Opinión

A beleza aínda é posible

A poesía como esperanza. A poesía como táboa de salvación á que suxeitarse ante tantas sombras como nos rodean. Esa é a proposta do novo poemario de Marta Dacosta, Notas sobre a extinción, coa natureza como gran protagonista e como antídoto fronte ao desacougo
Flor
photo_camera Flor.

Se algo xustifica este libro é a necesidade da poesía hoxe. A súa capacidade para xerar un ámbito de esperanza, absolutamente necesario neste tempo no que a escuridade é cada vez máis densa, envolvéndonos e someténdonos a un estado de frustración de imprevisibles consecuencias, para nós mesmos e para o noso futuro. ‘Notas sobre a extinción’ de Marta Dacosta, que xorde do prelo de Galaxia, é un fluír de poemas que, do mesmo xeito que un río, nos levan corrente abaixo para admirar unhas orelas cheas de beleza, esa beleza que aínda é posible e á que tantas veces semellamos renunciar. A piques da derrota as palabras da poeta eleva a nosa mirada cara a aquilo que ben preto de nós semella as veces tan lonxe. É a conquista dun tempo detido dende o que armar as nosas almas a través da contemplación, da capacidade de asombro a partir do que de xeito aparente é máis sinxelo e feble, pero que, en contacto cos nosos ollos, emerxe cunha forza revitalizadora para cada un de nós.

"Apenas pingas/ de treboada e terra/ exhala alento/ feromonas volátiles/ pura electricidade". Unha descarga acontece no lector tras a lectura de cada un destes poemas que nese descendemento pola corrente converten cada encontro coa natureza nunha sacudida, o darnos conta de todo iso que abrolla ao noso carón e ao que non adoitamos prestar atención, cando non, someténdoo a nosa tiranía cotiá dun presunto progreso aniquilador do medio natural. Cada lectura é unha pasaxe para a reconciliación, un acougo da alma axitada polo noso apresurado xeito de vida, sendo como somos incapaces de propoñer unha pausa que, lonxe de pensar que é para descifrar o que nos rodea, cobra todo o seu sentido cando o que fai é descifrarnos a nós mesmos.

Nese proceso Marta Dacosta acode á memoria, a o pozo íntimo dende o que, caldeiro tras caldeiro, sumar auga a esa corrente dende o máis persoal, dende ese ambito do arreguizo que non se pode entender sen a experiencia e eses sentidos acumulando sensacións que no instante menos pensado nos levan a esa recuperación do pasado que se condensan nestas palabras de complicidade cun lector que abre ás fiestras a todos eses poros polos que xorde o que somos. Unha suma de momentos que sedimentan entre as nosas enrrugas para fixar un mapa dos afectos, daquilo que sempre estará aí como un itinerario que nos leve ao realmente importante. Onde se axita a luz, onde a escuridade non ten lugar. «Na casa dos meus crecen maceiras/ de mazás pequenas, imperfectas/ folares, que enchen os cuartos/ de aroma». Aromas, aloumiños, acubillos, respiracións que, como un antídoto, coidan de nós e nos protexen cando as dúbidas e os medos queren reducirnos á indefensión.

Castiñeiros, herba, chuvia, picapeixes, pinos, azaleas, maceiras, brétemas, horizontes, lavancos... o espectáculo da vida!

Pero son tamén esas fiestras as que, abertas cara á natureza, máis nos emocionan dende a elaboración que Marta Dacosta é quen de facer da palabra, tan estudada, tan medida, tan forte para no seu interior acoller unha chea de sensacións que fan de calquera elemento natural a caixa dun tesouro que, unha vez aberta, non deixa de abraiarnos. Castiñeiros, herba, chuvia, picapeixes, pinos, azaleas, maceiras, brétemas, horizontes, lavancos... o espectáculo da vida!

Fronte a todo iso nós ben pouco somos. Espectadores da inmensidade. Testemuñas da nosa propia presencia residual nun ecosistema que se renova unha e outra vez mentres nos convertemos en aves de paso, apenas un gran de area no deserto. Marta Dacosta converte este monllo de poemas nunha feliz descuberta que, dende o alcouve da palabra, é quen de acadar que medren eses apuntamentos aparentemente sinxelos, notas sobre unha posible extinción que, grazas á poesía, podemos deter, se somos quen de darnos conta da nosa derrota como cómplices na perda dunha contorna na que a beleza é a última manda dunha esperanza á que nunca temos que renunciar .

"Quen colocou as illas no horizonte?/ será para nos soster neste límite/ na tensión da perda e do desexo?".

Comentarios