Blog |

20.000 ausentes

Os vinte mil abonos ao festival O Son do Camiño esgotáronse en pouco máis de dúas horas. Isto demostra que a xente, cando quere, entérase de todo. O dato pon o acento nun consumidor de cultura activo que simplemente non nos escolle

Lenny Kravitz
photo_camera Lenny Kravitz

O ESGOTAMENTO dos vinte mil abonos do festival O Son do Camiño en pouco máis de dúas horas é un feito inédito na historia da industria cultural do país e demostra dúas cousas: que aquí temos moitos clientes para a cultura, pero mirando para outro lado.

VISTA. Na National Portrait Gallery de Londres abriu a exposición Victorian giants: the birth of an art, unha sorte de antoloxía de catro pioneiros do retrato fotográfico: Julia Margaret Cameron, Lewis Carroll, Clementina Hawarden e Oscar Rejlander. É destas mostras que sacoden a idea da arte. Aínda que pracas e revelados, roupas e peiteado son fillas do seu tempo vitoriano, as caras e actitudes son perturbadoras, inquietantes e van máis alá. Décadas despois dos inicios da fotografía, estes visionarios ceibáronse do trabuco de imitar o medio precedente, a pintura. Ao examinar fotos como The Mountain Nymph Sweet Liberty, de Julia Margaret Cameron, confirmo o latexo: xa non distingo fronteiras entre o que é moderno e o que non.

GUSTO. Cando miras para atrás, ás veces descobres cousas de ti antes de ser consciente de que existían. Moito antes de interesarme en serio pola gastronomía, eu xa non entendía por que o señor Pereira, o marabilloso xornalista creado por Antonio Tabucchi, se alimentaba só con ‘omelettes’ ás herbas, cando parecía ser home con avais para disfrutar da suxestiva gastronomía portuguesa. Pregunteillo un día ao propio escritor. Por que as omelettes, e non un rico bacalhau com natas ou unha feijoada? El sinalou o seu peito sorrindo, e aí estaba a clave. Teño comprobado que onde menos se agacha un escritor nos alter ego literarios é nos gustos culinarios. Lembrei isto mentres lía con nostalxia —esa mesma nostalxia de Pereira, tanto de pasados como de futuros— a novela gráfica libremente adaptada de Sostén Pereira debuxada por Pierre-Henry Gomont (Astiberri, 2017). Unha xoia.

OÍDO. Os vinte mil abonos ao festival O Son do Camiño, que se celebrará en Compostela este verán, esgotáronse en pouco máis de dúas horas. Isto demostra que a xente, cando quere, entérase de todo. O dato tamén elimina ese cómodo rol de vítimas invisibilizadas polo malvado sistema comunicativo galego co que se tranquilizan a si mesmos moitos creadores patrios, e pon o acento nun consumidor de cultura activo que simplemente non nos escolle. Aínda que el ás veces tamén bote a culpa aos medios para xustificar diante doutros un desinterese pola cultura do país que —aínda— queda mal afirmar en público.

OLFACTO. Estou simplificando o problema, por suposto, pero non as grandes liñas. A gran batalla da cultura do país para a vindeira década debera ser a reconquista do público perdido, que segue aí pero mirando para outro sitio. Si, hai un público espantado do que non se quere falar, sobre todo na literatura. Hai que saber onde foi, por que, e ter olfato para facelo volver. Para iso, deberemos enzoufarnos coas preguntas, a pesar de terlles medo ás respostas que nos cheguen.

TACTO. Estoume a converter nun auténtico inadaptado cinematográfico. Que non só os Oscar, senón boa parte da crítica consideren obra mestra A forma da auga, ese relato dunha troita ouveadora de tacto xelatinoso, revela que a clave do éxito de moitos filmes é encaixar nesa outra gran historia que son as batallas de Hollywood. Hai un nexo común entre os filmes mellor valorados do ano, como The Disaster Artist ou Lady Bird aparte do aburrimento. Son relatos de inadaptados, que masaxean o propio oficio do cine ou ese valor seguro que é recrear infancias e adolescencias. Resúltame un tanto perturbador que os heroes do 2018 sexan individuos solitarios e na procura de afectos e encaixes. Xa saben que o cine ten que espertar a nosa empatía.

INTRIGA. Mañá, luns, dous arqueólogos do país, Mario Fernández e Fran Alonso, iniciarán unha pequena campaña no Faro de Budiño, unha fortaleza antiga no Porriño. O que buscan, sobre todo, é datas. Por todo o país temos desas descoñecidas, enormes e enigmáticas fortificacións no cumio das montañas máis altas. Non se trata de castros, pero é difícil chegar máis alá, porque non hai evidencias de que foran habitadas de xeito estable. Ubícanse de xeito hipotético entre o final do Imperio Romano e o do reino visigodo, pero ese dato aínda precisa ser contrastado con evidencias no terreo. Estes marabillosos xigantes mudos son un dos elos perdidos e máis descoñecidos da nosa arqueoloxía. Toda a sorte para o equipo.

Comentarios