Laureano Oubiña, un home que non necesita presentacións e que o pasado 2 de setembro quedou liberado das súas ataduras penais logo de pasar entre reixas por narcotráfico tres décadas das súas 72 anos cumpridos, pasea agora as súas memorias polos "mercadillos" nos que busca vender os seus recordos, da súa propia man de inicio a fin.
"Fun adicto ao contrabando", "fun millonario e arruináronme", "sobrevivín a varios tiroteos", "sancionáronme por falar de máis e castigáronme por falar de menos" son soamente algunhas das confesións que reproduce o libro "Toda a verdade" publicado pola sociedade limitada Pejurito.
O excapo, como pide que hoxe se lle chame ou ameaza con accións legais, cedeu os dereitos editoriais a un dos seus fillos que creou unha sociedade para dar saída á historia do "patrón", escrita entre reixas, porque "as figuras de cera tamén temos algo que dicir".
A Fundación Galega contra ou Narcotráfico censura, en todo caso, un periplo que, a pesar da reinserción social, non é "ético nin moral"
Nacido en Cambados (Pontevedra) o 30 de marzo de 1946, o autor, que nalgunha ocasión foi definido como o "Pablo Escobar galego", foi pai ata en dez ocasións, oito coa súa primeira muller Rosa María Carro Otero, un deles falecido; e dous coa segunda, a súa secretaria Esther Lago -que morreu nun accidente de tráfico-, á parte de ser padrasto do fillo dela, David Pérez.
Laureano Oubiña quixo que agora fose a súa quenda, porque os que son "principais protagonistas" da historia deste negocio seguen vivos, razón pola que conta nestas páxinas aquilo do que entende, xa desde unha vida "normal de legalidade", como el mesmo subscribe, e que, a pesar das críticas, consegue comercializar, di, dado que a tirada de 5.000 exemplares quedouse pequena.
Así, urxe unha segunda edición e, ademais, hai outra obra menos "amornada" que esta, que nalgún momento verá a luz no mercado. Deixou caer. As redes sociais convertéronse en plataforma de promoción.
Laureano Oubiña asegura vivir da pensión que lle quedou, como tantos outros neste país, e da súa autobiografía
En Toda "a verdade", fala Oubiña da opulencia, pero, ademais, e "sen molestias", de xuíces, fiscais, políticos, de arrepentidos, de nais contra a droga, chivatazos, traizóns e axustes de contas, así como da vida en prisión, tras entrar e saír practicamente de todas as que conforman o mapa en España.
"Non lle teño ningún medo á morte desde que lle arrinquei o bastón ao meu pai", afirma cada vez que pode, tras describir ao seu proxenitor como un señor estrito e recto amante da caza, que lle daba malleiras; e de definirse a si mesmo como un exemplo non bo para cos seus descendentes, porque o contrario significase non arriscarse a cousas "" que poden acabar cun privado de liberdade.
Fala "alto e claro" desta turbia ocupación, segundo apostila, na versión escrita, pero igualmente na pantalla, posto que o 13 de novembro estreouse o documental de DMAX "Eu fun un narco" que reconstrúe en dous episodios a súa traxectoria e a súa longa peregrinaxe penal, desde unha primeira condena por delito de suborno en 1978, ata os seus últimos litixios, incluíndo a famosa detención en 1990 no marco da mediática Operación Nécora.
Nesta gravación desvela como foi a compra do famoso pazo de Baión, máis pola vontade de Esther Lago, o amor da súa vida, que "se celaba ata do vento", e desliza que non hai fortuna no mundo, "ningunha", que ao seu xuízo conseguiuse "legalmente".
Coa súa nova empresa non o ten fácil, ou máis ben prohibido, en Cambados, a terra do Albariño, a que o viu nacer
Laureano Oubiña non intenta unicamente que a súa realidade se saiba en primeira "persoa" pola televisión, nin sequera unicamente por unha obra que é o seu testemuño máis íntimo, por dicilo dalgún modo, xa que ademais apuntouse á mercadotecnia, con camisetas coa súa caricatura, feita polo recoñecido e premiado debuxante galego Gogue.
Coa súa nova empresa non o ten fácil, ou máis ben prohibido, en Cambados, a terra do Albariño, a que o viu nacer. A súa alcaldesa, Fátima Abal, non lle permitiu levar este traballo, nin o "merchandising" asociado, a un posto na súa famosa feira do viño polo prexuízo á imaxe do municipio, ao que el acabou por contestar cun contencioso-administrativo. Pero se noutros lugares.
A Fundación Galega contra ou Narcotráfico, da que actúa como portavoz Fernando Alonso, censura, en todo caso, un periplo que, a pesar da reinserción social, non é "ético nin moral", e si "un espectáculo grotesco".
Un cualificativo similar empregou Laureano Oubiña para queixarse dunha escena de sexo entre Esther Lago e el mesmo -o seu personaxe na ficción interpretado polo humorista Carlos Branco- por ver nela unha "insinuación dunha compulsividad completamente falsaria".
De aí, unha demanda á produtora, á que reclama que se lle indemnice con millón e medio de euros por entender que se danou a súa honra.
Con este asunto por resolver, Laureano Oubiña asegura vivir da pensión que lle quedou, como tantos outros neste país, e da súa autobiografía.
