O xuíz da Audiencia Nacional Fernando Andreu acordou o arquivo da investigación á antiga cúpula de Caja Madrid polas preferentes ao non quedar acreditado que estas se emitisen para "enganar aos investidores de forma global" aínda sabendo que non ían recuperar o seu diñeiro.
Nun auto coñecido este venres, o titular do xulgado central de Instrución número 4 asume o criterio da Fiscalía Anticorrupción, que no seu último informe aseguraba que esta posibilidade "nin sequera era facilmente predicible en 2009" e rexeitaba que os comerciais "recibisen instrucións para comercializar o produto entre os investidores máis inadecuados".
Para o Ministerio Público, "resulta dificilmente sostible a existencia dun plan preconcibido orquestrado" tanto por Caja Madrid como por Bancaja, principais entidades que posteriormente pasaron a integrarse en Bankia, para enganar aos potenciais investidores.
As pescudas por presunta estafa, apropiación indebida, publicidade enganosa e administración desleal dirixíanse contra os antigos máximos responsables de Caja Madrid
Iniciadas en 2013, as pescudas por presunta estafa, apropiación indebida, publicidade enganosa e administración desleal dirixíanse contra os antigos máximos responsables de Caja Madrid, lista na que actualmente non figura quen fose presidente da entidade entre 1996 e 2010, Miguel Blesa, contra o que quedou extinguida calquera tipo de responsabilidade tras o seu falecemento o pasado xullo.
En concreto, pretendían esclarecer "se para paliar, atrasar ou ocultar dalgún xeito" a deterioración patrimonial de Bankia, as caixas "utilizaron a emisión de débeda subordinada e/ou participacións preferentes como un xeito de captar activos e disfrazar a situación de insolvencia".
A decisión, adiantada polo Independente, chega dous anos despois de que o maxistrado reactivase esta parte do caso e requirise ao Banco de España as axendas das reunións que mantivo con directivos da entidade entre 2009 e 2010 para coñecer datos que puidesen ter un "impacto real ou potencial relevante na solvencia, liquidez ou rendibilidade" da caixa.
O Ministerio Público sinala que non pode afirmarse que a emisión fose en si mesmo delituosa nin sequera que revestise algunha irregularidade significativa
Agora Andreu, cuxa disposición pode ser recorrida, remite ao informe de Anticorrupción, achegado á causa o pasado 14 de maio, e no que puña o foco na emisión de preferentes por parte de Caja Madrid en 2009. Segundo o Ministerio Público, a comercialización deste produto como forma de financiamento entre clientes comerciantes polo miúdo "nin foi unha decisión illada da caixa nin descoñecida polas autoridades reguladoras e supervisoras que, antes ao contrario, autorizárona expresamente". Por iso, prosegue, "non pode afirmarse que a emisión fose en si mesmo delituosa nin sequera que revestise algunha irregularidade significativa".
Respecto das "debilidades" das que alertou a Comisión Nacional del Mercado de Valores (CNMV) en 2013, Anticorrupción subliña que afectaban fundamentalmente ao deseño e redacción do test de conveniencia e de idoneidade, e que Caja Madrid "atendeu puntualmente todas as recomendacións" do organismo.
De igual modo, descarta calquera tipo de reproche penal na comercialización das participacións emitidas por esta e Bancaja nos anos anteriores en tanto que "máis aló de que puidesen estar prescritas", resulta "insostible expor que naquelas datas unha remota situación de deterioración patrimonial que só afloraría unha década despois".
E insiste en que no caso concreto da emisión de Caja Madrid de 2004, os preferentistas "obtiveron sen problemas a ganancia prevista", o que motivou que a maioría deles reinvestisen en 2009 mediante o oportuno troco. Circunstancia pola que se houbo de ampliar o importe dos 1.500 millóns de euros previstos (...) ata os 3.000 millóns de euros en que se fixou finalmente".
A Fiscalía insta aos afectados a defender os seus intereses nun procedemento á marxe, especialmente pola vía civil
A Fiscalía asegura que aínda que "foi sempre consciente da importancia do problema", unha suposta estafa suporía admitir que os responsables coñecían xa naquel momento que a caixa "ía situarse nunha situación de insolvencia que desposuiría do seu investimento" aos clientes, algo que non se acreditou". Deste xeito, insta aos afectados a defender os seus intereses nun procedemento á marxe, especialmente pola vía civil, "reservando o penal para aqueles casos individuais nos que se detectou indicios de delito de estafa por parte do empregado do banco" ou por suposto "abuso da incapacidade" do investidor.
