O Atlético de Madrid solucionou a súa primeira vitoria nesta Liga e un apuro no estadio Wanda Metropolitano agarrado unha vez máis a un gol de Antoine Griezmann, ao que lle bastou un chispazo en todo o encontro, e ás paradas de Jan Oblak, indispensables ambos para derrubar a un competitivo Raio Vallecano.
Do gol do dianteiro francés e das intervencións salvadoras do porteiro esloveno no tramo final, determinante cando o seu equipo asistía encerrado aos instantes finais para conter a ambición e os méritos do seu rival, que fixo moito máis para gañar ou empatar que para perder, xurdiu gañador o bloque de Simeone.
DECISIVOS. Ao Atlético aínda lle falta tempo. Hai moitas expectativas nun persoal impoñente, pero as certezas xéranse sobre o campo e, sobre todo, con resultados. O campión da Supercopa de Europa mantén moitas dúbidas no primeiro; non no segundo, gañador na súa posta escena en casa porque ten a Griezmann e a Oblak.
Dá igual que o francés aínda non estea ao seu mellor nivel físico nin técnico, que a súa pretemporada teña os condicionantes do Mundial logrado en Rusia ou que apenas entrase en xogo en sesenta e tantos minutos. Ten gol, moitísimo. Bastoulle un córner de Lemar, un rexeite e un balón solto para o 1-0 (m. 63), sufrido e imposible, despois, sen un par de paradas de Jan Oblak.
BO RAIO. Un alivio para o Atlético, domado primeiro pola presión do Raio. Xogouse moito máis entón -a media hora inicial- ao que quería o equipo franjirrojo que o bloque local, rodeado cando dispuxo da pelota, aos tombos, sen medio metro para manobrar ningún dos seus futbolistas en ningún lado e sen apenas conexións.
Mérito do seu adversario, que se plantou no estadio Wanda Metropolitano zarandeado hai unha semana polo Sevilla (1-4), pero sen dúbidas na súa proposta: desde a intensidade coa que correu, angustiou e incómodo ao Atlético cando o balón non era seu ata a valentía que demostrou cando se despregou ao ataque cara a Embarba.
Compacto, activo, meticuloso tácticamente en cada metro, deulle para inquietar, incluso asustar logo, ao Atlético no outro área cuns cantos achegamentos máis prometedores no desenvolvemento que efectivos no desenlace -esixiu tres paradas a Jan Oblak- e incluso para sentirse como mínimo á altura, hoxe, do seu opoñente.
O ATLETI, DE MENOS A MÁIS. Durante todo o duelo, no que o bloque de Diego Simeone rebuscó o nivel que se lle presupón, a Antoine Griezmann entre liñas, a Diego Costa ás costas da defensa, a Thomas Lemar, o xogo no medio de Rodri, de volta ao once pola suplencia de Koke, a chegada de Saúl... E non atopou case nada con constancia.
Nunca o achou todo en conxunto. No primeiro tempo, apenas unha xogada individual de Lemar, que soltou un derechazo raso repelido desde o chan por Alberto García. Para entón, unha lesión de Juanfran rememorou innovacións pasadas no lateral dereito. Con Santiago Arias fóra da lista, o elixido foi Thomas.
No esquerdo non xogou Filipe Luís, relegado ao banco pola titularidade de Lucas Hernández, mentres o seu futuro e a súa insistencia en marcharse ao París Saint Germain entran nun momento definitivo, a seis días xa do peche do mercado. Na once inicial en Valencia, cando o seu compañeiro foi baixa, volveu á suplencia.
Empatado ao descanso, o Atlético xa si mandou no segundo tempo. Mentres o Raio baixou o rendemento físico, inaguantable para un partido enteiro, máis aínda en momentos tan temperáns do curso, xa sen a frescura que lle permitiu axexar tanto aos seus rivais en cada sector do campo, o equipo local subiu algunhas revolucións.
Tamén a súa ambición, sen nada do outro mundo en canto a fútbol, pero suficiente para redirixir xa o encontro ao campo contrario, escenario dun exercicio de máis insistencia que desborde, de mais intención que execución, dunha carreira contrarreloxo na que corría o tempo e nin sequera encamiñara aínda a súa vitoria.
é máis, nin sequera creara máis que unha oportunidade, o tiro de Lemar no primeiro tempo, nunha hora xa de partido, sen unha soa noticia de Griezmann. E iso é un déficit incalculable para o Atlético, menos Atlético sen o seu fútbol e os seus goles, reencontrados de súpeto, nun saque de esquina, oportuno para remachar coa zurda e para asinar por enésima vez un triunfo que estivo en dúbida ata os últimos instantes, cando apareceu un decisivo Jan Oblak.
