VISTA. Fago un roteiro por Becerreá, organizado por Rutas de Historia. Xabier Moure, un imparable activista do Colectivo de Patrimonio dos Ancares, lévanos a unha gran canteira abandonada. "Estades nun castro", afirma para a nosa sorpresa. Como Castroforte del Baralla, a cidade imaxinaria de Torrente Ballester, poderiamos considerar que o poboado galaico estaba pendurado dos aires á espera de tempos mellores, pero non é así. Baleiraron o monte co castro incluído. Nos últimos anos numerosos xacementos arqueolóxicos, por todo o país, están afectados pola industrialización do monte. Sen esaxerar un pelo, pódese afirmar que a escala e velocidade de destrución do patrimonio cultural é a máis bestial da nosa historia, pero moi pouca xente é consciente. Un dos motivos é que vivimos de costas ao monte. Un problema oculto.
GUSTO. Sempre tiven claro ao escribir de gastronomía que eu traballo para os consumidores, non para os cociñeiros. Se grazas a iso eles se benefician porque reciben máis clientela, alégrome. A decisión de recomendar un restaurante sempre parte dunha ecuación entre calidade e prezo, é dicir, dunha visión desde o consumidor. De conseguirse o equilibrio, este outorga valor distintivo a un local. Nos últimos anos, teño a percepción de que as reglas crebaron. O outro día, nun local que se define como ‘informal’ cobráronme 80 euros por catro pratos a compartir, dúas cañas e dúas copas de viño. Non entro nas súas contas, pero si nas miñas.
OLFACTO. En El banquete de las barricadas (Anagrama, 2018), a xornalista Pauline Dreyfus elabora unha ficción curiosa. Durante as turbulencias de maio do 68, o persoal do Hotel Meurice, establecemento de gran luxo de París, decide sumarse á folga xeral e optar pola autoxestión. O relato móvese na moi divertida situación de asumir a xestión do luxo como un desafío sindical, demostrando que os colectivos autoxestionados poden ser impecablemente servizais coas viúvas millonarias norteamericanas ou con J. Paul Getty.
O texto, construído con ese particular estilo francés entre a ironía descritiva e algunha vontade de ensaio, recorre —abusa— dun suposto paralelismo entre o maio do 68 e o entroido. Entroido e folga xeral son, afirma Dreyfus, subversións necesarias para que todo se manteña.
OÍDO. Só hai unha personaxe que resulte certamente interesante nesta ficción. A dun notario de provincias que o retirarse decide cumprir o soño dunha vida: hospedarse nun hotel de gran luxo en París e pasar uns días a todo tren. Coincídelle o plan coa folga xeral. Todo está pechado e andar pola rúa non é aconsellable para unha persoa de orde. Así que o pobre notario vaga errante polo establecemento sen nada que facer. Sen querer, Dreyfus revélanos unha gran verdade do turismo: mesmo os hoteis de gran luxo non son nada, só cadáveres silandeiros, se nada hai rodeándoos.
TACTO. Moita atención ao Proxecto Stream de Google. O seu obxectivo é reproducir videoxogos en alta definición directamente desde o navegador, sen descarga previa. O test que amosan, co novo título da serie Assassin's Creed, ten unha fluidez asombrosa. As súas aplicacións poden ser brutais no ámbito dos contidos e de tecnoloxías como a realidade virtual.
CAUTELA. Nas moi recomendables Conversas con Paco del Riego (Xerais, 2018), de Perfecto Conde, coméntase unha historia que me deixou sorprendido. Cando detiveron a Ramón Piñeiro en Madrid en 1946, á súa volta das negociacións con Giral de París, Fernández del Riego enterrou nun arcón, nun eido familiar, a documentación do clandestino Partido Galeguista. Aconsellaranlle queimala pero el preferiu preservala. E tanto. Desenterrouna en 2007. Aínda en 2007.
