual da familia, a amizade, a parella, o pasado e os desexos, como tamén nos seus límites. Seguindo coa súa característica narrativa, os novos personaxes transitan por Tailandia e o luxoso hotel procurando máis que relax. Respostas.

Ao longo dos capítulos quedan diferentes aprendizaxes sobre filosofía e pensamento budista, de certa utilidade se se ten a vontade de engadir ao frenesí cotiá comportamentos tan disruptivos. Quizais, de entre todo o amosado, quedan dúas perlas que permitirán dar forma a unha especie de guía curta para os vindeiros meses de renovación. Un manual de espiritualidade para principiantes.

Por unha banda, é recomendable recuperar o presente como único tempo propio e afastar a idea da morte, ou o pánico ao fracaso, por exemplo. Un mestre explica que cada vida humana é só unha gota que logra fuxir do océano. No seu traxecto debuxa unha parábola propia e imprevisible, ata que finalmente retorna á gran masa de auga. No momento máis elevado sobre o mar, esa pinga non é distinta da súa orixe e leva implícita a ruta de volta. Unicamente é posible vivir por completo ao gañar consciencia sobre esa viaxe.

Con moito menos pensamento, a personaxe de Laurie, interpretada por unha cada vez máis brillante Carrie Coon, atravesa as linguas ígneas e outras dores para alcanzar unha iluminación pedestre, pero tan precisa como a elevada. Expón que na vida hai narrativas superiores a nós e útiles para dotar de sentido. A búsqueda dunha parella, a procreación, a crianza, a familia, a maternidade ou paternidade, a realización profesional, o éxito laboral, a excelencia no ámbito máis sentido. É posible fracasar en cada unha destas misións, que queda despois? Os vínculos e a simpleza. A súa conclusión, fácil de trasladar a cada experiencia individual, versa sobre o mero feito de estar na mesa coa xente importante á fronte, coa felicidade allea e a posibilidade de acompañarse entre as derrotas e as victorias. A vida fórmase aí.

Agora, pois, nesta soleada mañá en que a luz atravesa as follas máis novas e verdes das árbores con toda a física que contén, na que as aves móvense para executar a fertilidade e as campás repican dando a hora dun día artificial xerado para moldear o tempo natural; que lle acontece ao espírito?

O aburrimento como suceso necesario

Repito sempre ante a chegada dun novo bebé ou durante a educación dun cativo que aburrirse é un acto fundamental, que debe aprenderse e non evitarse. O aburrimento é unha disciplina de fe. Require paciencia e unha predisposición. Aburrirse eleva a alma, favorece a observación, estimula a abstracción e enriquece a ensoñación. Os sentidos cazan cada estímulo e realidade amósase en tecnicolor. A nada contén un todo simultáneo imperceptible á nosa atención se estamos mediados polo entretemento.

Pero The White Lotus non é nin o cumio nin a primeira peza que inocula a espiritualidade deste tipo, de ollar cara palmeiras e froita fesca como se fose o infinito. Escribiu Walt Whitman en Follas de herba: "Creo que unha fibra de herba non é inferior á xornada dos astros". O trascendentalismo, a conexión total de cada átomo. Ten sentido isto, como o budismo, no incesante latexar do presente e do capitalismo? As marcas de cervexa comprenderon ben esta mensaxe, que aplican nas súas campañas publicitarias aplicando o kansei xaponés para elevar as súas propiedades.

Unha mesa limpa e chea de comida fresca, uns aperitivos, pan do bo, louza brillante. Unha sombra cubre a escena, unha sombra fresca dunha árbore que da froito e agora presume de flores, que de cando en cando caen sobre os comensais. O Sol preside, calor no ar, lixeireza no ánimo. Escapan risas, o amor entre eles é palpable. Tiran a chapa dunha botella, cae a cervexa na copa e verte un pouco. Unha pinga esvara polo vidro. É dourada, espuma fina. Burbullea a trasluz cun raio estival. Entra no corpo coa mesma enerxía que a tranquilidade.

A construción dun escenario idílico é factible se se parte dos lugares comúns, da unidade mínima de plenitude que dá sentido á vida. Quedar pampo ao ver o movemento as copas das árbores ou o voo dos estorniños. A espiritualidade de atopar no esencial, aquelo que agarda por un tamén en Tailandia ou no Perú.

Esta é, por suposto, a posición relaxada que se adopta escoitando o enfático espertar da primavera, previo ao verán coa súa furia. Pero imaxina unha alerxia, ou unha traxedia. Unha dor de ósos polo cambio de tempo. Unha irritación pola exposición solar. Un cambio no calendario laboral, ou no horario. E así, da calma que concede o aburrimento ou o lento ollar cara o pistilo dun azahar durante seis segundos, volve o balbordo, a rutina, o tempo certo de que aínda non estamos de vacacións.