A Audiencia de Teruel absolveu a Francisco Francis Franco Martínez-Bordiú, neto do ditador, dos delitos de atentado contra a autoridade, condución temeraria e danos por foinos condenado a 30 meses de prisión por un xulgado do Penal de Teruel.
Segundo informou o Tribunal Superior de Xustiza de Aragón (TSJA), a Audiencia de Teruel entende na súa sentenza que non se practicou "proba de cargo suficiente" como para desvirtuar a presunción de inocencia e que a identificación e o recoñecemento realizados non foron concluíntes.
O maxistrado Fermín Hernández Gironella expuxo un voto particular a esta resolución xudicial.
O xulgado do Penal de Teruel condenou a Franco Martínez-Bordiú a 18 meses de prisión por un delito de atentado contra a autoridade e a 12 meses por un de condución temeraria, así como a 12 meses de multa polo delito de danos como condutor do coche que fuxiu da Garda Civil e acabou embestindo a unha patrulla o 30 de abril de 2012 na estrada CN-234 (Sagunto-Burgos).
Con todo, os maxistrados da Audiencia turolense non comparten os feitos tal e como aparecen nesa primeira sentenza ao considerar que non se practicou "proba de cargo suficiente" capaz de debilitar o principio constitucional de presunción de inocencia e de sustentar a condena.
Argumentan, respecto diso, que non houbo recoñecemento nin identificación polo prexudicado que interveu nos feitos, pois a súa declaración "non resulta de ningún xeito concluínte".
Consideran que a identificación e o recoñecemento realizados non foron concluíntes
Entenden, a tenor da análise do resto de elementos probatorios tomados en consideración pola sentenza, aos que non outorgan o valor indiciario, que o día de autos Franco Martínez- Bordiu non tivo participación algunha no incidente pois non estaba nas localidades referidas, senón en Madrid, "onde regresara desde a leira de Aranda do Moncayo, o día anterior, para realizar xestións persoais pendentes ao día seguinte".
É neste punto no que o xuíz Hernández Gironella fai o seu voto parcialmente discrepante, xa que aínda que comparte plenamente a conclusión absolutoria á que chega, opina que unha cousa é que non se acreditou a presenza do acusado no lugar dos feitos e outra distinta que se entenda acreditado que nese momento o acusado achábase en Madrid.
Esta afirmación, engade este maxistrado, susténtase unicamente no testemuño de varias persoas, probablemente amigos ou dependentes do acusado, que afirman estas circunstancias sen ningún outro elemento obxectivo que o corrobore.
Así, insiste en que a absolución do delito que se lle imputaba a Franco Martínez-Bordiú non pode sustentarse en que este se achaba nun lugar distinto, senón en que non puido acreditarse que se atopase no lugar dos feitos.
