Este ano, a Asociación de Actores e Actrices de Galicia decidiu comezar a contar coa colaboración de ilustradores para vos carteis dous premios de teatro María Casares. Vostede foi a primeira en ser seleccionada para ou traballo. Como se sentiu?
Fíxome moitísima ilusión, porque en Galicia hai ilustradores boísimos. Pero ser a primeira foi bastante presión e fixen ou traballo moi nerviosa. A pesar de todo, foi unha honra tremenda que contasen comigo, e agradézollo moito á asociación.
En que se inspirou para elaborar ou cartel?
Estiven bastante bloqueada ao principio, pero axudoume unha amiga actriz que traballa en teatro. Ela faloume sobre vos fillos dous actores e dous traballadores do teatro, que axudan a seus pais entre bambalinas, e que ven ou mundo do teatro dende atrás, imaxinando que poderían estar alí. É a visión dúas que empezan ou que aspiran a entrar, e que soñan co teatro. Tamén dás persoas que están detrás do escenario e que non ven, pero sosteñen toda a obra.
A súa obra máis importante é Dorme pobo, que debuxou e guionizou con Nuria Tamarit. Non era a primeira vez que traballaba con ela. É difícil facer un traballo destas características con outra persoa?
persoa? Se, é bastante complicado. Ten que ser alguén con quen che entendas ben e teñas certa afinidade co tema que queres tratar e dá maneira de traballar. Pero xa traballáramos xuntas en em <>Anna Dédalus Detective, e dende aquela sabiamos que estabamos cómodas traballando xuntas e que nos entendiamos moi ben.
Cal foi a colaboración que máis lle gustou facer?
Cada traballo ten ou seu aquel especial. Gústame moito facer historietas de tres ou catro páxinas nas que ou relato vai pola miña conta. A que me fixo bastante ilusión é a colaboración para Voltio, número 3 que editou A Cúpula ou ano pasado.
Ten moitas obras en conxunto, xa sexa doutros ilustradores como de guionistas para as historias. Planea algún proxecto en solitario?
Agora mesmo teño que rematar a segunda parte dunha triloxía que se chama Selo de dragón. Cando ou vaia rematando tinga pensado intentar facer unha obra propia, pero aínda non teño fixado de todo ou tema. Ou problema dá absoluta liberdade creativa é que tes que escoller en que tema centrarche
Que opina dá ilustración e a banda deseñada que nace en Galicia?
Hai unha chea de actividade e creativos moi bos. En Galicia fanse moitas cousas, pero todos temos a sensación de que quedan un pouco pechadas aquí. Pero pouco a pouco ímonos abrindo paso, estamos nun momento moi rico dá ilustración.
"As novas xeracións vimos pisando forte. Foise recoñecendo que a ilustración existe e que se pode vivir dela, así que tingamos as ideas máis claras"
E que opina dás novas xeracións do debuxo galego?
Parece que vimos pisando forte. É certo que como se foi recoñecendo que a ilustración existe e que se pode vivir dela como profesión, tingamos as ideas máis claras dende antes e tamén puidemos traballar antes, por iso hai rapaces de 20 anos adicándose xa a isto. É unha diferencia importante con anteriores xeracións.
Vos seus debuxos son moi coloridos e fantasiosos. De onde saca a inspiración para cada nova ilustración?
Pois iso pregúntome eu algunhas veces. Moitas veces antes de empezar a traballar é facer un panel de influencias e ideas, collo imaxes dúas meus blogues de referencia, e comezo a maquinar. Ás veces lévame varios días pensar por onde podo tirar. Todas as influencias van quedando non fondo dá túa mente e ao final rescatas cousas que nin lembras de onde veñen. Cando teño algo comezo a bocetar uns garabatos a lapis ata que atopo unha liña de traballo que me interese.
Canto tempo pode tardar en facer unha ilustración?
Depende. A parte máis variable é a de decidir que facer. Non cartel dous premios de teatro custoume moito atopar por onde tirar, igual estiven un mes pensando. Outras veces téñoo moi claro e en media hora atopei por onde empezar a debuxar. Ou tempo que leva facelo non é tanto. Dependendo dá complexidade do debuxo nun par de días pode estar listo.
Para vos seus debuxos emprega técnicas máis tradicionais ou dixitais?
Fago unha mestura. Eu sempre debuxo e entinto de xeito tradicional, cun lápis vermello e cun pincel, e despois escaneo e a cor case sempre a engado de forma dixital. Hai tempo que non teño tempo para facer acuarelas, algo que antes facía moito. A cor dixital permite reproducir as obras de maneira moito máis sinxela. É complicado escanear unha acuarela e facer que se reproduza ben.
Cal é ese cómic que non pode deixar de recomendar?
Este ano non paro de recomendar On a Sunbean, de Tillie Walden. É un webcómic que está dispoñible totalmente gratuíto na súa páxina web.
