"ESTES ESPAZOS nos que a liberdade se demostra ilusoria, a tecnoloxía de cancelación de ruído fornece cando menos unha ilusión de liberdade, outorgando a habilidade de desconectar das redes de son e socialización nas que un participa (...) a presenza dunha solución tecnolóxica a este problema de liberdades en conflito fortalece a crenza neoliberal especial de que os problemas deben ser resoltos invididualmente" Mark Hagood en American Quaterly (2011).
20. Levo varios días coa cabeza a ferver por unha tecnoloxía coa que experimento estes días: os auriculares con cancelación de ruído. Non é nova nin moito menos, pero ás novidades hai que chegar cando cómpre. Aínda estou tentando comprender o pasmo que me provocan os Airpod Pro. Eses cascos inarámicos teñen tres modos que se controlan desde o iPhone. O primeiro é a cancelación de ruído. De súpeto o tráfico dunha ruidosa rúa desaparece. Ata aquí todo parecería normal. Estamos acostumados a que os walkman silencien o mundo desde os 80. Pero de súpeto, nese silencio, escoitei unhas voces xurdindo do baleiro. Non escoitaba os motores, pero si a esa parella sentada no banco, case como falando en confidencias. Fico pampo. Desactivo a cancelación con sorpresa e o rumor dos coches volve. Póñomos e escoito unhas pegadas cruzando o baleiro sonoro, como nun filme deses filmes de baldosas brancas e negras de David Lynch. O efecto é desconcertante: os Airpods eliminan a capa de ruído molesto. Querendo ou non, eles editan o mundo. Aceptariamos que nos solaparan o mundo con ruído, como ata agora. O perturbador é que os cascos saben como fabricarnos unha realidade máis apacible, pero aínda aparentemente real.
"Se a imaxe é quen de figurar un espazo, a súa banda sonora impónnos unha representación temporal do mesmo. O espazo sonoro, en tanto que expresión sensible e cualitativa do tempo, traduce os diferentes modos dinámicos que caracterizan un lugar".
Ricardo Atienza en Identidad sonora urbana (2008)
21. En febreiro do ano pasado axudei a organizar un Mapa Sonoro de Compostela, dirixido por Xosé Ramón Pousa para o Arquivo Sonoro do Consello da Cultura Galega. Os participantes repartíanse a cidade vella e gravaban co seu móbil. O verdade que contén o audio, como formato tecnolóxico, revélase nestas experiencias que non deixan de ser un violento esgazamento da capa sonora do mundo con respecto ao espazo no que suceden. Estas crebas sempre teñen a capacidade de facer visible o que o cerebro nos agacha. O audio non aposta polo romántico toque da Berenguela ou as sosegadas ferventías acuáticas da fonte dos cabalos de Praterías. O mp3 confesa como Compostela está saturada de serras de calar, brocas, furgonetas, marteladas no fondo, unha cortadora lañando pedra. Pensabamos que esa cidade de pedra era apracible, e resulta que estaba inzada de sons atroces que o noso cerebro ignora por supervivencia. Digo ignorar pero poderiamos dicir mentir. Ao retirar os cascos, asumimos retornar a un espazo agora máis incómodo: a tecnoloxía permítenos escoller entre un silencio non culpable, non absoluto, non definitivo, ou optar por vivir entre os ruídos que non escollemos de compañeiros. Os cascos métense de cheo en como aceptamos a nosa identidade urbana. E ofrécennos renunciar ao seu segundo ou terceiro plano, esa amalgama de ruídos amoreados derivados da vida contemporánea.
Configureino unha noite, mentres subía sen música desde a praza da Inmaculada cara a Cervantes. Non entendía para que valía, ata que percibín un son intenso, irrecoñecible ao principio.
"Os mellores resultados en realidade aumentada veñen de manter as cousas o abondo simples como para deixarte decidir conscientemente o que sentes"
Jon Leidecker
22. Estou acostumado a traballar coa realidade aumentada para a divulgación cultural. As miñas experiencias son sobre todo con capas visuais. Pero nunca imaxinaba que o verbo aumentar puidese ser bidireccional: un pode aumentar reducindo ou cancelando. Pero tamén mantemos o sentido clásico co outro modo dos Airpod Pro, chamado Ambiente. Configureino unha noite, mentres subía sen música desde a praza da Inmaculada cara a Cervantes. Non entendía para que valía, ata que percibín un son intenso, irrecoñecible ao principio. Cando cheguei á altura da Casa das Crechas decateime pasmado de que era a auga dos canos da fonte da praza, alá arriba. Como se consumira algún psicotrópico iaqui con Don Juan, comecei a escoitar os besbellos dos fumadores á porta dos bares, o avance agudo dun patinete eléctrico, os alasares dun can que tiraba dunha vella. A cidade suaba sons dun xeito revelador e sutil, crebando a barreira do espazo. É un superpoder, pero aínda non te converte en súper heroe. Sentíame un dubidoso adolescente de álbum de Marvel, dos que exploran algunha capacidade sobrehumana ao tempo da súa identidade de adulto en formación. Decateime de que os enxeñeiros de Apple decidiran limitar a potencia do modo. Cun pouco esforzo máis poderían ter incorporado capacidades para dirixir a captación de audio a conversas concretas, depurándoas, filtrándoas, depositando os seus segredos discretamente nas túas orellas; poderíanse arrastrar sons distantes ata ti con só apuntalos co notch da pantalla táctil. Os auriculares faríannos sobrehumanos. E a ver a quen lle habería que pedir contas despois.
