Aos dous valíalles o empate para preservar as súas ganancias, para Francia o liderado do grupo C, para Dinamarca a cuarta clasificación da súa historia para oitavos de final, nun partido marcado pola apatía que se pechou co primeiro 0-0 do Mundial de Rusia.
Facía falta un cálculo tan mezquino para que un Mundial que fora divertido vivise un duelo tan monótono, sen ocasións, sen polémicas, sen VAR, sen espectáculo, sen historias que contar, unha nada acirrada por gargantas durante 90 minutos e sonoramente pitada cando acabou o tempo.
Didier Deschamps, o día que igualaba a Raymond Domenech como seleccionador con máis partidos no banco "bleu", encheu o seu equipo de cambios pero non logrou enxugar a mala imaxe que dera nos dous primeiros encontros.
Os duelos contra Dinamarca convertéronse nun hábito para Francia nos últimos Mundiais, ademais dun termómetro do seu estado.
En 1998, no seu propio territorio, os de Aime Jacquet lograron unha traballada vitoria no camiño cara ao seu primeiro Mundial. Catro anos máis tarde, Dinamarca gañou 2-0 en Corea do Sur a unha defensora do título en plena descomposición e certificaron así a súa eliminación ao primeiro de vez.
O termómetro parece seguir funcionando. A Francia de 2018 é un equipo sen norte, con lagoas defensivas e un centro do campo moi sólido pero pouco creativo. Así foi no debut contra Australia, cunha aposta moi ofensiva de Deschamps, no segundo duelo fronte a Perú, cunha aliñación máis clásica, e de novo contra Dinamarca, ante quen deu minutos a xogadores menos habituais.
O seleccionador non dá coa tecla, aínda que mantén o esencial, ao seu equipo sereno, sen polémicas, lonxe das turbulencias que atravesan outros dos favoritos.
Francia non encanta pero tampouco asusta. É un equipo plano, que garantiu o esencial na primeira fase á espera de que, agora que chegan as cousas serias, exploten as súas estrelas.
O equipo A non parecía ter un plan definido e a alternativa que alieno Deschamps fronte a Dinamarca tampouco mellorou o orixinal. Os teóricos reservas, que tiñan que gañarse o posto, adoeceron de moitos dos reproches que cometeran os titulares, sen contar que os que repetiron, tropezaron na mesma pedra.
Parece esperar á eclosión de Antoine Griezmann, ao que miran todos no equipo pero que, polo momento, ten as luces apagadas, coma se a súa brillantez evaporouse nunha longa e dura tempada no Atlético de Madrid.
Como nos dous partidos anteriores, foi substituído superada a hora de xogo, síntoma de que Deschamps quere dosificar á súa estrela.
O resto non achega alternativas. O barcelonista Ousmane Dembelé, que recuperou a titularidade perdida contra Perú, aínda que esta vez pola dereita, apenas deixou ver dúas galopadas sen perigo e o novo xogador do Atlético de Madrid Thomas Lemar, que debutaba nun Mundial, púxolle máis vontade pola banda esquerda que perigo. Olivier Giroud foi un illote entre a defensa danesa.
Máis ensinou o sevillista Steven Nzonzi, titular por vez primeira no centro do campo, xunto a N'Golo Kanté, que volveu ser o mellor do equipo, sobrio e firme, o esqueleto dunha Francia que non baila, inerte, pero que sabe que co futbolista do Chelsea na súa columna vertebral tampouco irá ao chan. Nzonzi axudoulle e púxolle algo de mobilidade. Pouca nunha selección que non se move.
Tampouco Dinamarca dá para máis. Os escandinavos saben gardar ben a súa orde, pero diante todas as súas naves quéimanse no altar dun Christian Eriksen que non tivo a tarde inspirada.
O equipo de Age Hareide sumou outro partido sen perder, algo que vén encadeando desde o 11 de outubro de 2016, pero pouco máis. Algún contragolpe que non inquietou a Steve Mandanda, que con máis de 33 anos converteuse no debutante máis veterano de Francia, un agasallo que, de rebote, permitiu ao madridista Raphael Varane lucir nesa mesma competición o brazalete de capitán.
Esta vez sen Samuel Umtiti ao seu lado polos problemas físicos que arrastra, o do Madrid emerxe como un dos xogadores máis sólidos do equipo, aínda que tampouco é que Dinamarca lle dese quebradizos de cabeza.
