Da derrota do bipartito PSdeG-BNG nas eleccións de 2009 a mans do PPdeG díxose practicamente todo. Pero a pesar diso hoxe, cando se cumpren dez anos daquel sorprendente —por inesperado— xiro electoral, hai quen sigue dándolle voltas á sucesión de feitos que conduciu a Alberto Núñez Feijóo á súa primeira maioría absoluta. E o único diagnóstico ao redor do que existe certa coincidencia das dúas partes apunta a que o resultado electoral do 1 de marzo de 2009 respondeu a unha mestura, a partes iguais, de fracaso do bipartito e acerto do PP.
A Xunta comandada por Emilio Pérez Touriño e Anxo Quintana pagou a novatada. Entre os seus erros destaca, primeiro, o primar a xestión sobre a política; funcionar como dous executivos independentes, un do PSdeG e outro do BNG; e, sobre todo, reproducir demasiado o modelo de Fraga cando a sociedade esperaba unha ruptura máis radical. Aínda por riba, xa en plena campaña electoral, picou ao personalizala en Touriño como idea forza; subestimou o potencial do PPdeG e non soubo ou non quixo entrar ao trapo da durísima campaña da oposición contra os luxos do bipartito, aquela de os famosos Audi e os despachos.
Aínda por riba, enfronte, un emerxente Núñez Feijóo conseguira o que ninguén esperaba del: reagrupar a un PPdeG que recolleu tocado, na oposición e que xa non tiña á fronte o referente dos seus últimos anos: Manuel Fraga.
Daquel equipo formado por 14 conselleiros a maior parte apartouse antes ou despois da política e só seguen dúas: Varela e Caride
Todos estes factores metidos na coctelera e axitados foron os que provocaron aquel xiro hai dez anos, un momento político que se podería cualificar de histórico en Galicia polo que supuxo despois: a consolidación da hexemonía do Partido Popular e a total descomposición da esquerda, cuxas consecuencias máis palpables foron anos máis tarde a desintegración interna do Bloque ou a erosión do PSdeG a mans de Pachi Vázquez.
O shock político entre socialistas e nacionalistas por aquel escano perdido na Coruña que o cambiou todo foi tal que aínda hoxe uns e outros son incapaces de reivindicar aqueles catro anos á fronte da Xunta con orgullo. É máis, se o bipartito sempre tivo que convivir co sambenito de ser un goberno sumido na contradición —por aqueles asuntos que xeraban fricción entre PSOE e BNG—, unha década despois nada cambiou: o artífice de acabar con aquela alianza por entón experimental, Núñez Feijóo, é a que máis se empeña en manter vivo o seu recordo. Durante estes anos empregou tantas veces o bipartito como ariete contra a oposición que en Galicia acabou callando a idea de que foi un período nefasto.
O envorco electoral de 2009 fraguouse a partes iguais polas novatadas do Goberno e a sorprendente unidade do PP
Aínda por riba, ningún dos protagonistas daqueles catro anos gastou moita enerxía en desmontar ese relato. A maioría déronse á fuga, uns antes e outros despois, e desapareceron da escena política, onde só sobreviven dous dos 14 conselleiros: o lucense Ricardo Varela, que é senador, e a viguesa María José Caride, concelleira na súa cidade.
Á espera de acontecementos, o PPdeG celebra este venres un gran acto en Compostela para recordar aquela noite máxica de hai dez anos. Visto o visto, seguirá sendo o único partido que axite e manteña vivo de cando en vez o recordo do bipartito, un Goberno que se enfronta aí á súa maior contradición: a de morrer para sempre o día que se marche Feijóo, o home que o tombou.
