Carlos García Juliá pasou de ser un asasino fuxido cando en 1994 deixou de dar sinais de vida en Paraguai a dedicarse ao narcotráfico en Bolivia, tras o que seguiu a súa fuxida por catro países máis: Chile, Arxentina, Venezuela e Brasil, onde foi finalmente detido e dedicábase a conducir para Uber, segundo declarou. Pasou case un cuarto de século desde que este autor da matanza de Atocha de 1977, condenado a 193 anos de cárcere pola Audiencia Nacional, viaxou en decembro 1994 a Asunción (Paraguai) con permiso do xuíz de vixilancia penal para "facer efectiva unha aceptación de oferta laboral".
Levaba en liberdade condicional desde setembro de 1991, tras 14 anos en prisión, e non cumpriu en Paraguai coa súa obrigación de comparecer cada mes na Embaixada de España.
Ao contrario, saíu deste país e foi a Bolivia, onde continuou a súa carreira delituosa dedicándose ao tráfico de estupefacientes, polo que foi detido en maio de 1996, segundo explica unha das varias ordes de detención internacional cursadas contra el pola Audiencia Nacional, a última de 2017. Foi en agosto de 1996, poucos meses despois de ser detido en Bolivia, cando a xustiza española revogou a súa liberdade condicional, e en 2001 pediu o seu arresto preventivo para extraditalo, pero esta entrega nunca se chegou a realizar.
De feito, segundo informaron este venres as autoridades brasileiras e españolas nunha rolda de prensa conxunta en Sao Paulo, ese ano 2001 entrou en Brasil polo estado de Rorarima, limítrofe con Venezuela, e fíxoo baixo unha identidade falsa venezolana: Genaro Antonio Materan Flores.
En Sao Paulo e baixo ese nome solicitou un visado provisional en 2009, onde fixo constar que traballaba como condutor de Uber. Antes do seu arresto, informou pola súa banda a policía española nunha nota, García Juliá pasou por outros tres países, Chile, Arxentina e Venezuela, escondéndose sempre baixo identidades falsas.
En Brasil pasou desapercibido todos estes anos ata que o pasado xullo a Policía Federal brasileira detectou a súa presenza no país e comunicoullo á Policía Nacional española. Agora, García Juliá está pendente de que España solicite a súa extradición, o que pedirá a Fiscalía en primeira instancia ao tribunal que o condenou (a sección primeira da Audiencia Nacional) para que este, á súa vez, o reclame ao Goberno español.
Segundo informaron fontes do ministerio público, instará a pedir a súa entrega porque non prescribiu a súa pena. Non pasaron, di a Fiscalía, 30 anos desde que quebrantou a súa condena, período que empezaría a correr cando en 1996 se revogou a súa liberdade condicional.
En España, segundo o cómputo da Audiencia Nacional, réstanlle por cumprir 3.855 días de condena, uns 10 anos e medio, nos que, como preso fuxido, seralle máis difícil acollerse aos beneficios penais dos que gozou cando en 1991 foi posto en liberdade condicional.
García Juliá, que era da Falanxe, ten agora 63 anos e tiña só 24 cando en xaneiro de 1977 entrou xunto con outro condenado e tamén fuxido en Latinoamérica, José Fernández Cerrá, no despacho laboralista de Comisións Obreiras no número 55 da rúa Atocha de Madrid.
Ambos comezaron a disparar contra os avogados que había alí e fixérono, segundo a sentenza da Audiencia Nacional, en nome dun grupo de ultradereita composto por catro persoas que rexeitaba o cambio cara á democracia. Tres avogados laboralistas, Enrique Valdelvira Ibáñez, Luis Javier Benavides Orgaz e Francisco Javier Sauquillo, o estudante de Dereito Serafin Holgado e un administrativo, Angel Rodríguez Leal, morreron por mor dos seus disparos.
