Volve facelo e aínda segue a sorprender cómo Lupe Gómez (Fisteus, 1972) é quen de compoñer un excelente poemario en base a unha observación singular e moi especial da súa contorna, de todo iso que supón o pouso do cotiá, aquilo que nos semella anecdótico, pero que dende a súa experimentación acada a forma do eterno co emprego da palabra como un deses correos postais cos que aínda segue a sorprender a moita xente.
Salón de té configúrase deste xeito como un diálogo co lector, dende a complicidade cunha sensorialidade feita a base de miradas, de pescudas nas persoas do seu círculo vital, mais tamén con obxectos ou circunstancias que, dende esa aparente sinxeleza, se converten en amplos horizontes de cara a facer de cada día, o que ela mesmo define dun xeito tan fermoso como "os días son naufraxios de ouro". Certamente cada día é parte dunha conta atrás, a lexitimación dun tempo que xa perdemos, pero no que sempre podemos atopar un tesouro co que, ao seu remate, dicir que pagou a pena. Esa capacidade de Lupe Gómez para facer do rescaldo do día un facho co que seguir avanzando fai de cada unha destas páxinas un itinerario da confianza no ser humano, no que os seus actos máis primarios –camiñar, respirar..– se converten en gozos da vida, no "sorriso das cereixas", dende os que todo pode ter un sentido diferente ao que lle podemos dar se nos deixamos arrastrar por certas derivas do pesimismo e negatividade da nosa sociedade.
Transfórmase así ese diálogo nunha conversa máis ampla, nun encontro arredor dunha cunca na que infusionar todas esas emocións, esas conquistas sensoriais que nos fan facer de cada grolo unha inxesta de esperanza e acougo. Un tempo detido fronte á perniciosa vertixe que nos rodea como parte do noso fracaso como especie. Cada poema, cada páxina de Lúpe Gómez é unha recuperación dos nosos sentidos lonxe do balbordo, a conquista da nosa capacidade por sentir e por achegarnos a unha conexión que temos cada vez máis esquecida.
Esa conexión vai máis alá dos nosos días xa que tamén procura acubillo na memoria, nas lembranzas da infancia que, ao fin e ao cabo, son o alicerce do que somos hoxe. Hai unha sorte de recuperación da oralidade, daquelas voces que nos fixeron tal e como somos e que se erixen ao longo destas páxinas como unha porta infinda que atravesar para recuperar sensacións, emocións e miradas. "Gárgolas coas bocas abertas/ no latín preñado das salmodias", apunta Lupe Gómez para achegarnos a ese mundo de palabras pronunciadas, de voces baixas a carón do lume e as artesas, de rapazas que recollían semente para albiscar ese futuro a base de sumar días dende o outeiro mítico dunha muller: Pilara da Fraga, á que a autora adica o poemario. Namentres, os días seguen a sucederse: "Pasan os días, pasa o tempo./ Respiramos aire bordado/ con auga de rosas".
Tres palabras, de novo o valor da palabra per se, son as que nomean as partes dun libro que nos fai atravesar varios aneis: Sixilo, Respecto e Delicadeza. Cada unha delas atopa acougo nos poemas que as suceden, que non fan máis que reflectilas na superficie dunha lagoa de metáforas que fan destas páxinas unha fermosa e delicada sucesión de formas e imaxes que xorden desa superficie de ondas perfectamente enguedelladas baixo uns ritmos que, ao pouco de dar con eles, xa che engaiolan, como sempre que esta muller adoita facer cando escribe.
O merecido Premio de Poesía Manuel Lueiro Rey que concede o Concello de Fornelos de Montes dalle un latexo máis a todas esas conquistas que neste Salón de té nos atopamos, e que, como se explica dun xeito moi lírico na contracapa da edición de Xerais, compón unha cerimonia na que esta "bebaraxe deliciosa é unha senda líquida que nos une tanto como os terremotos profundos". O valor de Lupe Gómez é o de baixar ata esas profundidades para atopar o líquido co que encher esa cuncas, co que darnos de beber para atopar ese sabor tan esquecido e mesmo despreciado hoxe en día dende o noso antolladizo orgullo.
